* Ο  Λεωνίδας Χατζηγεωργίου είναι Κοινωνικός Λειτουργός

Ενδοσχολική βία, ρατσισμός, ενδοσχολικός εκφοβισμός, εξαναγκασμός κ.α. …, τα τελευταία χρόνια bullying (είναι της μόδας). Πολλά ονόματα, πολλές ερμηνείες καμία απολύτως αντιμετώπιση. Το αναβαπτίζουμε με νέες ονομασίες για να το επαναφέρουμε στο προσκήνιο των κοινωνικών προβλημάτων, παρ’ όλα αυτά το αφήνουμε πάντοτε στην άκρη, όσο κι αν φωνάζει ”Είμαι εδώ κοίταξε με”, κάνουμε αυτό που πάντοτε ήταν εύκολο για όλους, εθελοτυφλούμε.
Ένα κοινωνικό φαινόμενο-πρόβλημα που δεν επιδέχεται καμία απολύτως βελτίωση. Με αφορμή τον θάνατο του 20χρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη που απασχόλησε την κοινή γνώμη τις τελευταίες 40 περίπου ημέρες, έπειτα από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες συμφοιτητών και φίλων του και με το τραγικό φινάλε της ιστορίας του άτυχου παιδιού, ξεκίνησαν τα δήθεν επιμορφωτικά σεμινάρια για το bullying καθώς και η ενημέρωση για ένα κοινωνικό πρόβλημα που απασχολεί πολλά χρόνια τα σχολεία.

Το λεγόμενο κατά την σημερινή του ορολογία bullying υπήρχε και προβλημάτιζε την κοινωνία ανέκαθεν πολλές δεκαετίες πριν μέχρι και σήμερα. Ποτέ όμως δεν υπήρξε κανένα μέτρο επίλυσης και τα κρούσματα καλύπτονταν άλλοτε σκόπιμα ή μη.

Όλοι μας υπήρξαμε θύματα bullying κατά τα σχολικά μας χρόνια γιατί, κάποιοι ήταν ατελείς σε κάτι και κάποιοι υπερβολικά τέλειοι σε κάτι και αυτό αποτελούσε αφορμή για να βρεθούμε στο επίκεντρο αυτών που μας κορόιδευαν στο σχολείο. Εξίσου πολλοί είναι και αυτοί που εξακολουθούν να πέφτουν θύματα του bullying κι εκτός σχολικού περιβάλλοντος. Μάλιστα έρευνες δείχνουν, ότι το 95% των θυτών του bullying αποτελείται από άτομα τα οποία δέχθηκαν βία όταν ήταν παιδιά και δεν φρόντισε κανείς γι’ αυτό και το υπόλοιπο 5% των θυτών συνεχίζουν ανενόχλητοι, διότι ποτέ κανείς δεν βρέθηκε να τους αντικρούσει ορθά. Αυτό μας μετέτρεψε να ζούμε σε μια κοινωνία που το μεγαλύτερο της προτέρημα είναι να επισημαίνει διαρκώς τις ατέλειες και τα ελαττώματα των άλλων. Λανθασμένα πιστεύουν κάτι τέτοιο εφόσον επιστημονικά έχει αποδειχθεί ότι η ποικιλομορφία είναι ο βασικός ιστός της ανθρώπινης ιστορίας.

Ως προς την αντιμετώπιση, το σχολικό περιβάλλον είναι αυτό που πρώτο υποχρεούται να δώσει τέλος σε αυτό, αφού από εκεί προκύπτει ένα μεγάλο μέρος αυτού του φαινόμενου. Σε δεύτερη φάση οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να ενημερώσουν διεξοδικά τους γονείς και σε τρίτη φάση οι εκπαιδευτικοί σε σύμπραξη με τους γονείς να ενημερώσουν τα παιδιά φέρνοντας τους απτά παραδείγματα. Η συστηματική πρακτική αυτής της διαδικασίας θα οδηγήσει σε ορθά αποτελέσματα και όχι η στιγμιαία ενημέρωση για το πρόβλημα και με αφορμή έναν άδικο θάνατο.

Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα όπου η πρόληψη για το οποιοδήποτε πρόβλημα, θα γίνει θέμα συζήτησης όταν πρωτύτερα χυθεί το αίμα ενός ή περισσότερων αθώων. Δεν είναι όμως αυτή η σωστή τακτική. Λάθος.
Είναι οδυνηρό ο τραγικός θάνατος, αποτέλεσμα ενός κοινωνικού φαινόμενου που έχει απασχολήσει κατά καιρούς όλους εμάς, να είναι η αιτία για να υπάρξει η στοιχειώδης ενημέρωση προς τους αρμόδιους φορείς, ενώ υπήρξαν πολλές ευκαιρίες για να αποτραπεί. Ας σταματήσουμε να δίνουμε προσοχή στα ελαττώματα των συνανθρώπων μας κι ας εστιάσουμε στα προτερήματα του καθενός.