Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Θεέ μου, πώς ζεσταίνομαι! Τί ώρα να πήγε; Τρείς ;! Τι κάνω ο τρελός εδώ; Δεν έπρεπε να πω ναι όταν μου το πρότειναν. «Είναι ωραία, θα βλέπεις κόσμο, περνάνε και κοπελιές, θα έχεις και τα τυχερά σου, θα περάσουν οι φίλοι σου, καφεδάκια στην σκιά, χαβαλές, καλό είναι να σε βλέπουν από το κόμμα πως τρέχεις, ξέρεις… Δεν θα σε αφήσουμε μόνο σου… και εννοείται, εννοείται, ό,τι ώρα θες έφυγες, όλο και κάποιος θα είναι εκεί τριγύρω. Έχει πλάκα, θα δεις…θα σ΄αρέσει»

Πάει, τελείωσε, εδώ θα αφήσω τα κοκαλάκια μου, κάτω από αυτό το κιόσκι. Κιόσκι…λέμε τώρα. Ακούς «κιόσκι» και φαντάζεσαι καταπράσινα πάρκα, μπεκ να ποτίζουν τα γρασίδια, λιμνούλες με νούφαρα και βατραχάκια, παιδάκια να τρέχουν ευτυχισμένα με γλειφιτζούρια στα χέρια, ξύλινες σκεπαστές βεραντούλες στην μέση του πουθενά με χαριτωμένα σιδερένια παγκάκια, ένα ελαφρύ αεράκι κάνει το θρόισμα των φύλλων να ακούγεται σαν μουσική, ερωτευμένα ζευγαράκια δίνουν πεταχτά φιλιά, πουλάκια κελαϊδάνε στα δέντρα και κάπου στο βάθος η Μαίρη Πόπινς τραγουδάει το «σουπερκαλιφράτζιλισιεξπιαλιντοουσους» και ολούθε πετάνε πεταλούδες πράσινες κόκκινες και κίτρινες…βεβαίως βεβαίως.

Και συ εδώ από το πρωί, στα τσιμέντα, στα πεζοδρόμια. Ανάμεσα σε αφίσες και λάβαρα, με ένα μπουκαλάκι νερό που τώρα έχει φτάσει στην σωστή θερμοκρασία για να πιεις το τσαγάκι σου… καρφωμένος στην καρέκλα την πλαστική, του αθίγγανου, να μετράς τα ατελείωτα λεπτά με τις σταγόνες του ιδρώτα σου και να ψήνεσαι στο …κιόσκι της κολάσεως!

Ο φραπέ έχει παραδώσει πνεύμα από ώρα. Ο ήλιος είναι ανελέητος και ο κόσμος γύρω παράξενα εχθρικός. Το «κιόσκι» μου έχει θέα το κιόσκι του απέναντι που κι αυτός ο καημένος είναι στα πρόθυρα της απελπισίας…και όλοι μαζί είμαστε στα πρόθυρα της θερμοπληξίας.

Τώρα αλήθεια θα ήθελα να ξέρω τί κάνω εγώ εδώ; Ας κάνω μιά προσπάθεια επαφής μπας και περάσει η ώρα…

-Ε, συνάδελφε, πώς τα πας; Αντέχεις; Την παλεύεις;
-Ρε άσε μας που θα μας πουλήσεις και πνεύμα.
-Όχι, συνάδελφε, με παρεξήγησες. Για την ζέστη μιλάω.
-Και κόψε το συνάδελφε, από που κι ως που συνάδελφοι;
-Συνάδελφοι στην τρέλα ρε παιδί μου… καθόλου χιούμορ πια στην παράταξή σας!

Ο συνάδελφος από το απέναντι κιόσκι δεν είναι και πολύ φιλικός. Είναι οι ιδεολογίες μας, η κρισιμότητα των εκλογών, τα μνημόνια, η ζέστη, βασικά η ζέστη είναι. Γιατί από Δευτέρα όλοι πίσω στην πραγματικότητα. Εκεί, που όταν συναντάς κάποιον πρώτη φορά τον ρωτάς για τις σπουδές του, για την δουλειά, αν έχει, για την οικογένειά του, για την ομάδα του…άντε στο τσακίρ κέφι και για το ζώδιό του…αλλά δεν ρωτάς τί ψηφίζει.

Τώρα με τις εκλογές αγρίεψε το μάτι μας βρε παιδί μου…τί πράμα είν΄αυτό; Γίναμε σαν πιτσιρίκια που παίζουμε κλέφτες κι αστυνόμους ή ινδιάνους και καουμπόηδες και αρχίζουμε να κυνηγιόμαστε στις ρούγες και στα καφενεία, να βριζόμαστε στο facebook, στο twitter…παντού! Κι εκεί που ανταλλάσαμε καρδούλες και καραγκιοζάκια στέλνουμε ο ένας στον άλλον φωτογραφίες του αρχηγού τους με ευχές για εξαύλωση, αφανισμό, μετεγκατάσταση σε άλλον πλανήτη… κι άλλα τέτοια χριστιανικά! Πώς λέγαμε παλιά ¨να σου καεί το βίντεο¨; Ε, αυτό αλλά στο πολύ πιο σπλάτερ!

