• Η δημοκρατία είναι ένας άπλετος χώρος δικαιωμάτων και άσκησης ελευθεριών.Η ερμηνευτική δε τάση, σε συνθήκες ομαλότητας και ηρεμίας, είναι η διεύρυνση τους όχι η συστολή τους.Η δημοκρατία έχει στο γονιδίωμα της την ικανότητα να θυσιάζει μέρος της αποτελεσματικότητας υπέρ της ελευθερίας.Το αν τα αρχαία του μετρό θα μείνουν η θα μεταφερθούν-ένα παράδειγμα-θα περάσει τα σαράντα κύματα διαλόγου και δικαστικής κρίσης και ας περιμένει το συγκοινωνιακό. Ιn dubio pro libertate για να προσφύγω στην αγαπημένη μου Λατινική λακωνικότητα.Εν αμφιβολία επικρατεί η ελευθερία.

• Απέναντι στην ελευθερία η δημοκρατία απαιτεί να υφιστάμεθα και αρκετά «δυσάρεστα» πράγματα. Να πληρώνουμε φόρους θελουμε δεν θελουμε. Να πηγαίνουμε στρατό θελουμε δεν θελουμε. Παλιότερα-τώρα καταργήθηκε- να ψηφίζουμε θελουμε δεν θέλουμε. Να τηρούμε τους νόμους ακόμα και αν διαφωνούμε με αυτους. Να έχουμε την ευθύνη των παιδιών μας μέχρι την ενηλικίωση τους. Τώρα μπορεί να τίθεται και ένα ακόμα “δυσάρεστο.” Να κάνουμε υποχρεωτικά εμβόλιο. Πολλοί φρικιούν με την «αντισυνταγματική» και «ανελεύθερη»αυτή ιδέα.Μεταξύ δε αυτών και γιατροί.

• Όταν όμως τα παιδιά πάνε σχολείο κάνουνε εμβόλια υποχρεωτικά. Αλλοιώς δεν τα γράφουνε. Δεν έχω ακούσει κανέναν να διαμαρτύρεται στα σοβαρά. Όταν κατατάσσεσαι στο στρατό μπαίνεις στην ουρά και εμβολιάζεσαι επι πάσης νόσου. Προσωπικά -δυστυχώς-αμελής στο έπακρο διαχρονικά ούτε ρώτησα ούτε και θυμάμαι για ποια νοσήματα μας είχαν τότε εμβολιάσει.

• Δεν ζούμε μόνοι μας στο μάταιο τούτο κόσμο ζούμε με άλλους. Επομένως η πιθανότητα να υποχρεωθούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε εργαλείο για να προστατευτούμε συλλογικά είναι υπαρκτή. Τα περί αντισυνταγματικότητας είναι άνευ ουσίας.

• Το κράτος όμως οφείλει να γνωρίζει και να θεσπίσει κανόνες ως προς το εξής. Αν κάποιος κάνει εμβόλιο εκουσίως έχει και την ευθύνη αν έχει την οποιαδήποτε ανεπιθύμητη επίπτωση η παρενέργεια. Αν ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός την ευθύνη αυτή την έχει το Κράτος, ευθέως εκ του Συντάγματος, γιατί τότε η υποχρέωση τηρείται για το κοινό καλό. Το μέσο είναι η αποκατάσταση και η αποζημίωση. Είναι κάτι που το κάνουν από χρόνια στην Αμερική. Εδώ υπάρχει ακόμα νομικό κενό. Νομίζω δε ότι στον COVID το Κράτος οφείλει να αναλάβει αυτή την ευθύνη, γενικώς και εκουσίως, έναντι όλων. Είναι το ελάχιστο αντίβαρο στην περίπτωση της υποχρεωτικότητας, μερικής η ολικής.

• Στο ΣΤΕ εκκρεμεί μια τέτοια υπόθεση που έχω χειριστεί για ένα παιδάκι που εμφάνισε μια εξαιρετικά σπάνια παρενέργεια παιδικού εμβολίου. Οι αξιότιμοι σύμβουλοι του ΣΤΕ 4 χρόνια μετά τη δίκη δεν έχουν ακόμα ευδοκήσει να βγάλουν απόφαση. Τι να τους πεις; ότι και να τους πεις είναι λίγο. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα για μια άλλη συζήτηση.