Ηλίας Καραβόλιας 

“Το αδιέξοδο της χώρας ήταν μέσα στην ψυχή των κατοίκων της…”, γράφει ο Δ.Δημητριάδης στο έργο του “Πεθαίνω σαν χώρα”(1978),έργο επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.

Η Ελλάδα του 2015 διχάστηκε, κόπηκε στα δύο. Την προσπερνάει η αμείλικτη πραγματικότητα. Προσποιείται η κοινωνία, σαν να αγνοεί ότι χωρίς συμφωνία με τους δανειστές, δεν θα υπάρχουν ούτε τα 60 ευρώ καθημερινά. Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα, όσο και αν την απωθούμε. Οι κλειστές τράπεζες δεν τρομάζουν τους περισσότερους, διότι αναστέλλουν τα χρέη, τις οφειλές. Όμως τα χρέη δεν διαγράφονται. Η Σεισάχθεια είναι μια ουτοπία.

Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που ο Έλληνας ερωτάται για το πώς θα διαπραγματευθεί η κυβέρνηση το μέλλον του.

Αλλά είναι και η πρώτη φορά επίσης – στα μεταπολεμικά χρονικά – που οι Έλληνες μένουν χωρίς χρήματα. Πάνε στην κάλπη νομίζοντας ότι ξέρουν το δίλημμα: λιτότητα που θα οδηγήσει σε πενιχρούς μισθούς και συντάξεις ή ισχυρή αντίσταση για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Δυστυχώς, δεν αλλάζει η κατάσταση όταν προσποιείσαι ότι μπορείς να είσαι αυτάρκης σαν χώρα. Φαντασιώσεις για πολέμους με φωτιά και τσεκούρι είναι επικίνδυνα παιχνίδια εθνικισμού που μπορούν να οδηγήσουν σε άλλες ατραπούς. Ο ανασφάλιστος κίνδυνος της καπηλείας των πατριωτικών ενστίκτων παραμονεύει.

Αγνοεί περήφανα η ελληνική κοινωνία ότι δεν θα έχουμε χρήματα την επόμενη εβδομάδα. Αγνοεί περήφανα ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος να μας δανείσει εκτός των Ευρωπαίων. Τους οποίους χρωστάμε, λέμε ότι δεν θα τους πληρώσουμε και απαιτούμε να μας ξαναδανείσουν με όρους δικούς μας, εν ονόματι της αρχής της αλληλεγγύης στην Ευρώπη. Και όσοι το λένε αυτό, όπως εγώ, θεωρούνται προδότες και δοσίλογοι .

Ο άνεργος ξεχνάει ότι αν κοπεί η χρηματοδότηση από την Ευρώπη δεν θα μπορεί να μπεί ούτε καν σε επιδοτούμενα προγράμματα.

Ο αγρότης αγανακτεί ξεχνώντας ποιο μέρος του εισοδήματος του είναι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.  

Ο εργαζόμενος θεωρεί ότι δεν θα πάθει τίποτα αν κουρευτούν οι καταθέσεις της εταιρείας που δουλεύει.

Ο δημόσιος υπάλληλος αδιαφορεί αν κλείσουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, αγνοώντας οτι έτσι δεν θα πληρωθούν φόροι, οπότε το Δημόσιο δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς.

Μια επικίνδυνη -δήθεν αξιοπρεπής-αντίσταση στα ” διεθνή κατεστημένα”, κινδυνεύει να απομονώσει την χώρα διεθνώς. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να ταρακουνήσουμε την παγκόσμια οικονομία. Ότι δεν θα μας κλείσουν την κάνουλα. Ότι έχουμε πρώτες ύλες να ζήσουμε αυτάρκεις (αγνοώντας ότι αυτές θέλουν χρήμα για να αξιοποιηθούν). Είμαστε πρώτοι σε πολλά ορυκτά, σε πολλά προϊόντα αλλά ξεχνάμε ότι τα εξάγουν ιδιώτες, με δικά τους λεφτά. Μια φαντασίωση κολλεκτιβοποίησης των πάντων, σκεπάζει την αλήθεια. Ταξικό μίσος για τους έχοντες διαχέεται ως το εργαλείο δήθεν δίκαιης ανακατανομής πλούτου.

Αμείλικτη η πραγματικότητα, οδηγεί στην πλήρη φτωχοποίηση αυτών που βρίσκονται στα χαμηλά στρώματα. “Δεν μας νοιάζει όμως,”λένε οι περισσότεροι, “διότι ούτως ή άλλως θα φτωχοποιηθούμε από την λιτότητα των δανειστών “. Στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι παρούσα η μιζέρια είναι και έτσι η απόλυτη φτώχεια δεν τρομάζει. Ξεγελιόμαστε νομίζοντας ότι δεν υπάρχει πιθανότητα ακραίων φαινομένων. Απίστευτη μαζική αυταπάτη.

Στην αλυσίδα παραγωγής-απασχόλησης-κατανάλωσης, ο αδύναμος κρίκος είναι το χρήμα. Όταν αυτό λείπει, τότε νομίζουμε ότι η Δημοκρατία και ο Λαός το αντικαθιστούν ακοστολόγητα. Ο πατριωτισμός μπερδεύεται με την επιβίωση.

Η αξιοπρέπεια συγχέεται με τον ανασφάλιστο κίνδυνο της παρατεταμένης μιζέριας. Εκτός και αν η ελληνική κοινωνία θέλει να δοκιμάσει για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, το πανάρχαιο ερώτημα: Ανατολή ή Δύση;