& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Είναι εδώ και μερικές  μέρες που παίρνω το αυτοκινητάκι μου με προορισμό να «ξεμπαρκάρω» στην οργανωμένη πλαζ της Βουλιαγμένης, αυτήν που εύστοχα έχουν ονομάσει «Λουκιανός Κηλαηδόνης». Βλέπετε, ο εξαίρετος συνθέτης ήταν ο πρώτος που ερωτεύτηκε τον ειδυλλιακό χώρο, γράφοντας (και μελοποιώντας) τον εμβληματικό στίχο «Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη».

Το πόσο καλά περνάς σε αυτό το μεγάλο  (και ευλογημένο από την φύση) κομμάτι ακτής με τα πεύκα και τις ελιές, με το γκαζόν και τα γήπεδα τένις και άλλων σπορ, με την καθαριότητα στα αποδυτήρια και στους λουτήρες, με τις λογικές τιμές στα μπόλικα αναψυκτήρια, με τις ξαπλώστρες και τις πεντακάθαρες πλαστικές πολυθρόνες κλπ, σε κάνουν να νιώθεις για μερικές ώρες ήρεμα και δροσερά, μετά την βουτιά που θα ρίξεις στην καθαρή θάλασσα. Η πλαζ της Βουλιαγμένης –παλιά δημοτική και πλέον ως ιδιωτική επιχείρηση στην οποία έχει παραχωρήσει την λειτουργία και την επιμέλεια η Εταιρία Ακινήτων του Δημοσίου- νομίζω ότι τιμά κάθε τον επισκέπτη και του προσφέρει (αν είναι συνταξιούχος που δεν έχει την δυνατότητα να κάνει παρατεταμένες ή έστω επαρκείς  διακοπές) πάρα πολλά με χαμηλό εισιτήριο των τεσσάρων ευρώ.

Συνάντησα παλιό φίλο από τα σχολικά μας χρόνια, απόμαχο πλέον της εργασίας και του Αθλητισμού στον οποίο διέπρεψε, συζητήσαμε και μου αποκάλυψε ότι με την παρέα του –μιλάμε για καμιά δεκαριά δημότες Καλλιθέας- πηγαίνουν καθημερινά από την πρώτη μέρα που ανοίγει η πλαζ για το κοινό, ως τα μέσα Οκτωβρίου που κλείνει:

«Αδελφέ, είναι σαν να περνάμε καλά στην εξοχή, μόλις μισή ώρα από το σπίτι μας. Εδώ θα ρίξουμε τις ωραίες μας βουτιές, εδώ θα ρίξουμε τις ζαριές μας στο τάβλι, εδώ –όσο αντέχουμε- θα γυμνάσουμε τα μπράτσα στο μονόζυγο. Και το καφεδάκι που θα πάρουμε θα πληρωθεί σε λογική τιμή και όχι εκείνη που σου ζητάνε στις πλαζ των κοντινών «ρεζόρτ», δηλαδή αυτές που προτιμάει η αριστοκρατία».

Όπως θα’ λεγε κι’ ο Ντίνος Χριστιανόπουλος- παραδοσιακά αυτάρκης και ευχαριστημένος με τα απλά λαϊκά πράγματα στην ζωή- «Δόξα τω Θεώ καλά περνάμε».

‘Ασε που συμφιλιώνεσαι με τα τζιτζίκια, που, αδελφέ μου, δεν λένε να κάνουν διάλειμμα, ή έστω «ενός λεπτού σιγή», που θα’ λεγε (πάλι) ο ποιητής!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr