Κωστής Α. Μακρής

Ποιος τώρα θα μας δαγκώνει τρυφερά στους εφιάλτες μας;

Ποιον θα λατρεύουμε να μισούμε και να φοβόμαστε;

Ποιους από εμάς θα λυτρώνει το χάραμα με το πρώτο φως του;

Πώς κατισχύει ο φόβος του θανάτου επί των φαντασιώσεων του φόβου;

Πώς κατισχύει ο φόβος της ζωής επί των φαντασιώσεων της νίκης;

Πώς το θράσος και η ύβρη της παντοδυναμίας κουρελιάζονται από τη νομοτέλεια της άτης και της νέμεσης;

Ξέφυγα όμως…

Καλό ταξίδι, Κρίστοφερ. Αρκετά μας τρόμαξες.

Και ήταν αυτό μια νίκη δική μας περισσότερο.

Το θέλαμε. Το αποζητούσαμε. Το πληρώναμε.

Να μας τρομάζεις εννοώ.

Και μετά…

Τόσο ήμερος ο κόσμος έξω από το σινεμά!

Ο τόσο πιο άγριος απ’ τον δικό σου.