Λόγω της ημέρας δεν θα κάνω τσαμπουκά…Τί μου φταίει κι αυτό το παληκάρι; Τις ίδιές καρέκλες μας μοίρασαν, κάτω από τον ίδιο ήλιο θα πάθουμε θερμοπληξία, το ίδιο ασθενοφόρο θα μας μαζέψει αν λιποθυμήσουμε. Νικητές και ηττημένοι…το ίδιο μαύρισμα θα κάνουμε…ακόμα κι υπό σκιάν. Κοντά στους 40 βαθμούς υπό σκιάν δε θα΄ναι; Αμ θα΄ναι, δε θα΄ναι;

Τέτοια ώρα πάντως δεν έχει και πολύ περαντζάδα. Είναι πιό βαρετό απ΄ότι νόμιζα. Κανονικά θα ερχόταν κάποιος να με αντικαταστήσει…Αλλά κορόιδο είναι να αφήσει την δροσιά του, το παγωμένο φρέντο του, την παρεούλα του. Θα σκάσει μύτη, να δείς, σε καμιά ώρα, λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες, μοσχομυριστός και δροσερούλης και θα με ρωτήσει πώς πάει.

Πώς να πάει φιλικά προσκείμενε συνάδελφε. Να, εδώ μόλις πήρα μιά βράση και περιμένω να με αλατοπιπερώσουν.
Ώπα, έρχονται δύο κοπελιές. Καλέεες !!! Να΄ναι δικές μας άραγε; Μπα, δεν πλησίασαν καν…Πάνε στον συνάδελφο…α, ρε συνάδελφε με τα τυχερά σου. Κοίτα να δεις που η μία με κοιτάζει. Α, μπα, μάλλον με αγριοκοιτάζει και κάτι λέει στην διπλανή της. Α! Τώρα με αγριοκοιτάζουν και οι δύο… Για μένα λέει; Για μένα λέει. « Για μένα λες;»

΄Αστην να λέεεει, άστην να λέεεεει…Το πρωί με έβρισε ένα γκρουπάκι γιαγιάδων από το ΚΑΠΗ της περιοχής, τρεις συνταξιούχοι μηχανικοί, ένας δικηγόρος και δυό φοιτητές μεταπτυχιακοί. Να κινδυνεύω δηλαδή κι από πάνω! Λες και φταίω εγώ!

Απαπα, θα πεθάνω από βαρεμάρα. Να φύγω δεν μπορώ, να παραγγείλω καφέ θα μου τον φέρουν σε δέκα ώρες, να διαβάσω κάτι; Τα φυλλάδια τα έχω μάθει απ΄έξω…

«Έλα ρε φίλε , πού είσαι σε έπαιρνα και πριν…δεν θα έρθει κανένας για παρέα. Μ΄αφήσατε μόνο μου. Πώς πάει; Έχω πεθάνει από την ζέστη ρε σύ. Μου τελείωσε και ο καφές, το νερό βραστό… Αααα, πώς πάει από κόσμο. Δικό μας κόσμο. Και γω που νόμιζα πως ρώταγες για μένα. Ε, ησυχία μωρέ…Μεσημέρι…καταλαβαίνεις. Καλά, θα περιμένω, γειά.»

Άκου τα τζιτζίκια φασαρία! Πάντως το κάναμε όλοι το προαύλιο χάλια…τα πεζοδρόμια, τις κολώνες. Χαρτάκια παντού! Θα γλιστρήσει κανείς να τρέχουμε. Είμαστε σαν πολλοί πολλοί Ρουβίκωνες, αλλά με δικά μας κιόσκια. Πλάκα θα΄χει αύριο να μας τρέχουνε να ξεκολλάμε αφίσες και να μαζεύουμε χαρτάκια… Δεν θα πάω. Το δηλώνω από τώρα. Στον εαυτό μου το δηλώνω. Τέρμα.

Ρε συ, δεν υπάρχει αυτό …Πάνω που το μελέταγα…έφαγε μια σαβούρδα ο παππούς.Πάτησε ένα τρικάκι και ΚΑΤ. Αλλά όχι..τον σήκωσαν. Μιά χαρά τερματοφύλακας ο παππούς. Άλλη γενιά βρε παιδί μου. Γερά κόκκαλα.
-Χτυπήσατε; Είστε καλά; Θέλετε βοήθεια;

-Βρέ άσε μας και σύ και το κόμμα σου …που θα μου πεις αν θέλω βοήθεια…Ουστ…

Νά’το πάλι, αυτό που έλεγα πριν. Αυτός πρέπει να ήταν ναυτικός. Έξαλλοι κι οι ναυτικοί.

Αυτά τα παππούδια όμως, μπράβο! Τόσα χρόνια εκλογές και δεν βαριούνται ποτέ. Να πούνε, δεν μπορώ βρε αδερφέ, έχω τα γόνατά μου…δηλαδή « δεν έχω τα γονατά μου» είναι το σωστό…Τι να πω, θα τους αρέσει, ως φαίνεται, η διαδικασία. Και που βγαίνουν απ΄το σπίτι, θα πω εγώ. Βλέπουν και κόσμο. Σκάλες, σκαλοπατάκια, περπάτημα, ουρές….εκεί!

Εκλογές κατακαλόκαιρο…Ιδέα κι αυτή!

Την επόμενη φορά να θυμηθώ να πω όχι. Όχι, δεν μπορώ να είμαι πάλι εδώ. Όχι, δεν αντέχω σαν τους παππούδες.
Ειδικά αν είναι καλοκαίρι, ειδικά αν οι εκλογές είναι κρίσιμες, ειδικά αν κινδυνεύω να γίνω ψητός στο κιόσκι με πατάτες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr