Αλέξανδρος Μπέμπης

Έβαλα το ερωτηματικό του τίτλου σε παρένθεση, διότι κάποιοι δεν τρέφουν αυταπάτες,κάποιοι τρέφουν και κάποιοι κάνουν πως τις τρέφουν.

Η μεγάλη εικόνα που εμφανίζει σήμερα ο κόσμος μας και η πορεία που πρέπει να έχει η χώρα μας στη κατάσταση που βρίσκεται,είναι αντικείμενο διαλόγου
των αγγλο-αμερικανοσπουδαγμένων οικονομολόγων που είτε από κυβερνητικές θέσεις είτε από άλλες, κατακλύζουν καθημερινά τις ειδήσεις.

Πρόθεσή μου δεν είναι φυσικά να τους αμφισβητήσω-πώς να το κάνω άλλωστε με ένα ψωροlower και εκείνο πριν 40 χρόνια-αλλά να καταθέσω την άποψή μου επειδή ζούμε σε δημοκρατία.

Αυτή άλλωστε είναι και η μεγάλη της παθογένεια. Οι ψήφοι είναι ανώνυμοι και όλοι με την ίδια βαρύτητα.

Επιγραμματικά λοιπόν και κατά την άποψή μου, βρισκόμαστε σε μια περίοδο της ιστορίας όπου, μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., ο καπιταλισμός εξαπέλυσε μια πολυεπίπεδη και πολυμορφική επίθεση για να πάρει πίσω όσα εργατικά δικαιώματα παραχώρησε στην τάξη των εργαζομένων τα τελευταία 150 χρόνια.

Σε αυτό συνεπικουρεί,εκτός από την απουσία του αντίπαλου δέους,το γεγονός ότι η μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα της γης,η κομουνιστική Κίνα,
εφαρμόζει τις πιο στυγνές και αδίστακτες καπιταλιστικές πρακτικές.

Κάποιες άλλες,επίσης μεγάλες, χώρες όπως η Ινδία, η Ινδονησία, το Πακιστάν, η Βραζιλία είχαν ανέκαθεν χαλαρή εργατική νομοθεσία και τα δικαιώματα των εργαζομένων εν πολλοίς καθορίζονται με βάση θρησκευτικούς είτε κοινωνικούς (παραδοσιακές κυρίαρχες κάστες κ.α.) κανόνες.

Έτσι το μοναδικό προπύργιο που απέμεινε να προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα, που είχαν κατοχυρωθεί με αγώνες, είναι η Ευρώπη.

Αργά αλλά σταθερά παρατηρούμε ότι αυτοί οι κανόνες καταστρατηγούνται ή καταργούνται. Το οκτάωρο, το πενθήμερο και η άδεια μετ’ αποδοχών είναι πλέον παρελθόν.

Παράλληλα, τα τελευταία 15-20 χρόνια είμαστε μάρτυρες μιας βίαιης ανακατανομής πλούτου.

Ενός πλούτου που αποκτήθηκε τις μεταπολεμικές κυρίως δεκαετίες από την εργατική τάξη και αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, τις προσωπικές καταθέσεις και επενδύσεις σε ακίνητα και τραπεζικά προϊόντα.

Ορατά όπλα του καπιταλισμού σε αυτή τη διαδικασία είναι κάποια χειροπιαστά τεχνάσματα(πιστωτικές κάρτες,καταναλωτικά δάνεια κ.α.) σε συνδυασμό με την επιβολή κάποιων άυλων αλλαγών στις συνήθειες και την καθημερινότητα των ανθρώπων(π.χ.life style).

Όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, η αφαίμαξη και ο οικονομικός στραγγαλισμός μιας κοινωνίας, πάει πακέτο με τον πολιτιστικό στραγγαλισμό.

Διότι όταν δανείζεσαι για να αποκτήσεις αγαθά ώστε να πληρείς προδιαγραφές ”trendy”, να θεωρείς τις επιλογές σου ”must” και όλα αυτά για να είσαι ”in’,
 πιστεύοντας ότι θα ξεπληρώσεις τα δανεικά με τα μελλοντικά σου εισοδήματα, βάζεις βρόγχο στον λαιμό σου.

Διότι αν γίνει κάτι-όπως και έγινε-και μειωθούν ή χαθούν τα εισοδήματά σου,τότε έχεις απωλέσει τον παλιό χαρακτήρα του αποταμιευτή και έγινες παλιοχαρακτήρας οφειλέτης.

Ειδικά αν ζεις σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου είναι μικρό το ποσοστό που δικαιούται την ιδιότητα του ενημερωμένου πολίτη, με το ευρωπαϊκό περιεχόμενο του όρου.

Ταυτόχρονα όσοι κυβέρνησαν την χώρα μας αυτές τις δύο δεκαετίες, όχι μόνο δεν ενημέρωσαν τους πολίτες για τις παγίδες (π.χ.φούσκα χρηματιστηρίου),
αλλά τους έσπρωχναν με πλατιά χαμόγελα επιτυχίας πιο κοντά στις Σειρήνες και τις Συμπληγάδες Πέτρες του καπιταλισμού.

Μόνο που πανούργοι Οδυσσείς εμφανίζονται μια φορά στη ιστορία.

Το ερώτημα που τίθεται είναι τι μπορεί να κάνει μέσα σε αυτό το εχθρικό και επιθετικό περιβάλλον η Αριστερά.

Είτε συνολικά σαν χώρος που εκφράζει μια ιδεολογία είτε σαν-ένα τμήμα της-κυβέρνηση που λειτουργεί με τους κοινοβουλευτικούς κανόνες δυτικού τύπου.

Μια περίπτωση είναι να πάρει τα όπλα και εφόσον νικήσει να εγκαθιδρύσει ένα κομουνιστικό καθεστώς.

Δεν θα έχει όμως συμμάχους ούτε καν φίλιες χώρες.Υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα όπως για παράδειγμα η περίπτωση του Ισπανικού εμφυλίου που η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Λέον Μπλουμ επέτρεψε να διέλθουν από τον εναέριο χώρο της Γαλλίας τα ναζιστικά στούκα για να βοηθήσουν τον φασίστα Φράνκο.

Στη δεύτερη περίπτωση, από τη στιγμή που η χώρα είναι ενταγμένη σε έναν καπιταλιστικό μηχανισμό όπως η Ε.Ε., τα περιθώρια της δεν είναι πολλά.

Αν θέλει να προστατέψει τα εργατικά δικαιώματα και εισοδήματα ή έστω να περιορίσει τη ζημιά, απαιτούνται δύο προϋποθέσεις.

Ισχυρή οικονομία με παραγωγή εγχώριου πλούτου και ολιγομελή αλλά ευέλικτο,οργανωμένο και αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό.

Θα μακρυγορούσα αν ανέλυα πώς αντιλαμβάνομαι αυτές τις προϋποθέσεις.

Απλά καταθέτω τον προβληματισμό μου, αν χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί η Αριστερά που κυβερνά να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα
ή καλλιεργεί και τρέφει με αυταπάτες τους πολίτες;