Τα νέφη τα παρασέρνει ο άνεμος˙  πέρα από τη μελαγχολική θάλασσα.

Στα φύλλα, οι στάλες καθρεφτίζουν τη ζωή.

Ένα παιδί, χαμένο στην ευτυχία, χορεύει μες τη βροχή.

Τα πουλιά σταμάτησαν  να φωνάζουν, ψάχνοντας  κάπου να κρυφτούν.

Στο βάθος τα χαμένα βουνά, πασχίζουν να ξεφύγουν, να φανούν, ορθώνοντας  το επιβλητικό ανάστημα τους.

Είχα καιρό˙ να δω αγνά, καθαρά.

Να παρατηρήσω το κόσμο που περιφρονεί.

Να νιώσω,  το άπειρο του ουρανού.

Η νύχτα τόσο καιρό, θέριεψε τη φορτωμένη γεμάτο πάθος σκέψη.

Τσαλάκωνε τη καρδιά, τα μάτια τύφλωνε.

Πλήθος λέξεων, αλλοπρόσαλλων ακολουθούσαν.

Σαν το  κρασί, που μέθαγε τα χείλη.

Πικραίνομαι

Για τα βιβλία με ποίηση, που μαζί δεν γράψαμε.

Την ημερότητα, του χτες , και της ψυχής που χάσαμε…

Σου γράφω, τώρα  να προσέχεις.

Να αντέχεις.

Πρέπει.

Τα νέφη και μόνο αυτά, φευγάτα, είναι

Η ομορφιά και η   τρυφερότητα του κόσμου, δεν χάθηκε, η εσωτερική αρμονία

Αυτά Εγώ…

σου γράφω

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών