Μύρισε το σπίτι πορτοκάλι και κανέλα. Βουτύρατα σε θερμοκρασία δωματίου τα λένε με τα αυγά ελευθέρας βοσκής, να ‘ρθουν να γίνουν φίλοι, να γνωριστούν καλύτερα αφού σε λίγο θα γίνουν ένα στον κάδο του μίξερ μου. ΤΟ μίξερ. Δώρο της νονάς, από τον γάμο μου! Ζυμώματα, ανακατωσούρα, μια κουζίνα εμπριμέ από τα γλάσα και τα χρώματα ζαχαροπλαστικής, κουταλάκι να φτιάξω καφέ δε μένει καθαρό! Και όλα αυτά για μιά πιατέλα χρωματιστά μπισκότα και την χαρά να τα φτιάχνεις γι΄αυτούς που αγαπάς! Πρόβα για τα μπισκοτόσπιτα-δώρα, για το καλό και χωρίς ΕΝΦΙΑ παρακαλώ πολύ!

Είναι αυτές οι μέρες οι πανικόβλητες. Αυτές οι μέρες που από την τρέλα που επικρατεί στους δρόμους και τον κακό χαμό στα σούπερμάρκετ, γυρνάμε σπίτι λες και ήρθαμε από τον πόλεμο και φοράμε τις παντόφλες μας και τα ρομπιά μας τα χαλαρά και κει, ημιθανείς στον καναπέ, μας βρίσκει η διαφήμιση του γνωστού αναψυκτικού που όλοι αγαπάμε να μισούμε και ένα δάκρυ τρεμοπαίζει στην άκρη του ματιού.  Άτιμο μάρκετινγκ. Πανούργο.

Τον δρόμο τον «πονηρό» ζήλεψαν και άλλες εταιρείες που έψαξαν κι αυτές  για το ευαίσθητο σημείο μας  και φυσικά το βρήκαν… εύκολα.

Ένας παππούς, μια γιαγιά, η μοναξιά, μέσα ζέστη, έξω χιόνι παγωνιά, ένα δώρο στο εγγόνι, μια σχέση που ξαναφτιάχνει γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι, οικογένεια, παιδάκια παντού,  γλυκά μοσχοβολιστά, ένα τζάκι, οικογενειακή θαλπωρή…και αγάααπη…Απέραντη αγάπη.

Είμαστε σαν τις πάπιες στην λίμνη… Εύκολος στόχος. Σνιφ.

Είναι οι ίδιες αυτές μέρες που πάντα τελειώνουν τα δαμάσκηνα και ο κουκουναρόσπορος την στιγμή που ΕΓΩ τα χρειάζομαι. Α! Και τα προβρασμένα κάστανα.  Έπρεπε να έχω  καβάτζα. Ποιος μου φταίει;

Είναι οι μέρες που έξω από τα μαγαζιά η δυστυχία των ανθρώπων που ζητιανεύουν φαντάζει αβάσταχτη.

Που τα φωτάκια στις πλατείες και τις κολώνες των δρόμων μοιάζουν κάποιες στιγμές σαν  θλιβερή υπερβολή. Σαν να σου λένε πως όλα είναι υπέροχα. Κοίταξέ μας και μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο.  Αλλά όταν απομακρυνθείς από τα φωτάκια συνειδητοποιείς πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου έτσι. Αλλά ποιος δεν χαίρεται με ένα στολισμένο δέντρο στην μέση μιας πλατείας; Κρίμα θα ήταν να χάσουμε κι αυτήν την λίγη χαρά για όσο κρατάει. Γιατί ξέρουμε πως θα κρατήσει λίγες μέρες.

Όσο κρατάνε και τα μπισκοτόσπιτά μου μέχρι να φαγωθούν και να μην μείνει ούτε κουφετάκι για  δείγμα. Να φάμε τις πόρτες και τα κουφετένια παράθυρα και την σκεπή με τα σοκολατένια πουράκια, και τον χιονάνθρωπο που στέκει έξω στην αυλή με τα μπισκοτένια κάγκελα. Και όλα αυτά χιονισμένα με μπόλικη ζάχαρη άχνη αρωματισμένη με βανίλια!

Το ξέρω πως τα λαμπάκια θα σβήσουν, τα γλυκά θα τελειώσουν στις πιατέλες και τα δέντρα θα γυρίσουν στα πατάρια τους ή στα σκουπίδια μαζί με τις ατελείωτες χρωματιστές σακούλες που έζησαν κι αυτές τις μεγάλες τους στιγμές αυτές τις γιορτινές μέρες.

Κι όταν όλα θα ξαναβρούν τους κανονικούς ρυθμούς τους και η ζωή μας μπει ξανά στην ρουτίνα που είχε και πριν,  αυτό που θα έχει μείνει θα είναι μια ελαφριά κούραση, αλλά και μπόλικη αγάπη και καλοσύνη και μια γλύκα στο βλέμμα.

Γιατί τόση ζάχαρη βρε παιδιά, μα τόση ζάχαρη, δεν μπορεί…όλο και κάτι θα μας άφησε! Ένα γλυκό χαμόγελο για αρχή, μια ζέστη στην καρδιά… άντε ίσως ίσως και κάποια παραπανίσια κιλά…αλλά χαλάλι της.

Καλά και γλυκαμένα Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο!

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr