Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εξουσία. Ο ρόλος του δεν είναι να χρησιμοποιεί την δημοσιογραφική του ιδιότητα για την προβολή και προώθηση ιδεών και υποθέσεων που ασπάζεται.
Ο ρόλος του δεν είναι να αγωνίζεται ως ένας φανατικός υποστηρικτής κάποιας  υπόθεσης, όσο καλή κι αν είναι η υπόθεση αυτή.
Για να το κάνει αυτό, οφείλει να αποβάλει την ιδιότητα του δημοσιογράφου και να κατέλθει στον πολιτικό στίβο, εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Αρα, είναι ένα θέμα να υποβάλει ένας δημοσιογράφος μία «σκληρή» ερώτηση σε έναν πολιτικό που θεωρεί ότι, είτε δεν χειρίζεται σωστά την εξουσία, είτε αποκρύπτει την αλήθεια από τον λαό.
Είναι όμως άλλο θέμα να βρίζεις κατάμουτρα έναν πολιτικό και μάλιστα τον Πρωθυπουργό μιας ξένης χώρας.
Ενα τέτοιο ακραίο παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη προχθές στο Μέγαρο Μαξίμου κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου των Πρωθυπουργών της Ελλάδας και της Ολλανδίας.
Εκεί, μία Ολλανδή «δημοσιογράφος» υπέβαλε στον Κυριάκο Μητσοτάκη την ακόλουθη «ερώτηση»:
«Πρωθυπουργέ κ. Μητσοτάκη πότε επιτέλους θα σταματήσετε να ψεύδεστε; Να ψεύδεστε για τα pushbacks, να ψεύδεστε για το τι συμβαίνει με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα; Σας παρακαλώ σταματήστε να υποτιμάτε τη νοημοσύνη μου και τη νοημοσύνη όλων των δημοσιογράφων στον Κόσμο…».
Βέβαια αυτή δεν είναι ερώτηση μιας δημοσιογράφου σε έναν πολιτικό. Είναι μία πρωτοφανής, απροσχημάτιστη επίθεση μιας στρατευμένης «δημοσιογράφου» υπέρ των προσφύγων που περνούν από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Επιπλέον, η «ερώτηση» αυτή δεν περιείχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, καμιά έστω αναφορά που να τεκμηριώνει τη γνώμη της. Με την ίδια λογική θα μπορούσε κάποιος να την αποκαλέσει «τρελή», χωρίς να παρουσιάσει κανένα στοιχείο. Θα ήταν σωστό αυτό;
Ούτως ή άλλως είναι σαφές ότι η «δημοσιογράφος» αυτή ασπάζεται τις δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων που κατηγορούν την Ελλάδα ότι «σπρώχνει πίσω» προς την Τουρκία τους πρόσφυγες, που συχνά με την βοήθεια των τουρκικών Αρχών προσπαθούν να περάσουν στην Ελλάδα.
Ομως, τόσο η αντίδραση, όσο και η απάντηση του Ελληνα Πρωθυπουργού, ήταν εντυπωσιακή.
Αφού την άφησε να ολοκληρώσει την μακρά υβριστική της δήλωση, της απάντησε με ψυχραιμία και προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια:
«Αυτό που δεν θα δεχτώ είναι προσβολές σε αυτή την αίθουσα, προς το πρόσωπό μου και προς τον ελληνικό λαό. Δεν θα δεχτώ να εκτοξεύετε κατηγορίες και εκφράσεις που δεν βασίζονται σε στοιχεία, τη στιγμή που αυτή η χώρα αντιμετωπίζει μια μεταναστευτική κρίση πρωτοφανούς έντασης και έχει σώσει εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους στη θάλασσα».
Υπάρχουν και όρια ανοχής. Και ο πολιτικός, ο οποίος ενδίδει σε μία τόσο χοντροκομμένη προσβολή, αφήνει ανοιχτή την πόρτα για πολύ χειρότερα στο μέλλον εναντίον του εαυτού του. Και, κυρίως, αφήνει ανοιχτή την πόρτα για την επανάληψη της προσβολής στον λαό που εκπροσωπεί.
Αν η «δημοσιογράφος» αυτή πίστευε ότι με τον τρόπο που ενήργησε θα προωθούσε την υπόθεση στην οποία είναι στρατευμένη, μία κατά τα άλλα σοβαρή, ανθρωπιστική υπόθεση, κάνει λάθος.
Την ζημίωσε. Και την ζημίωσε διότι προσωπικές, εξωφρενικές επιθέσεις, δεν προκαλούν συμπάθεια στο όνομα της υπόθεσης για την οποία γίνονται, αλλά αντιπάθεια.