Νίκος Βασιλειάδης

Στην Βρετανία, μετά τον Χάρυ Πότερ ίσως το πιο αγαπητό πρόσωπο να είναι ο Χάρρυ του Σάσεξ. Πώς ο Χάρρυ του Σάσεξ πέτυχε αυτό το σαξές (success) , είναι απλό. Ο Χάρρυ ο μικρός γιός της λατρεμένης του κόσμου πριγκήπισσας Νταιάνας, ήταν ο άτακτος, αυτός που αμφισβητούσε το κατεστημένο, ο “ανεξάρτητος” αλλά συγχρόνως ο ευαίσθητος, ο ανθρωπιστής, ο προσιτός για τον λαό της Βρετανίας. Αν γινόταν ένα γκάλοπ που θα μετρούσε την δημοτικότητα μεταξύ του Χάρρυ και του μεγαλύτερου αδελφού του Ουίλλιαμ, ο Χάρρυ μάλλον θα κέρδιζε πολύ πιο άνετα απ’ όσο πιστεύουν οι περισσότεροι.

Ο Χάρρυ έκανε τρέλες, ναι αυτό είναι αλήθεια. Ήταν 17χρονών τότε που έγινε «τσακωτός» από παπαράτσι να καπνίζει μαριχουάνα σε παμπ του Λονδίνου, αναγκάζοντας τον πατέρα του, πρίγκιπα Κάρολο, να τον πάει επίσκεψη – μαζί με δεκάδες τηλεοπτικά συνεργεία – σε κέντρο αποτοξίνωσης, ώστε να ενημερωθεί για τους κινδύνους της χρήσης ναρκωτικών, ήταν επίσης μια τρέλα όταν η SUN έβγαλε στην φόρα μια φωτογραφία του σε πάρτι μασκέ με θέμα «Ιθαγενείς και Αποικιοκράτες» ντυμένο με μπεζ στολή που θυμίζει τη στολή ερήμου των Afrika Korps, των γερμανικών δυνάμεων που είχαν βάση τους τη Λιβύη στον πόλεμο υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Ρόμελ φορώντας περιβραχιόνιο με τη σβάστικα μόλις δεκαπέντε μέρες πριν από την 60ή επέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς.

Ήταν όμως και αυτός που τελειώνοντας τις σπουδές του εργάστηκε σε μια αγροικία στην Αυστραλία και σε ένα ορφανοτροφείο στο Λεσότο, προώθησε την εκστρατεία αποκατάστασης τραυματισμένων Αμερικανών και Βρετανών στρατιωτικών, βοήθησε εκατοντάδες άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις και άλλους φορείς, τόλμησε για να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες σχετικά με τις εξετάσεις διάγνωσης του ιού HIV, κάνοντας εξετάσεις ζωντανά στη σελίδα της βασιλικής οικογένειας στο Facebook και τόσα ακόμη που θα γέμιζαν σελίδες επί σελίδων.

Ο γάμος του με την αμερικανίδα Μέγκαν Μαρκλ ήταν ακόμη μια ριζοσπαστική κίνηση από μέρους του η οποία όμως αγκαλιάστηκε με αγάπη από τον κόσμο που στο πρόσωπό του έβλεπαν έναν μοντέρνο, σύγχρονο, προσιτό στον κόσμο, συνεχιστή της βρετανικής μοναρχικής παράδοσης. Και εδώ ακριβώς είναι η λέξη κλειδί. Η συνέχεια της Βρετανικής μοναρχίας.

Η βρετανική μοναρχία είναι ένα ευαίσθητο συνταγματικό θαύμα που κατόρθωσε και κατορθώνει να κρατά ενωμένη και ισχυρή την πάλαι ποτέ Μεγάλη Βρετανική αυτοκρατορία. Η βρετανική μοναρχία είναι ένας Θεσμός, ένας θεσμός ο οποίος τη δεκαετία του 1990 πέρασε τη δική του βαθιά κρίση αλλά συνεχίζει να είναι σήμερα και ιδίως ενόψει του Brexit η μόνη σταθερά στη Βρετανία. Μια σταθερά που δεν φοβάται να δείξει σημάδια ανανέωσης, όπως το παράδειγμα του γάμου του Χάρρυ με την Μέγκαν που ξαναέγραψαν το βασιλικό πρωτόκολλο. Ας μην ξεχνάμε πως η Μέγκαν δεν ορκίστηκε «υπακοή» στον σύζυγό της, ακολουθώντας το παράδειγμα της πριγκίπισσας Νταϊάνας και της Κέιτ Μίντλετον, ενώ έσπασε τη βασιλική παράδοση μπαίνοντας μόνη στην εκκλησία (ο Κάρολος τη συνάντησε μόλις στα μισά του δρόμου για να την παραδώσει στον γαμπρό). Αντιστοίχως, ο Χάρρυ φόρεσε στρατιωτική στολή χωρίς να ξυριστεί όπως προβλέπει ο στρατιωτικός κανονισμός, λαμβάνοντας ειδική άδεια από τη βασίλισσα (και γιαγιά του) αλλά και η ίδια η τελετή ήταν έτσι σχεδιασμένη ώστε να συμβολίζει τον εκσυγχρονισμό της μοναρχίας: το να ακούς το «Stand by me» του Μπεν Ε. Κινγκ και το «This little light of mine» – γνωστό και ως ύμνος των πολιτικών δικαιωμάτων – της Ετα Τζέιμς από χορωδία γκόσπελ μέσα σε ένα κάστρο που χτίστηκε από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή, μπορείς να το πεις και επανάσταση. Και φυσικά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά και το παθιασμένο κήρυγμα του Μάικλ Κάρι, του πρώτου μαύρου προκαθημένου της Επισκοπικής Εκκλησίας. «Πρέπει να ανακαλύψουμε τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης. Όταν το κάνουμε, θα μπορέσουμε να φτιάξουμε από τον παλιό κόσμο έναν νέο κόσμο. Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος» είπε μνημονεύοντας τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Μικρά βήματα θα μου πείτε, ναι για εμάς τους Έλληνες που τις παραδόσεις με εξαίρεση τα κλαρίνα και τις συκωταριές αλλά και τους Θεσμούς, τις έχουμε γραμμένες στα παλιά μας τα παπούτσια. Που τόσα χρόνια αντί να φτιάξουμε εκείνο το έρημο και βασανισμένο Τατόι που είτε το θέλουν είτε το αρνούνται ορισμένοι αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας, το αφήσαμε να γίνει έρμαιο των γύφτων και του πλιάτσικου να καταρρέει, ενώ στην Αγγλία κάθε χρόνο στα ταμεία του βασιλείου μπαίνουν περί τα 500 εκατ. λίρες από τους τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μόνο και μόνο για να δουν από κοντά το παλάτι.

Όταν λοιπόν ένας Θεσμός προσφέρει στην πατρίδα σου ποικιλοτρόπως οφείλεις να τον σέβεσαι και να τον προστατεύεις, όχι να τον δυναμιτίζεις. Το στέμμα στην Βρετανία είναι ενοποιητικός Θεσμός και όχι ένα όχημα για τα μέλη της να πατούν πάνω του για να επιβάλλουν τις απόψεις τους για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν, όσο ευγενή και αν αυτά φαίνονται. Ας το δούμε λοιπόν και εμείς εδώ στην Ελλάδα και από αυτή την σκοπιά και ας αφήσουμε τις παντιέρες κατά μέρος. Εκεί είναι Βρετανία δεν είναι Γοργοπόταμος.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr