Από το μπλογκ του Βαγγέλη

Ρόδος, 20.12.1522, η παράδοση – Rhodes, 20.12.1522, the surrender, του Βαγγέλη Παυλίδη

ILLUSTRATION-135.jpg
Spread the love

Οι διαπραγματεύσεις για την παράδοση της πόλης που είχαν ξεκινήσει στις 10 του Δεκέμβρη θα συνεχίστούν για μερικές μέρες ακόμα. Εκπρόσωποι της πόλης στις διαπραγματεύσεις είναι ο Fra Antoine de Grolée και για πρώτη φορά δυο Ροδίτες, ο Πέτρος Συγκλητικός και ο Νικόλαος Βεργωτής. Πρωταρχική φροντίδα τους είναι να εξασφαλίσουν εγγυήσεις για τον ντόπιο πληθυσμό. Οι αντιπρόσωποι της πόλης ζητούν παράταση της εκεχειρίας ώστε να συζητηθούν τα θέματα αυτά.

Όταν όμως παζαρεύουν -ιδιαίτερα απο θέση ισχύος- οι Τούρκοι μπορούν να είναι ιδιαίτερα πειστικοί. Αντί για απάντηση, ο Σουλτάνος διατάζει επίθεση στον τομέα της Ισπανίας. Είναι 17 Δεκέμβρη και η επίθεση αποκρούεται, αφού όμως οι υπερασπιστές υποχρεωθούν να υποχωρήσουν σε άλλη γραμμή άμυνας, μέσα στην πόλη. Μη έχοντας άλλη επιλογή ο Ιππότης ντε Γκρολέ δηλώνει υποταγή. Οι δυο Ροδίτες ζητούν επιείκια για τον λαό.

Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής υπαγορεύει στον γραφιά του τους όρους της παράδοσης, στα Ελληνικά:

-Εκτός απο μια μικρή φρουρά Γενιτσάρων, ο στρατός θα αποσυρθεί μακριά απο την πόλη και δεν θα μπεί σ’ αυτήν πριν περάσουν δώδεκα μέρες – Σ’ αυτές τις δώδεκα μέρες όσοι θέλουν ιππότες και πολίτες μπορούν να φύγουν απο την Ρόδο – Οι Ιππότες του Αγιου Ιωάννη θα αποχωρίσουν με τα όπλα τους, όπως αρμόζει σε γενναίους στρατιώτες – Όσοι Ροδίτες δεν αποχωρήσουν αμέσως έχουν τριετή διορία να το κάνουν ανενόχλητοι – Οι κατακτημένοι μπορούν να κρατήσουν την θρησκεία τους. Σπίτια και εκκλησίες δεν θα λεηλατηθούν – Για πέντε χρόνια η Ρόδος θα είναι απαλλαγμένη απο κάθε φόρο και δεν α επιβληθεί παιδομάζωμα.

Ο Σουλτάνος υπογράφει και δίνει τη συνθήκη στος ηττημένους. Σειρά τώρα να υπογράψει έχει ο Μέγας Μαγιστρος Φιλίπ Βιλιέ ντε λ’ Ιλ- Ανταμ. Είναι 20 Δεκεμβρίου 1522.

Οι όροι της συνθήκης είναι πρωτοφανείς σε επιείκεια για την εποχή, όπου οι σφαγές των ηττημένων ήταν συνηθισμένες και η λεηλασία της πόλης και η υποδούλωση των κατοίκων ήταν τρόποι αμοιβής των μισθοφόρων και άλλων στρατιωτών. Λέγεται πως ο Σουλτάνος, γενναίος πολεμιστής και αυτός, εξετίμησε ιδιαίτερα την ανδρεία των αμυνομένων.

 

ILLUSTRATION-135.jpg

The negotiations for the surrender of the city that had begun on December 10 will drag on for a few more days. Negotiators for the city are Fra Antoine de Grolée accompanied by two representatives of the more immediately concerned, the Greeks. They are Petros Syncleticos and Nicolaos Vergotes. Their prime concern is to discuss assurances to the native population. They ask the Turks for an extension of the cease-fire for the purpose of discussing such matters.

But when the Turks bargain, they can be wonderfully persuasive. Suleiman is not in a listening mood. Instead of an answer he orders an assault on the Spanish sector. It is the 17th of November. The attack is repulsed, but the defenders are compelled to retreat to a new line of defence, inside the city.

Having no other choice Brother de Grolée declares submission. The two Rhodians beg for leniency for the people.
The Sultan calls in his scribe and dictates the terms of surrender in Greek:

-Excepting a small guard of Janissaries, the army will pull back, away from the city, and will not enter it until 12 days have passed – During these 12 days, whoever wishes, knight or citizen, may leave Rhodes – The Knights of St. John will depart with their arms, as befits brave soldiers – Those Rhodians who do not leave immediately, are given a three- year deadline to do so without interference – The conquered who remain may retain their religion. Churches and homes will not be plundered – The conquered will be exempt from taxes for five years and from the “devshirme” or “duchme”, the seizure and Islamization of Christian boys.

The Sultan signs and passes on the paper to the vanquished. It is now the Grand Master’s turn. It is December 20, 1522.

The terms of surrender are unprecedented in their leniency, at a time when slaughtering the vanquished, plunder and taking the people into slavery as a reward to the victorious troops where very common. It is said that the Sultan, a great warrior himself, was impressed by the valor of the defenders.

 

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του

SHARE
RELATED POSTS
Simone Weil, του Βαγγέλη Παυλίδη
Vangelis Pavlidis
ET IN ARCADIA EGO, του Βαγγέλη Παυλίδη
Δήμαρχος Σάββας Παυλίδης, καθαίρεση και εξορία, του Βαγγέλη Παυλίδη

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.