Τζίνα Δαβιλά

40 χρόνια υπεροχής!

Έχεις:

αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο,

καθαρή σκέψη,

την βεβαιότητα πως όποιος και αν εκλεγεί πρώτος, θα εφαρμόσει το μνημόνιο. Τελεία και παύλα.

Είσαι πεπεισμένος ότι όποιος μιλά για αυτοδυναμία (ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) καθόλου δεν φαίνεται να σέβεται την δημοκρατία γιατί όπως αποδεικνύουν οι συνθήκες και η πολιτική εξέλιξη, μόνο μια κυβέρνηση συνεργασίας φανερώνει εμπράκτως ότι σέβεται τις δημοκρατικές αρχές, δηλαδή τον πλουραλισμό και την πολυφωνία. Το μοντέλο της αυτοδυναμίας έχει ξεπεραστεί, όπως θα έπρεπε και ο φαιδρός νόμος των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα να έχει πάει περίπατο, αλλά… 

Έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου πως οι μόνοι που μένουν σταθεροί στις θέσεις τους είναι οι χρυσαυγίτες (που αναλαμβάνουν πολιτικά την δολοφονία Φύσσα) και οι ΚΚΕδες που θέλουν … την Ελλάδα αυτόνομη από την Ευρώπη.

Ο έλληνας πολίτης αρέσκεται να πιστεύει στον μεσσιανισμό και στους έξωθεν θεούς της Ελλάδας. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί αποφασίζει κάτι σήμερα, το οποίο εύκολα αναιρεί αύριο και δεν παραδέχεται ότι το υπερασπίστηκε χθες.

Η πολιτική είναι βρώμικο σπορ. Πολλά μαγαζάκια στηρίζονται σε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Όσο περισσότερο προωθείται κάποιος ως τέλειος χωρίς πραγματικές αποδείξεις, τόσο περισσότερο καχύποπτος πρέπει να είσαι.

Επικράτησε και πάλι ο λαϊκισμός. Ο μέγας πρωταγωνιστής. Σχεδόν απ’όλους τους υποψηφίους. Όσοι δεν τον υιοθέτησαν ουσιαστικά πετάχτηκαν εκτός παιχνιδιού.

Είναι ελάχιστα τα κόμματα που δεν λειτουργούν με την κωμικότητα της οικογενειοκρατίας. Ακόμα και ο Λεβέντης στο σόι του στηρίζεται.

Όποιος σου μιλήσει για συνεργασία, συμμετοχή, συζήτηση, θα πρέπει να σου είναι περισσότερο οικείος, αν δεν είσαι φανατισμένος με την πολιτική σου επιλογή. Το παλιό που οφείλει να πεθάνει θέλει το «The winner takes it all» των Abba, τους θυμάσαι; Το νέο πολιτικο μοντέλο επιβάλλει τη συνεργασία βάσει αξιών.

Δεν θα σου πω τι να ψηφίσεις. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου. Άλλωστε πιστεύω πως ο πολίτης δεν είναι χαζός, ούτε ηλίθιος, όπως λένε κάποιοι φιλέριδες. Ο πολίτης θέλει να νοιώσει εμπιστοσύνη. Και αυτό το χαρτί δεν μπόρεσαν να το περάσουν στον ψηφοφόρο, ΠΕΡΊΠΟΥ κανένα πολιτικό κόμμα. Άλλοι από την θολότητα, άλλοι από απειρία, άλλοι από λάθος στρατηγική.

Η ψηφοδοσία πια είναι προσωποκεντρική. Ακόμα κι αν εμπιστεύεσαι τον αρχηγό κάποιας παράταξης, αν δεν σε εμπνέει ο εκπρόσωπός του στο ψηφοδέλτιο, την πατάει και ο αρχηγός και το κόμμα.

Άρα…

Επίλεξε αυτό που δεν θα σε κάνει να ντρέπεσαι για σένα. Που δεν θα προδώσει τον εαυτό σου, στις στιγμές της αυτοκριτικής σου. Γιατί εκεί, τελικά, είμαστε μόνο ο αληθινός μας εαυτός.

Τι θλιβερό… αντί για την απλότητα να επιλέγουμε τον λαβύρινθο.