• Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ιδιωτικά. Πλην πολύ γενικών κανόνων, της εκάστοτε χώρας, δεν εμπίπτουν σε ενιαίες κανονιστικές η άλλες ρυθμίσεις. Πολύ συχνά η άπλετη αυτή , παγκόσμια , ελευθερία έχει ενοχλήσει αυταρχικά, θεοκρατικά και φασίζοντα καθεστώτα τα οποία έχουν επιβάλλει περιορισμούς για την αυτοπροστασία τους. Παραβιάζοντας η και βιάζοντας την ελευθερία του λόγου. Πολλοί κατα διώχθηκαν και φυλακίστηκαν για απόψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω των social media σε μουσουλμανικές, κομμουνιστικές και όχι μόνο χώρες. Πολιτικά γεγονότα, κινητοποιήσεις, και κινήματα έχουν προκύψει από τα social media. Γενικά άλλαξαν την εποχή μας. Άνοιξαν μια τεράστια πύλη ελευθερίας. Η πληροφορία από πηγή δύναμης των ισχυρών έγινε κοινόκτητο αγαθό. Η γνώμη και η ατομικότητα δεν μπορούν να ποδηγετηθούν εύκολα και ανώδυνα όπως κάποτε. Υπάρχει και το οχυρό της ανωνυμίας. Αυτή είναι η θετική επαναστατική παράμετρος. Η τεχνολογία την διευρύνει συνεχώς. Εν πολλοίς έσπασε και το φράγμα της μοναξιάς και της απόστασης παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα από τους τεχνοφοβικούς.

• Η αρνητική παράμετρος είναι γνωστή. Ο ανυπεράσπιστος άνθρωπος από συκοφαντικές επιθέσεις. Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης ως φαινόμενο κατάχρησης κέντρων και παρά κέντρων ισχύος. Και βέβαια η νεοεισακτη έννοια των fake news. Είναι αυτά και άλλα που άνοιξαν τη συζήτηση για τη θεσμοθέτηση νομικών κανόνων και μάλιστα εκ των πραγμάτων υπερεθνικής εμβέλειας.Ο πρόσφατος αποκλεισμός του Τραμπ από το tweeter επαναφέρει το θέμα στο προσκήνιο. Ποιος αποφασίζει τον αποκλεισμό και υπό ποιους όρους διερωτώνται πολλοί. Σήμερα ο Τραμπ. Αύριο ποιος; και ποιος το κρίνει. Σήμερα γράφει για το θέμα ο φίλος μου Σέργιος Θεοδωρίδης. Διαβάστε τον στο τέλος του παρόντος άρθρου. Αξίζει.

• Γενικά είμαι επιφυλακτικός αν όχι ενάντιος στην κανονιστική υπερνομοθέτηση και τη φοβία που υποδηλώνει. Προτιμώ τον κίνδυνο της κατάχρησης της ελευθερίας από την ποδηγέτηση της ελευθερίας. Αλλά το θέμα υφίσταται και θα ήταν εθελοτυφλία το να καμώνεται κάποιος ότι δεν υπάρχει.Καταθέτω επομένως τις πρώτες σκέψεις που μπορώ να κάνω.

Αν τα social media χρησιμοποιούνται για την προώθηση εγκλημάτων, ιδιαίτερης σοβαρότητας και απαξίας, η στην διάδοση προφανώς ψευδών και επικίνδυνων, κατά τη κρίση μέσου συνετού ανθρώπου, ιδεών με το στοιχείο της παραπλάνησης η της καταστροφικής παρώθησης ο δια χειριστής του δικτύου οφείλει να παρεμβαίνει. Το οφείλει εκ των γενικών κανόνων του δικαίου χωρίς ανάγκη προσφυγής σε πολύπλοκες κανονιστικές προβλέψεις. Κάθε έννομη τάξη όμως πρέπει να διαθέτει ένα επαρκές πλαίσιο προστασίας του τυχόν θιγόμενου από καταχρηστικές λογοκριτικές παρεμβάσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση το τελικό λόγο πρέπει να έχουν τα Δικαστήρια. Τέλος στις χώρες με ώριμη δημοκρατία δεν υπάρχει ουδείς λόγος να προστατεύεται ο χρήστης με την ασυδοσία της ανωνυμίας. Κάθε ένας είναι ελεύθερος να πει ότι νομίζει αναλαμβάνοντας την ευθύνη των λεγόμενων του με όνομα και επώνυμο πλην απολύτως δικαιολογημένων εξαιρέσεων.

• Οι διαχειριστές δικτύων γνωρίζουν πολύ καλά ποιες είναι οι χώρες στις οποίες οι χρήστες πρέπει να προστατεύονται περισσότερο. Γιατί εκεί το πρόβλημα είναι αντίστροφο. Τα κράτη είναι η απειλή και όχι οι χρήστες.

Τι γράφει ο Σέργιος Θεοδωρίδης

Αντικείμενο διεθνούς συνεργασίας για τη κάλυψη ενός τεράστιου κενού και πρώτη προτεραιότητα είναι το dark web. Στα υπόλοιπα πλοηγός είναι η ζωή. Απαιτούνται σποραδικές και όχι συστηματικές παρεμβάσεις.  Λ.χ. στην Αμερική. Ο Τραμπ ας προσφύγει στη Δικαιοσύνη και ας διαμαρτυρηθεί. Το Supreme Court έχει πλούσια νομολογία για την ελευθερία του λόγου. Αμφιβάλλω όμως αν θα δικαιωθεί παρά το ότι διόρισε τους δικαστές του.

Αν εξαιρέσει κανείς κάποια εκατομμύρια οπαδών του Trump που θα βρήκαν την απόφαση αυτή αντιδημοκρατική, τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, που ήταν αντίθετα σε αυτό που εκπροσωπούσε ο Trump, θα “συμφωνήσουν” με την απόφαση.

Αυτό όμως δεν απαντά στο καίριο θέμα που αφορά τη Δημοκρατία για τα επόμενα χρόνια, και μάλιστα όταν αυτά τα δίκτυα έχουν παγκόσμια εμβέλεια και έχουν τεράστια δύναμη διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Σήμερα ήταν ο Trump, αύριο ποιος; ΠΟΙΟΣ αποφασίζει και ΠΟΙΟΣ λογοκρίνει; Κάποια εταιρεία; Κάποιο ΔΣ μετόχων; Κάποιος Γενικός Διευθυντής; Υπάρχει ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο; Είναι αυτό το νομικό πλαίσιο μιας συγκεκριμένης χώρας; Ποιος ελέγχει αυτά τα δίκτυα;

Tο εάν σήμερα συμφωνήσαμε για την απόφαση, αύριο τα πράγματα ίσως είναι διαφορετικά. Οι γραμμές που οριοθετούν τη Δημοκρατία είναι συχνά πολύ λεπτές. Το ζήσαμε αυτές τις μέρες με τις ΗΠΑ και το ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες, με διαφορετική ένταση, σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης και της Ευρώπης.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, και μεσούσης της πρώτης Βιομηχανικής Επανάστασης, οι τότε Σοσιαλιστές διερωτήθηκαν: Αφού η Εργασία είναι πηγή πλούτου και εξουσίας , ποιος ελέγχει και καρπώνεται την Εργασία. Σήμερα, το νέο ζητούμενο είναι: Αφού τα δεδομένα είναι πηγή πλούτου και εξουσίας, ποιος ελέγχει και καρπώνεται τον πλούτο από τα δεδομένα;

Και αυτή τη φορά τόσο η απάντηση όσο και η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ δεν μπορούν παρά να αναζητηθούν σε παγκόσμιο επίπεδο και παγκόσμια συνεργασία.

Η νέα Αριστερά έχει μεγάλες προκλήσεις μπροστά της. Αρκεί να κοιτάξει μπροστά, γιατί τα εργαλεία του 19ου αιώνα δεν φαίνεται να λειτουργούν. Κάποιες φορές μου θυμίζουν κάποιον που προσπαθεί να επιδιορθώσει ένα τσιπάκι με κατσαβίδι, επειδή αυτό μόνο έχει ή επειδή αυτό μόνο ξέρει να χειρίζεται ή, ακόμη χειρότερα, επειδή αυτό μόνο καταλαβαίνουν αυτοί στους οποίους απευθύνεται.

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Catering-Συνέδρια-Γάμοι-Βαπτίσεις-Εκδηλώσεις

Απ.Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στ.Διαγόρας)-Ρόδου-Λίνδου (ΙΚΑ)-Λεωφ.Κρεμαστής-Πηγές Καλλιθέας (Μάϊος-Οκτώβριος)

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr