Ηλίας Καραβόλιας 

Ήταν εμφανές ότι όλα σχεδόν τα κόμματα στράφηκαν εναντίον του Τσίπρα στην προεκλογική περίοδο.Ο Μεϊμαράκης τον αποκαλούσε ψεύτη, Θεοδωράκης και Γεννηματά τον αποκαλούσαν αποτυχημένο και αφερέγγυο. Τον κατηγορούσαν ότι άργησε να φέρει την συμφωνία και αυξήθηκε ο λογαριασμός και ότι ψήφισαν την συμφωνία- που ήλθε τελευταία στιγμή -ώστε να σταθεί η χώρα εντός της ευρωζώνης.

Την ίδια στιγμή οι Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Στρατούλης και οι λοιποί της Λαικής Ενότητας, αλλά και ο Βαρουφάκης, κατηγορούσαν τον Τσίπρα για υποχώρηση, ενδοτισμό και ότι πρόδωσε το “όχι” του λαού στο δημοψήφισμα. Χωρίς φυσικά να προτείνουν μια ορθολογική, μια χειροπιαστή εναλλακτική λύση οικονομικής επιβίωσης της πατρίδας παρά μόνο επαναστατικές ρητορείες για εθνική αυτάρκεια, δηλαδή πλήρη απομονωτισμό.

Ουσιαστικά ο Τσίπρας, βαλλόμενος πανταχόθεν, έγινε το επίκεντρο της προεκλογικής περιόδου. Εξ αριστερών θεωρούνταν προδότης της λαϊκής εντολής, εκ δεξιών θεωρούνταν ως αργοπορημένος ρεαλιστής που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για να εφαρμόσει την συμφωνία.

Ευνόητο είναι λοιπόν οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι να ασχοληθούν κυρίως με τον Τσίπρα, αφού όλοι αυτόν πυροβολούν. Στο συλλογικό υποσυνείδητο, αυτός που προσπάθησε και οι μεν τον κατηγορούν για αργοπορία οι δε για υπαναχώρηση, μοιάζει τελικά ως εκείνος που πέτυχε την μέση λύση.Ως εκείνος που το πάλεψε μέχρι τέλους και έστω καθυστερημένα ή με αυξημένο κόστος, πέτυχε να κρατήσει την χώρα ζωντανή.

Όταν κάποιος κατηγορείται ταυτόχρονα και για αργοπορία και για υπαναχώρηση, τότε το πιο πιθανό είναι να τον αντιμετωπίσουν οι ψηφοφόροι ως καποιον που ναι μεν άργησε, αλλά το πάλεψε.Και φυσικά, ως νέος και φερέλπις δικαιούται να παλέψει ξανά, να διαχειριστεί αυτός τα συμφωνηθέντα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το βασικό ερμηνευτικό σχήμα για το 35 % που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα.

Εννοείται ότι έπαιξε ρόλο και ο συσσωρευμένος θυμός 6 ετών που υπερείχε του φόβου των 7 μηνών, όταν η χώρα τελικά πήγε στην ακρη του γκρεμού, με κλειστές τράπεζες. Το αρχέτυπο του ήρωα που τολμάει να φθάσει στα άκρα, στον θάνατο, αλλά τελικά συμβιβάζεται για να μην παραδοθεί, φαίνεται ότι συναρπάζει τους ψηφοφόρους που δε έχουν να χάσουν τίποτα (υπερχρεωμένοι, άνεργοι, υποαμειβόμενοι).

Η παροχολογία του Τσίπρα, οι ανεδαφικές υποσχέσεις και οι τελευταίες οβιδιακές μεταμορφώσεις, δεν φάνηκε να απασχόλησαν τους αναποφάσιστους. Φαίνεται ότι οι παλιοί εκπρόσωποι του πολιτικού προσωπικού της χώρας δεν υπολόγισαν σωστά ότι χτυπώντας τον από δυο πλευρές, ουσιαστικά τον ενίσχυσαν στα μάτια του κόσμου ως μαχητή που δεν έσυρε την χώρα στα βράχια αλλά τόλμησε να φθάσει μέχρι τέλους. Άσχετα αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει τελικά με την όποια ερμηνεία της ψήφου,όπως αυτή που περιέγραψα, οφείλουμε τελικά στην Δημοκρατία να σεβόμαστε τις ψήφους των πολλών…