* Η Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη είναι αναγνώστρια της Πόρτας. 

Πόσα αντίο χωράνε άραγε σε μια σελίδα;

Να πω αντίο στο καλοκαίρι αυτό, που ο Θεός να το κάνει καλοκαίρι…με τόσα απρόοπτα, από τον καιρό μέχρι τα πολιτικά ξαφνιάσματα!

Να πω αντίο στις σαγιονάρες που έσυρα και δίπλωσα σε ρούγες, βραχάκια και βοτσαλωτές αμμουδιές…Καημένε μου αστράγαλε! Συγνώμη.

Να πω αντίο στην μεγαλύτερη πανσέληνο και ευχαριστώ στην μυωπία μου που μου επέτρεψε να βλέπω το φεγγαράκι ολόγιομο (χωρίς τα γυαλιά μου) για 3-4 μέρες ακόμα!

Να πω αντίο στις νύχτες χωρίς ζακετούλα και στο καλοκαιρινό σινεμαδάκι … αυτό που μοσχοβολάει ποπ κορν και σουβλάκι από την καντίνα δίπλα, αρώματα κοριτσίστικα και αντρικές κολώνιες πολύ βαριές για να τις αντέξω όλες μαζί, λουκουμάδες με κανέλα και παγωτό βανίλια με σιρόπι σοκολάτα. Σνιφ.

Να πω αντίο στα γεμιστά της μαμάς … με την φέτα στο πλάι και την δροσερή μπύρα που ανασαινει μέσα απο τους αφρούς της και καμαρώνει την πάχνη της στο ψηλό ποτήρι του παππού .

Να πω αντίο στον ήχο που κάνει το κύμα όταν σκάει στα βότσαλα και κρακελάρει στο μυαλό μου ρυθμικά…αντίο και στα αλατισμένα βήματα της ξυπολυσιάς μου…χωρίς φόβο και με πολύ πάθος στα σκοτάδια…

Να πω αντίο στα τζιτζίκια…κάθε μεσημέρι …κάθε μεσημέρι…και με πολύ χαρά να πω αντίο σε κατσαρίδες κουνούπια σκνίπες και λοιπά ιπτάμενα και μη ζωήφια που στοιχειώνουν τα καλοκαίρια μου από παιδί!

Να πω αντίο στο ελάχιστο μαύρισμα …και στις πανάδες μου…που κάποτε θεωρούσα χαριτωμένες … Νόμιζα πως η Λώρα απο το μικρό σπίτι στο λιβάδι ήταν η χαμένη μου αδερφή!

Να πω αντίο στην άδεια Αθήνα και την ησυχία στους δρόμους…Επέστρεψαν όλοι με άγριες διαθέσεις και ήδη κορνάρουν εκνευρισμένοι…Αρχίζει και ο εφιάλτης στον δρομο με τις κάλπες οσονούπω! Μην ξεχνιόμαστε.

Nα πω αντίο στις ελαχιστότατες μέρες και νύχτες χωρίς τηλεόραση (από επιλογή) και χωρίς ίντερνετ (όχι από επιλογή )Αουτς.

Να πω αντίο στα “έξω πλάτη” ,  ”έξω φτέρνες”,  “έξω νεφραμιές”- για τις πιο τολμηρές και καλλίγραμμες – και γενικά για το έξω καρδιά που κάθε καλοκαιράκι μας επιβάλει γλυκά! Ειδικά σε μέρη διακοπών που κανείς δεν θα μας ξαναδεί! Ωπα!

Να πω αντίο στο καπελάκι μου το ψάθινο που φέτος του έκανα μια τρύπα ΝΑ αλλά δεν το πρόδωσα, δεν το πέταξα και το υπερασπίστηκα σθεναρά σε όσους μου το κορόιδευαν…γιατί το εχω πάρει στην Άνδρο, ένα υπέροχο καλοκαίρι και πολύ το αγαπώ και μου φέρνει στο μυαλό την Ανερούσα, το μουσείο, γλυκό του κουταλιού στην πλατεία και το λαχουρένιο μου φουστανάκι να σβαρνίζει τα σκαλοπάτια της Χώρας!

Αλλά τελικά δεν θα πω αντίο σε τίποτα απ’ όλα αυτά …

Θα πω “εις το επανιδείν” και απλά θα περιμένω το καλύτερο επόμενο καλοκαίρι.