Κωστής Μακρής

Αφιερωμένο στη μνήμη τού Γιάννη Καραχισαρίδη

Την νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1833, από το Παλαμήδι τού Ναυπλίου, με διαταγή από τον Υπουργό των Στρατιωτικών τής τότε Αντιβασιλείας, ο μοίραρχος Κλεώπας με απόσπασμα από σαράντα χωροφύλακες συνέλαβε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον οδήγησε στη φυλακή, στο Παλαμήδι. Τη φυλακή αυτή την έχω επισκεφτεί.
Λίγα χρόνια νωρίτερα (από τις αρχές Ιουνίου 1821 μέχρι 23 Σεπτεμβρίου 1821) είχε ολοκληρωθεί η Άλωση (ή «Σφαγή») της Τρίπολης του Μωριά.

Κατά μία παράξενη συγκυρία ή τύχη, έχω μακρινή οικογενειακή σχέση και με τα δύο ιστορικά γεγονότα.
Ο «μοίραρχος Κλεώπας» υπήρξε πρόγονος της μητέρας μου, από την πλευρά τής μητέρας της.
Και ένας πρόγονος του πατέρα μου, ο Κωνσταντίνος Αναγνώστης Μακρής, μέλος τής Φιλικής Εταιρείας και αγωνιστής τού 1821, εκ Λυκουρίας Καλαβρύτων, συμμετείχε με «μικρόν εκστρατευτικόν σώμα» (όπως αναφέρεται στην παλαιά Εγκυκλοπαίδεια του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ) στην πολιορκία και άλωση της Τρίπολης, μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Πώς τα φέρνει έτσι η τύχη και ο καιρός, ε;
Παλαιοί συναγωνιστές, εχθροί κατά περίπτωση και ανάλογα με τα πολιτικά πάθη, να συναντιούνται με ελαφρώς αραιωμένο το (πολιτικο-πατριωτικό) DNA τους σε έναν μακρινό απόγονο (εμένα) επειδή δύο λιγότερο μακρινοί απόγονοί τους (οι γονείς μου) ενώθηκαν «εις γάμου κοινωνίαν».

Τι σχέση έχουν αυτά με τον τίτλο;
Τι σχέση έχουν ―ίσως αναρωτιέστε― με τον αξιότιμο κύριο Καμπουράκη, τον αξιοσέβαστο κύριο Πολλάκη και άλλους ευγενείς τής πολιτικής μας ζωής;
Λίγη υπομονή, καλέ μου αναγνώστη και καλή μου αναγνώστρια.

Ενώθηκαν λοιπόν «εις γάμου κοινωνίαν» οι γονείς μου, απόγονοι παλαιών εχθρών (συμπολεμιστού του Θ. Κολοκοτρώνη, αφ’ ενός, και δεσμοφύλακα και πολιτικού εχθρού τού «Γέρου τού Μωριά», αφ’ ετέρου,) και έφτιαξαν μια οικογένεια με τρία παιδιά.
Και ιδού εγώ λοιπόν σήμερα να υπάρχω, επειδή η τύχη βοήθησε, και να γράφω, πάλι με τη βοήθεια τής τύχης, για το πώς η αγάπη, ο έρωτας, ο αλληλοσεβασμός, η φιλία, το γέλιο, το γιόρτασμα της ζωής, η ανιδιοτέλεια και η αλληλοεκτίμηση (στοιχεία που από μικρός είχα διαγνώσει να αφθονούν στην πατερομητρική μου οικογένεια) καθιστούν γόνιμη και παιδοποιητική μια παλιά έχθρα.

Και τώρα, για να συνδέσω την οικογενειακή μου ιστορία ―που ελάχιστες/ους ενδιαφέρει― με τον τίτλο, έρχομαι στο σήμερα.
Βλέπω, διαβάζω και ακούω τον αξιότιμο κύριο Καμπουράκη, τον αξιοσέβαστο κύριο Πολλάκη και άλλους ευγενείς άνδρες της πολιτικής μας ζωής, να ασχολούνται με αυτά που πραγματικά απασχολούν την πλειονότητα των συμπολιτών μας: το πότεο , το πώς και με ποιους όρους θα γίνουν (ή πρέπει να γίνουν) οι επόμενες εκλογές και τι θα γίνει μετά.
Διαβάζω ―με θαυμασμό για την ευγένεια και το ήθος τού λόγου― για το πώς ο ένας υπόσχεται ή απειλεί να «φάει τα άντερα» του άλλου και όλης της παράταξης με την οποία συμπλέει.
Διαβάζω και ακούω για το πώς μπορεί ένα πολιτικό ή δημόσιο πρόσωπο να αποτελεί υπόδειγμα ήθους, ανιδιοτέλειας, ευγένειας και καλλιέπειας, φιλοπατρίας και ταυτόχρονα να προβάλλει ένα υγιές πρότυπο για τα νέα παιδιά.
Διαβάζω και ακούω επίσης για το πώς, μετά από μια περίοδο συλλογικής, ομόθυμης (σχεδόν) και (κατά διεθνή ομολογία) αποτελεσματικής άμυνας απέναντι σε έναν άγνωστο, εύκολα μεταδιδόμενο και ενίοτε θανατηφόρο νέο Ιό,
θα καταφέρουμε να βρούμε και πάλι αυτά που μας χωρίζουν, από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431-404 π.Χ), την Ελληνική Επανάσταση (1821-1830), τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), τον Εμφύλιο Πόλεμο (1946-1949), τη Χούντα (1967-1974) μέχρι και σήμερα.
Διαβάζω και ακούω για το πώς δεν θα ασχοληθούμε συλλογικά με τα πραγματικά μας προβλήματα (υγειονομικά, οικονομικά, κοινωνικά, παιδείας και άλλα) και με προτάσεις για το πώς θα τα λύσουμε με τον καλύτερο και πιο ανώδυνο τρόπο, αλλά θα ασχολούμαστε με το ποιος την έχει μεγαλύτερη (την επιρροή) στο φιλοθεάμον και πάντα πρόθυμο να χωριστεί σε αλληλοσυγκρουόμενες παρατάξεις (πολιτικές, αθλητικές, καλλιτεχνικές, κοινωνικές, επιστημονικές, θρησκευτικές και άλλες) κοινό τής πατρίδας μας.
Διαβάζω και ακούω για το πώς θα λογαριαστούμε μετά, ως γνήσιο έθνος μεταπρατών («κομπραδόρων» κατά την παλαιοκομουνιστική διάλεκτο).
Διαβάζω και ακούω για το πώς θα καταφέρουμε και πάλι να μοιραστούμε «εμείς και αυτοί» σε κάτι άνευ νοήματος. Διότι πάντα κάποιοι «αυτοί» είναι στο «εμείς» και αντιστρόφως. Το αποδεικνύει η γέννησή μου και η γέννηση πολλών ανθρώπων που οφείλουν την ύπαρξή τους στην ερωτική συνάντηση παλαιών εχθρών.

Όλα αυτά με οδηγούν σε μια πολύ δυσάρεστη για μένα διαπίστωση:
Παρακολουθώ, χωρίς να μπορώ να παρέμβω ουσιαστικά, ένα διεστραμμένο σεμινάριο για το πώς θα συνεχίσουμε να ταϊζουμε με τις σάρκες μας, με τον χρόνο μας και με το υστέρημα τής σκέψης μας, τα πιο ακαλλιέργητα, τα πιο αγενή, τα πιο ιδιοτελή, χυδαία και αμόρφωτα θεριά τού διχασμού, της απώλειας εθνικών στόχων, της αμετροέπειας και της ανοησίας.
Και έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι…
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, συμπολίτες μας κάθε ηλικίας, φύλου και ειδικότητας, που με αυταπάρνηση, με σεβασμό στον άλλον, με υπευθυνότητα και με αλληλεγγύη ―και δεν μιλάω μόνο για γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό― κρατάνε ψηλά την αξιοπρέπεια αυτής της αξιαγάπητης (κατ’ εμέ) χώρας, δεν έχουν διδάξει τίποτα σε αυτά τα αλαλάζοντα κύμβαλα;
Δεν έχουν τίποτα καταλάβει από τους αξιότιμους και αξιοσέβαστους συμπολίτες μας που, κατά συντριπτική πλειονότητα, ανέδειξαν την Ελλάδα ως πρότυπο συλλογικής συμπεριφοράς και αποτελεσματικής αντίδρασης απέναντι σε μια άγνωστη απειλή;
Τίποτα δεν έχουν διδαχτεί όλοι αυτοί οι «ηχούντες χαλκοί» της βροντόφωνης τενεκεδοσύνης και της θλιβερής όσο κι ανώριμης μαγκιάς που θυμίζει σχολικό εκφοβισμό;
Τίποτα μέσα τους δεν τους εμποδίζει ―κατά συνείδηση, φρένα και θυμόν― να πληγώνουν ή και να λερώνουν τη δημόσια ζωή με λόγια που κανένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν θα ήθελε να ακούνε τα παιδιά του;

Σημείωση (ως επίλογος):
Σας παρακαλώ πολύ, μην ακούσω τίποτα αηδίες ότι τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις έχουν να κάνουν με ουσιώδεις πολιτικές διαφορές και με τον «Πόλεμο των Τάξεων» όταν δεν έχουμε ακόμα ξεκαθαρίσει πόσες και τι είδους τάξεις (με ταξική συνείδηση εννοώ) υπάρχουν στην Ελλάδα και σε ποια τάξη ανήκει ο καθένας/καθεμία από εμάς.
Άλλωστε, πολλοί από τους αναγνώστες μου θα θυμούνται (ή οφείλουν να θυμούνται) τον λόγο τού Λεωνίδα Κύρκου, του Μπάμπη Δρακόπουλου, του Ηλία Ηλιού αλλά και ορισμένων πολιτικών αντιπάλων τους, ειδικά μετά το 1974.

26 Απριλίου 2020

ΥΓ. Αφιερωμένο στη μνήμη τού Γιάννη Καραχισαρίδη.
Κ.Α.Μ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr