Σου θυμίζει λαϊκισμό; Να ανακοινώνεις την συνάντηση των φίλων και εθελοντών του Ποταμιού στην Τρίπολη μέσω ποδηλατάδας και με οδηγό τον ίδιο τον πρόεδρο. Ίσως, αν έτσι το βλέπεις. Ούτως ή άλλως έτσι δεν σκεπτόμαστε; Η επικοινωνία με τρόπο απρόβλεπτο γι’ αυτό που σε καίει , μπορεί να λάβει και τον χαρακτήρα του λαϊκιστικού για κάποιους, όταν σε καίει. Γιατί ο Θεοδωράκης καίγεται για να αλλάξει τούτη την φουρνιά της Βουλής. Θέλει να τη στελεχώσει στο μέτρο των δυνατοτοτήτων και της δικής του ευθύνης με όσο το δυνατό περισσότερους άδολους, αυτοδημιούργητους, ακούραστους και περήφανους βουλευτές. Έστω κι αν οι περισσότεροι εξ αυτών προτιμούν την ποδηλατάδα από την λιμουζίνα. Γιατί αν δω τους βουλευτές του Ποταμιού να κυκλοφορούν με λιμουζίνες και πέντε-έξι οδηγούς εναλλάξ…Δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι…

Γιατί, τότε, μας ξαφνιάζει ο πολιτικός αρχηγός και τον ειρωνευόνται τα δημοσιεύματα; Μην ξεχνάς ότι δεν κυκλοφόρησε ποτέ με σωματοφύλακες, με πολυτελή αυτοκίνητα, με κοστούμια Prada. Αθλητικά και μπλου τζηνς φορούσε ο άνθρωπος, βέσπα οδηγούσε, τσάι στο χέρι έπινε. Αντί, λοιπόν, να κάνει το πατροπαράδοτο και να δώσει χρήματα σε ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς για να παίζουν το μήνυμα της συγκέντρωσης στην Τρίπολη, προτιμά να κάνει το παραδοσιακό και ξεχασμένο: ποδηλατάδα στο κέντρο της Τρίπολης. Στην τελική με το ποδήλατο δεν μεγαλώσαμε όλοι; Ή μήπως μπαίναμε στις λιμουζίνες και ντυνόμασταν με Prince Oliver; Μήπως δεν πληρώσαμε ακριβά τα απωθημένα των νυν πολιτικών για εξουσία και χρήμα; Αβάσταχτα απωθημένα σε βάρος σου και σε βάρος μου.

Μπορεί για το μέτρο της υπάρχουσας κατάστασης αυτό να φαίνεται λαϊκισμός. Είναι όμως; Μια κίνηση που δεν είναι αναμενόμενη από ένα συνηθισμένο πολιτικό, είναι απολύτως αρμονική στη φυσιογνωμία του Σταύρου Θεοδωράκη, που γνωρίζεις και γνωρίζω. Στις εκπομπές του εμφανιζόταν με σακίδιο, οργώνοντας χωράφια, ποταμούς και αέρηδες. Δεν στάθηκε πίσω από ένα γραφείο ή ένα πλατό για να επι-κοινωνήσει την έρευνά του φορώντας γραβάτα. Ήταν ρεπόρτερ με χοντρά ορειβατικά παπούτσια ή σανδάλια. Και στα 50 του παραμένει ο ίδιος.

Λαϊκισμός δεν είναι το τρίκυκλο που πήρε ο Σταύρος για να γνωστοποιήσει την εκδήλωση του Ποταμιού στην Τρίπολη. Λαϊκισμός ήταν η εσκεμμένη απουσία γραβάτας του Σαμαρά, όταν δημιούργησε την Πολιτική Άνοιξη και περιόδευε άνα την Ελλάδα. Σήμερα ξαναγραβατώθηκε.

Λαϊκισμός είναι ο καφές που έπινε στο Μπουρνάζι ο Κώστας Σημίτης με την κυρία Δάφνη κάποια Κυριακή εκλογών χαιρετώντας τον κόσμο που τους κοιτούσε αμήχανος, ενώ το προηγούμενο βράδυ ο Κώστας Καραμανλής και η κυρία Νατάσα σέρβιραν ποτά σε κάποιο μπαρ της Αθήνας. Λαΐκισαν κατάφωρα.

Και κλείνω με τούτο: τον πολιτικό του αύριο θα το κρίνεις από την πολιτική του αντζέντα. Τις προτάσεις που θα κάνει με όρους ρεαλισμού και ειρήνης. Φωνές, θυμοί, εξάρσεις, απειλές, τσιτώματα, δεν είναι συμπεριφορές που έχει ανάγκη η χώρα. Η Ελλάδα χρειάζεται στόχο ρεαλιστικό, απλότητα στην επικοινωνία, αλήθεια και αυθεντικότητα. Όποιος περιμένει να δει τον Πρόεδρο του Ποταμιού να του ανοίγουν την πόρτα για να βγει από το αυτοκίνητο, ας ψάξει για άλλους αρχηγούς. Αυτούς που του αξίζουν. Που να του τάξουν το ρουσφέτι με αντάλλαγμα μερικές εκατοντάδες ψήφων, αλλά που ο ρουσφετιστής δεν θα διστάσει να επιβάλλει, σε όποιον τον αποδεχτεί, την νοοτροπία του υπηρέτη-δούλου μπρος στον αφέντη του. Το Ποτάμι αυτά τα σαρώνει. Γιατί εάν – παρ’ελπίδαν- δεν τα σαρώσει, το Ποτάμι θα μετατραπεί σε Νιαγάρας και θα πνίξει άπαντες: προέδρους, πάρεδρους, εθελοντές και φίλους.

Τζίνα Δαβιλά