Βέβαια ο άνδρας που είναι υποψήφιος για το παρελθόν που λέγαμε φαίνεται από την εφηβεία του. Ερωτοτροπεί, κάνει φιλοφρονήσεις, είναι κοινωνικός, είναι ιπποτικός. Μπορεί να είναι πνευματώδης, απρόσιτος, ελκυστικός και να κάνει παιχνίδι αθόρυβο με τις γυναίκες. Ο άλλος που δεν είναι υποψήφιος για αυτήν την κατηγορία από μικρός έχει άλλα χαρακτηριστικά. Θέλει σχέση, ζητά την ασφάλεια, είναι ατσούμπαλος, μονοκόμματος, δεν ρισκάρει το πολλαπλό παιχνίδι (ας μην εξετάσουμε εδώ πόσο έντιμο ή ανέντιμο είναι) ή το φλερτ. Και μεγαλώνοντας σπάνια αλλάζει την νοοτροπία αυτή διαφοροποιώντας την συμπεριφορά του. Και αν την αλλάξει φαινομενικά, δεν θα είναι αβίαστο, φυσικό το αποτέλεσμα. Και όταν φτάσει με το καλό στα 40 και στα 50 δεν αντιπροσωπεύει το «παρελθόν». Δεν εξετάζουμε την ερωτική επίδοση, αυτή έχει να κάνει κυρίως με το φιρμάνι του καθενός, αλλά κατά πόσο είναι πεπειραμένος, περπατημένος, το τζιμάνι της πιάτσας. Θέλω να πω πως αν δεν έχει ζυμωθεί με πολλές γυναίκες για να γνωρίζει τις συμπεριφορές τους – αν ποτέ το καταφέρει κάποιος- δεν μπορεί να έχει πείρα. Δεν είναι εκείνος που ξέρει τι θέλεις, πότε το θέλεις και γιατί. Δεν μπορεί να σε «διαβάσει». Εκτός κι αν ξέρει να αγαπά. Και σε αγάπα. (Αλήθεια, πόσοι ξέρουν ν’αγαπούν;)

Αν σε ρωτήσω ποιον θα προτιμήσεις, ποιον θα πεις; Τον περπατημένο ή τον άβγαλτο; Από ποιον θα γοητευτείς; Από ποιον θα κολακευτείς; Ποιον θα ερωτευτείς;

Μπορεί η έμφυτη τάση της ανθρώπινης φύσης για ασφάλεια να επιζητεί τον δεύτερο τύπο, αλλά αυτή που αξίζει να ζήσεις είναι η πρώτη. Έστω και για λίγο. Ίσως να σε φοβίζει, να σου προκαλεί ανασφάλεια και αποστροφή. Ενδόμυχα. Όμως η γοητεία και το λανθάνον όνειρο κάθε γυναίκας είναι ο άνδρας να έχει παρελθόν. Γιατί θα σε εκτιμήσει γι αυτό που είσαι και όχι γι αυτό που θέλει να γίνεις. Αρκεί να κουβαλά και το μυαλό, που δεν τον κατατάσσει στα κοκόρια. Ποιος είπε ότι τα πίτουρα τα τρώνε μόνο οι κότες; Υπάρχουν τέτοιες αρσενικές με φτερά και με λειριά… σωρό.

Πρώτη δημοσίευση στο protagon.gr