Βαγγέλης Παυλίδης

Είμαι πολύ στεναχωρεμένος. Ημέρα της ονομαστικής μου εορτής και έμπλεος αισθημάτων Εθνικής ανατάσεως, με το στέρνον παλλόμενον υπό παλμών πατριωτικής υπερηφανείας είπα να κατέβω στην παρέλαση, να θαυμάσω την άλκιμη νεολαία της φιλτάτης ημών πατρίδος -τον στρατόν της Ελλάδος τον φρουρόν- και να συμμετάσχω κατά το δυνατόν και εις την σχετικήν πανήγυριν που θα ακολουθούσε. “Άντε ωρέ Βαγγέλα, πάμε να ρίξουμε καμιά γυροβολιά ξεγυρισμένη. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!”, σκέφτηκα.

Φόρεσα το λοιπόν την καθαρή μου βράκα -που κάνει τρίκι τράκα, κατά το τραγούδι. Ζώστηκα και τρία μέτρα ζωνάρι κι ετοιμάστηκα ν’ αρχίσω τα χοροπηδητά.

Κι εδώ έρχεται η στεναχώρια που λέγαμε. Ευγενέστατος, ομολογώ, με πλησίασε όργανο του Νόμου και της Τάξεως και με πληροφόρησε πως για τις αρκούδες ο χορός έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια. Αν θέλω λέει μόνο να παρακολουθήσω είναι ελεύθερα, μα όχι και να χορέψω. Εις μάτην προσπάθησα να τον πείσω πως δεν είμαι άρκτος, πως δεν μας φτάνει που επι χούντας έπρεπε να αποδεικνύουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες… τίποτα αυτός. Υποθέτω βασίμως πως αιτία της παρεξηγήσεως ήτο η εμφάνισις και ο σωματότυπός μου.

Έχασα λοιπόν την εθνικήν πανήγυριν κι επι πλέον δεν εχω και σχετικές φωτογραφίες μου να σας δείξω όπως σκόπευα. Αντ’ αυτού παραθέτω αυτοπροσωπογραφίαν. Όσο για τον χορό, κάτι θα σοφιστώ μέχρι του χρόνου.