Έχω απορίες.

Μπορώ;

Έχω απορίες που μεγαλώνοντας δεν βρίσκω απαντήσεις.

Μπορώ;

Έχω απορίες που μου δυσκολεύουν τη ζωή.

Μπορώ;

Δεν ξέρω εάν μπορώ, αλλά ναι, έχω απορίες. Ίσως, είναι από αυτές τις άλυτες που οι απαντήσεις έρχονται με το χρόνο. Τον χρόνο που πολλές φορές μπορεί να τις πάρει πίσω, και να δημιουργήσει νέες στις ήδη λυμένες, στις ήδη κατασταλμένες. Σε αυτές που μπήκαν στα συρτάρια του μυαλού και είπες τότε: «ναι, είμαι σίγουρος για το επόμενο βήμα!» Αλλά, μάλλον δεν ήσουν. Ήσουν δεν είσαι πια και ένα ακόμα παιχνίδι του μυαλού είναι εδώ. Αμφιβολίες γεννιούνται. Και οι αμφιβολίες τρυπάνε…

Αυταπάτη;

Όχι!

Ψέμα;

Όχι;

Μπορώ;

Είχε δίκιο ο Ηράκλειτος όταν είπε: «τα πάντα ρει». Πόσο δίκιο είχε! Και πόσο μάλλον, όταν αναφερόμαστε στις ανθρωπινές σχέσεις. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο για μα είμαι πιο ακριβής. Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Έρχονται και παρέρχονται. Είναι στην ανθρωπινή φύση η κοινωνικότητα, οπότε η ροή δεν θα σταματήσει. Λογικό συμπέρασμα. Το πόσο λογικό, το αφήνω στους ειδικούς τους είδους.

Υπάρχουν ωστόσο, διάφορες σχέσεις. Σχέσεις ερωτικές, σχέσεις φιλικές, σχέσεις επαγγελματικές, σχέσεις οικογενειακές κοκ. Η καθεμία δίνει και παίρνει στη ζωή του καθενός κάτι διαφορετικό, και όλες μαζί συμπληρώνουν και καλύπτουν την κοινωνικότητα της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας.

Κάποιες από αυτές θα είναι επιλογή. Άλλες πάλι όχι. Κάποιες θα είναι επιλογή με κριτήρια. Τα κριτήρια είναι διαφορετικά κάθε φορά και για κάθε άνθρωπο. Άλλες θα έρθουν μοιραία, άλλες τυχαία και άλλες από συμφέρον. Ανάλογα με τις προτεραιότητες, ανάλογα με τις ανάγκες, ανάλογα με τα θέλω. Α, και φυσικά όταν οι ανάγκες και τα θέλω γίνουν προτεραιότητα, τότε ίσως-ίσως όμως-πετύχουμε το απόλυτο, ή κάτι όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό.

Ποιες σχέσεις όμως έχουν διάρκεια; Και γιατί ενώ έχουν διανύσει κάποιο δρόμο, αλλάζουν; Αλλάζουν οι ανάγκες, αλλάζουν τα θέλω, αλλάζουν οι προτεραιότητες; Τα συναισθήματα αλλάζουν;

Μπορεί και να αλλάζουν όλα κι απλά να χάνονται οι ισορροπίες. Κι εκεί ακριβώς που χάνονται οι ισορροπίες, απλά γκρεμίζονται και οι σχέσεις. Γιατί; Γιατί μάλλον –χωρίς να είμαι και ειδήμονας του είδους- το συναίσθημα που επικρατεί στην αρχή, όταν οι ισορροπίες παύσουν γκρεμίζεται και το δεδομένο στις σχέσεις πια είναι παρελθόν. Τόσο παρελθόν, που οι αναμνήσεις δεν είναι αρκετές για να διατηρήσουν κανένα ίχνος αυτής της σχέσης. Και το παρόν όσο κι αν κουβαλάει το παρελθόν σαν καβούκι, δεν είναι αρκετό για να διώξει την απογοήτευση που φέρνει μία τέτοια κατάσταση. Χρειάζεται πολύ κόπο, χρειάζεται πολλές υποχωρήσεις και φυσικά δεν χρειάζεται εγωισμό.

Μπορώ;

Δεν ξέρω αν μπορώ χωρίς εγωισμό. Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει έστω ένα ίχνος εγωισμού στην καθημερινότητα του, στις συναναστροφές του.

Ο χρόνος τελικά φέρνει χρόνο και σκέψεις. Σκέψεις διαφορετικές. Σκέψεις που ταλαντεύουν το μυαλό και γδέρνουν τις επόμενες σκέψεις. Και τα κύτταρα υποφέρουν στην προσπάθεια τους να λύσουν τις γδαρμένες σκέψεις και τις ματωμένες απορίες.

Και οι απορίες που αιμορραγούν πια, στήνουν «εν χορδαίς και οργάνοις», τρελό χορό, τρελό πανηγύρι πολλές φορές, και συνεχίζουν την πορεία τους. Γιατί μάλλον αυτός είναι ο προορισμός.

Μπορώ;