Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Ο μέγας Θεατράνθρωπος Γιώργος Μιχαλακόπουλος φιλοξενείται στον “Παλμό 99.5” της Δωδεκανήσου με αφορμή την παράσταση “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν” του 2013. Η συγκεκριμένη συζήτηση στα ερτζιανά αποτελεί τη δεύτερη από το προσωπικό μου αρχείο. Τον κ. Μιχαλακόπουλο τον οποίο είδα πρώτη φορά στο θέατρο όταν ήμουν 16 χρόνων στο έργο του Άρθουρ Μίλλερ “Ψηλά από τη γέφυρα” στο θέατρο ΚΑΠΠΑ με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο, σε μια παράσταση που είχε συνοδεύσει το τμήμα της Α’Λυκείου η φιλόλογος του τμήματός μου, η κα. Λίτσα Αβραμάκη, μια καταπληκτική, προοδευτική, άξια Δασκάλα. Θυμάμαι τόσο έντονα την καθηλωτική σιωπηλή αποδοκιμασία του κ. Μιχαλακόπουλου  συνοδεία του διαπεραστικού του βλέμματος προς δυο κυρίες από την πλατεία που χαμηλόφωνα είχαν κάποια αντιπαράθεση. Τις κοίταξε αυστηρά για αρκετά δευτερόλεπτα που έγιναν λεπτα,  περπατώντας πάνω στην σκηνή. Η αντίδρασή του χαράχτηκε τόσο έντονα μέσα μου ώστε να συνειδητοποιήσω ότι η από θέσεως σιωπή είναι πιο εκκωφαντική από τον οποιοδήποτε ήχο.

Στο ηχητικό αρχείο ο κ. Γιώργος Μιχαλακόπουλος μιλά για το πώς λειτουργεί ο ίδιος ( ένστικτό ή λογική), για το πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος τις παραστάσεις καθώς κάποιες παραγωγές επιτρέπουν την κατανάλωση ποπ-κορν εντός θεάτρου,  για την  θεατρική παιδεία, για τους φόβους του, για τις άγριες μέρες που έχει περάσει, για την κινούμενη άμμο του τότε, που υπάρχει και σήμερα, για την ανύπαρκτη χαρά,  για το πηγάδι που δεν έχει πάτο, για το τι θαυμάζει και τι τον απωθεί, για τον ρόλο της τηλεόρασης, για τη θέση του να μην δίνει συμβουλές, για το σύμφωνο συμβίωσης  και γενικώς περί νομοθετημάτων που αφορούν σε φόρμες σχέσεων, για τα στερεότυπα που αποτίναξε, για τις δικλίδες ασφαλείας του που είναι η οικογένειά του, για τον αν τον πολιορκούσαν οι γυναίκες, για τον σημαντικότερο ρόλο του που είναι ο ρόλος του παππού, για τους εγγονούς του Γιώργο και Ερμή, για το συστατικό των καλών σχέσεων, για το άγχος του, για τις πεταλούδες που καίγονται στο φως, για την ανασφάλεια που νοιώθει κάποιος στο χώρο του, για το ότι νοιώθει χορτάτος  αλλά πάντα αποκτά να μην προδώσει ό,τι δεν επιτρέπεται να προδοθεί στο θέατρο, για τις προδοσίες του ελληνικού λαού, αλλά και τις γοητευτικές του γωνιές, για τον απρόσωπο εχθρό, για τους ανυποψίαστους λαούς.

Η ραδιοφωνική συζήτηση έγινε στις 7 Δεκεμβρίου 2013 και μεταδόθηκε ζωντανά από τον Παλμό 99,5. 

Καλή ακρόαση.

1.03.2020