* Η Λίνα Παπαδάκη είναι Διευθύντρια του Γραφείου Τύπου της Πολιτικής Κίνησης ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Ο Κουφοντίνας δεν βλέπει τον εαυτόν του σαν έναν δολοφόνο που πληρώνει για τα εγκλήματά του και δικαιούται μερικές άδειες για να ζήσει οικογενειακές στιγμές. Είναι πολύ μικροαστικά όλα αυτά για έναν γεννημένο επαναστάτη. Ακόμα και η άδεια είναι αποστολή. Ακόμα και η αίτηση αδείας που απορρίπτεται λόγω μη μετανοίας είναι καταξίωση. Αυτό που εμείς ονομάζουμε αμετανόητος σίριαλ κίλερ, στη γλώσσα του σημαίνει ασυμβίβαστος αγωνιστής για αυτό και η βουή που σηκώνεται όποτε ζητά άδεια εξόδου θεωρεί ότι αναζωογονεί τον μύθο του. Ξέρει ότι είναι θρύλος στα μυαλά μιάς δράκας σαλεμένων και προσπαθεί απεγνωσμένα να ανταποκριθεί σε αυτόν ακριβώς το ρόλο. Οι αιτήσεις αδείας του είναι συντροφικό σάλπισμα, οι έξοδοι του από τη φυλακή επαναστατική τελετουργία, οι δηλώσεις του επιτηδευμένα συβιλικές,οι βόλτες του στην πόλη μακάβρια συμβολικές. Γιατί ο τρομοκράτης νιώθει ζωτική ανάγκη να τον παρακολουθεί η κοινωνία- χωρίς αυτά τα στραμμένα πάνω του μάτια της δεν υπάρχει. Γιατί πριν από όλα ο τρομοκράτης είναι ένας επιδειξιομανής του θανάτου και ο επιδειξιομανής υπάρχει μόνο μέσα από τα μάτια των άλλων.

Δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτόν να δολοφονεί ανθρώπους αν δεν επρόκειτο για δολοφονίες με μεγάλη προβολή, ανθρώπων με μεγάλη προβολή, συνοδευόμενες από πολιτική ή παραπολιτική φιλολογία μεγάλης προβολής.
Η βόλτα στους δρόμους που έσπειρε πτώματα δεν ήταν γι’ αυτόν μία θρασύτατη αγνόηση κάποιων γεγονότων που έγιναν πριν πολλά χρόνια και τα σκέπασε η σκόνη του χρόνου, άρα περπατώ στα κεντρικά μέρη της Αθήνας όπως όλος ο κόσμος, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ήταν ο γύρος του θριάμβου. Εδώ σκότωσα και το ξέρετε όλοι, εδώ έγραψα τις πιο ιστορικές σελίδες του ένοπλου αγώνα και είναι πασίγνωστο, εδώ δημιουργήθηκε το ίνδαλμα της νέας γενιάς συντρόφων και το βλέπετε – εγώ επέστρεψα απλά για να υπενθυμίσω ότι υπάρχω πάντα μέσα από αυτά. Ακριβώς η δημόσια υπενθύμιση της εγκληματικής του διαδρομής είναι και όρος της ατομικής του καταξίωσης στη σκοτεινή του συνείδηση και η αυτοδικαίωση στον ρόλο που είχε αναθέσει στον εαυτόν του και τον έφερε σε πέρας. Να επιδεικνύει τον θάνατο.

Γι’ αυτό και τούτες οι σποραδικές, θεαματικές επισκέψεις στη ζωή μας δεν πρέπει να μας παραξενεύουν – μόνο για δικό μας αναστοχασμό προσφέρονται. Μόνο για αναδρομική συλλογική αυτοκριτική πώς εκθρέψαμε αυτούς τους επιδειξιομανείς του θανάτου για δεκαετίες. Πώς στην αρχή σχεδόν τους θαυμάζαμε γιατί σκότωναν βασανιστές και χουντικούς, πώς προβάλαμε και συζητούσαμε τις παιδαριώδεις πολιτικές τους αναλύσεις, πώς είχαμε μυθοποιήσει τις προσωπικότητές και την καταγωγή τους. Πώς δηλαδή με δυο λόγια συμβάλαμε στην τροφοδότηση και διόγκωση της πνευματικής ανωμαλίας μιας ομάδας ασήμαντων ανθρώπων που είχαν ανίκητη ανάγκη να συγκεντρώνουν την προσοχή του κόσμου και δεν είχαν άλλες δυνατότητες να το πετύχουν παρά μόνο τις δολοφονίες.

Στην περίπτωσή τους το τίμημα είναι ασύγκριτα βαρύτερο αλλά κατά τα άλλα δεν διαφέρουν από τους σεξουαλικά επιδειξιομανείς. Και αν ο Κουφοντίνας δεν ήξερε ότι θα του το πάρουν, θα έκανε την ατομική του παρέλαση στους τόπους των εγκλημάτων του κρατώντας σαν στύση το μέσον ύπαρξής του, το «μυθικό» σαρανταπεντάρι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Δημοσιεύεται και στα ΝΕΑ

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr