Πόσο “νόμιμο” είναι σήμερα το πιο πάνω απόσπασμα από την Επαναστατική Προκήρυξη του Ρήγα Φεραίου; Αν ίσχυε τότε που γράφτηκε, και αντέχει ακόμα να διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία, τι απ’ αυτό ισχύει και τώρα; Πόσο έχει θολώσει και πόσο έχει σκουρήνει η εικόνα του Ρήγα Φεραίου;

Πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται από τη σημερινή πολιτεία ―Κυβέρνηση, Αξιωματική αντιπολίτευση και όλα τα κόμματα και τους θεσμούς που σέβονται την Δημοκρατική Νομιμότητα― να αποδείξει ότι δεν είναι τυραννία το πολίτευμά μας και ότι δεν “καταφρονεί” τα δίκια του λαού κι ότι “εισακούει” τα παράπονά του;

Πόσο εύκολα μπορεί να πείσει τους πολίτες ―προτιμώ αυτή τη λέξη από το “λαός”― ότι ακόμα και οι κακοί νόμοι με νέα νομοθεσία αλλάζουν κι όχι με αυτοδικία ή με τη δύναμη του ισχυροτέρου;

Πώς αποδεικνύεται ότι η “έννομη βία” είναι δικαιολογημένη και από ποιους; Πώς εξηγείται η ανοχή απέναντι στη διαφθορά και στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος;

Πώς θα καταφέρει να πείσει την πλειονότητα των πολιτών η Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία ότι αυτό που έχουμε είναι μια ―κακής, έστω, ποιότητας― Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπου η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει;

Που μπορεί να μην είναι η ιδανική Δημοκρατία αλλά, πάντως, τυραννία ―με τους όρους του Ρήγα Φεραίου― δεν είναι.

Ποιος απ’ όλους τους εκπροσώπους των πολιτών πραγματικά πιστεύει ότι ζούμε σε τυραννία, δεσποτεία, φασισμό, ναζισμό, χούντα ή κάτι παρόμοιο οπότε και πρέπει ―κατά την ιστορική επιταγή του Ρήγα Φεραίου― ο «λαός ή κάθε μέρος του λαού να αρπάξει τα άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους»;

Και αν αυτό το επικαλεστεί και η Εχθρική Εταιρεία, τι έχω να αντιπροτείνω εγώ, ο πολέμιός της;

Ποιος είναι ο εχθρός; Ποια είναι η Εχθρική Εταιρεία; Και γιατί δεν την αποκαλώ με το όνομα του Κοινοβουλευτικού της μανδύα;

Είναι απλό. Δεν πιστεύω ότι αυτό που ονομάζω Εχθρική Εταιρεία αρχίζει και τελειώνει με την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Χ.Α.

Και μην προτρέξει κάποιος να μου προσάψει την αποδοχή της θεωρίας των «δύο άκρων».

Τώρα μιλάω για το διάσπαρτο και πολυώνυμο πλήθος των Ναιμεναλλάδων.

«Ναι μεν, αλλά…»

Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό;

«Ναι μεν μπορεί να είναι φασίστες αλλά εγώ τώρα δεν φοβάμαι να κυκλοφορώ μετά τις οχτώ στη γειτονιά μου».

«Ναι, είναι οπαδοί του Χίτλερ αλλά τώρα μπορώ να πάω να καθίσω στο παγκάκι της πλατείας».

«Ναι, είναι άγριοι αλλά μου αδειάσανε το σπίτι από τους νοικάρηδες λαθρομετανάστες που δεν μου πλήρωναν το νοίκι».

Ναι μεν, αλλά…

Αυτό είναι που λέει ο συμπαθών ή και ψηφοφόρος του “φιλικού” ― προς αυτόν― τρόμου.

Είναι όλοι αυτοί που διάλεξαν να συμβιώσουν με τις “φιλικές” οχιές. Με την ελπίδα να “ξεκαθαρίσουν” οι οχιές τον τόπο από κάτι “ενοχλητικούς αρουραίους”.

Και με την ανόητη ελπίδα ότι οι οχιές αποσύρονται στις σκοτεινές φωλιές τους όταν τελειώνουν τις βρομοδουλειές τους και δεν μας ενοχλούν πλέον.

Κάποτε, περίπου διακόσια χρόνια πριν, υπήρχε η Φιλική Εταιρεία. Υπήρχε, πιο πριν, και ο Ρήγας Φεραίος.

Τώρα υπάρχει η Εχθρική Εταιρεία.

Εχθρική απέναντι σε κάθε τι το Ελληνικό.

Εχθρική απέναντι στο διεθνιστικό κι απελευθερωτικό όραμα του Ρήγα Φεραίου.

Εχθρική απέναντι στο όραμα της πανανθρώπινης φιλίας και δικαιοσύνης.

Εχθρική απέναντι στον διάλογο και στην ανεξιθρησκεία.

Εχθρική απέναντι σε όποια και όποιον δεν σκύβει το κεφάλι στα θέσφατά της.

Εχθρική απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια να ζήσουμε ειρηνικά με γείτονες και ξένους.

Εχθρική απέναντι σε κάθε αντίλογο και διάλογο.

Εχθρική απέναντι στη Δημοκρατία.

Εχθρική, τελικά, απέναντι στο Ανθρώπινο είδος και σε ό,τι ο Άνθρωπος έχει καταφέρει με έργα και με νόηση να κατακτήσει στο επίπεδο του πολιτισμού.

Εχθρική ακόμα κι απέναντι στους Ναιμεναλλάδες, που έτσι και δείξουν την ελάχιστη δυσανεξία στην αθλιότητα της Εχθρικής Εταιρείας θα γίνουν κι αυτοί στόχος της. Και τότε η “κυρία” που τώρα κοιμάται άφοβα «με ανοιχτά τα παράθυρά της» ή πήγαινε με “συνοδεία” στο Α.Τ.Μ. θα καταλάβει ότι ούτε τα παράθυρα, ούτε οι πόρτες αλλά ούτε και οι εκκλήσεις της για έλεος και ανθρωπιά θα την προστατέψουν από τη βία που εξέθρεψε με τη στάση της. Κι ο “κύριος” που απολαμβάνει το παγκάκι της πλατείας, θα τρέχει και δεν θα φτάνει.

Ίσως πει κάποιος: «Και τώρα τι προτείνεις;»

Δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω για κάποιες λύσεις κι αυτές όχι «γρήγορα, εύκολα και οικονομικά».

Δεν λέω τίποτα για την δίκαιη κατανομή των οικονομικών βαρών γιατί αυτό το θεωρώ διαρκές ζητούμενο και δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου.

Θα βάλω πάνω πάνω την παιδεία, που πλήττεται τον καιρό αυτό.

Μετά θα βάλω την τήρηση των Νόμων από όλους και την επιβολή τους από την εκτελεστική εξουσία μέσα στο πλαίσιο του θεσμοθετημένου ελέγχου από Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Με αυστηρό έλεγχο των πράξεων και των παραβάσεων κάθε δημόσιου λειτουργού.

Θέλω επίσης να λειτουργούν οι θεσμοί και να γίνονται σεβαστοί από όλους.

Προσωπικά θα προσπαθήσω να μη φοβάμαι και να μη διστάζω να ανοίγω κουβέντα με τους Ναιμεναλλάδες και με όσους φλερτάρουν την Εχθρική Εταιρεία.

Θα αποφύγω να αποκαλέσω κανέναν από αυτούς “ανθρωπάκο” και να του κάνω κήρυγμα με σηκωμένο το δάχτυλο και την προσταγή “άκου”.

Δεν είμαι ο Β. Ράιχ και κανένας από τους απέναντί μου δεν είναι “ανθρωπάκος”.

Είναι άνθρωπος, πολίτης, ισότιμος με μένα. Ακόμα και ηλίθιος να είναι ―κλινικά εννοώ― έχει τα ίδια δικαιώματα με μένα στην κοινωνία. Και αυτό μπορεί μερικές φορές να με θυμώνει, που έχει η φήφος μου την ίδια αξία με κάποιον που θεωρώ βλάκα, αλλά από την άλλη μεριά φοβάμαι ότι αν δεν αποδεχτώ τα δικαιώματά του, θα ανοίξω τον δρόμο στην Εχθρική Εταιρεία να φτιάξει στρατόπεδα συγκέντρωσης και φούρνους για να καίει όσους δεν θεωρεί άξιους να έχουν δικαιώματα στην μονοκρατορική πολιτεία που ―σαν εφιάλτη― προπαγανδίζει.

Θα αποφεύγω να μιλάω με συνθήματα γιατί δεν υπάρχει τίποτα το αυτονόητο στις μέρες μας.

Αν πω «Κάτω ο Φασισμός, κάτω οι Φασίστες» και μου πει κάποιος: «Εγώ μένω σε υπόγειο στον Άγιο Παντελεήμονα. Εσύ πού μένεις; Και τι ακριβώς εννοείς με το “κάτω” και τι με το “φασισμός” και “φασίστες”;» τι πρέπει να του απαντήσω;

Ή φτάνει να του δώσω να διαβάσει το βιβλίο “Η Μάστιξ του Αγκυλωτού Σταυρού” του Μπέρτραντ Ράσελ;

Θα αποφεύγω να αποκαλώ κάποιον φασίστα ή ναζιστή γιατί μπορεί γι’ αυτόν να είναι τίτλος τιμής. Όπως άλλοι θεωρούν τιμητικό τον τίτλο του κομουνιστή, του αναρχικού, του σοσιαλιστή ή του αντιεξουσιαστή.

Προτιμώ να εξηγώ με επιχειρήματα γιατί ένας φασίστας ή ένας ναζιστής δεν μπορεί, για μένα, να θεωρείται φίλος του Ανθρώπινου είδους.

Γιατί, για μένα, στην Ανθρωπότητα συνυπάρχουν ισότιμα όλες οι φυλές, με όλες τις θρησκείες τους και με όλα τους τα στραβά και τα ίσια. Και κάθε Άνθρωπος γεννιέται με ίσα δικαιώματα στη Ζωή, στην Ελευθερία, στο Δίκαιο και στην Παιδεία.

Αν μπορέσω να πείσω έστω και έναν ότι η Εχθρική Εταιρεία τίποτε καλό δεν υπόσχεται για κανέναν, τότε κάτι θα έχω καταφέρει.

Αυτό όμως που, σε κάθε περίπτωση, θα με βρει αντίθετο είναι η αυτόδικη βία.

Πιστεύω ότι όχι μόνο είναι το πιο αναποτελεσματικό όπλο απέναντι στη βία της Εχθρικής Εταιρείας, αλλά και ότι την τρέφει.