Γιάννης Χουρδάς

Ο ήχος των συναισθημάτων.

Μα τελικά τι είμαι; Είμαι ανάπηρος συναισθηματικά ή απλά άπειρος;

Γιατί αυτή η απομόνωσή μου μέσα στο προστατευτικό καβούκι της απάθειας;

Γιατί επέλεξα αυτή τη συναισθηματική τσιγκουνιά; Δεν νευριάζω, δεν λυπάμαι, δεν ενθουσιάζομαι… ένας ουδέτερος.

Ένας στείρος παρατηρητής μιας πραγματικότητας που φαντάζει απειλητική.

Εγώ, όμως, δεν ήμουν έτσι. Παλιά είχα έναν αυθορμητισμό, μια σχεδόν παιδική εκφραστικότητα.

Έκλαιγα, φώναζα, απαιτούσα, χαιρόμουνα και πάντα η συναισθηματική μου αλήθεια κρεμόταν στην άκρη της γλώσσας μου.

Ανέμελα χρόνια, ανέμελες σκέψεις, με λίγα «πρέπει» και ακόμα πιο λίγα «μη». Τότε δεν φοβόμουνα και δεν κρυβόμουν. Τότε δεν υπήρχαν κοινωνικά καλούπια και κοινωνικές εικόνες μέσα στις οποίες έπρεπε να στριμωχτώ. Τότε εμπιστευόμουν τον εαυτό μου και τους άλλους… ονειρευόμουν.

Τώρα όχι πια.

Τώρα διαλέγω αυτό που νιώθω με βάση αν μου ταιριάζει ή όχι, αν το αντέχω ή μη.

Στρουθοκαμηλίζω κουκουλώνοντας βιώματα πόνου σαν μη γενόμενα. Δεν τα βλέπω, δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν, όμως και καθορίζουν τις επιλογές της καθημερινότητάς μου. Υπάρχουν και εκφράζονται μέσα από ψυχοσωματικές εκδηλώσεις. Σιγοκαίνε πίσω από την προσπάθειά μου να φανώ δυνατός.

Ένας δυνατός που νιώθει πάντα πως κάτι άλλο θα ‘πρεπε να νιώσει.

Ένας καταπιεσμένος που νιώθει ασφάλεια μέσα από τη ψευδαίσθηση της αυτοεξάρτησής του.

Ένας ανέκφραστος και ανικανοποίητος που αγνοεί συστηματικά τον ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό του.

Αλήθεια, πόσο θάρρος χρειάζεται στο να είμαι ειλικρινής.

Τι είναι τόσο φοβερό στο να φωνάξω… να εκδηλώσω ό,τι κι εγώ νιώθω.

Μου΄λειψε ξέρετε… μου ΄λειψε ο ήχος των συναισθημάτων μου.

Θέλω να τα ακούσω να συμμετέχουν στη ζωή μου ως πυξίδα στο ταξίδι της ψυχικής μου ισορροπίας.

Θέλω χωρίς να πληγώσω, ούτε να πληγωθώ, ν’ αποκαλυφθώ.

Θέλω ν’ ανακαλύψω πως τελικά η πραγματική μου δύναμη πηγάζει από την ευαισθησία μου.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr