Ομολογώ πως αν και το περίμενα ωστόσο ξαφνιάστηκα. Ξαφνιάστηκα όταν είδα πόσο γρήγορα μάθατε σ’ αυτούς που λιμοκτονούνε, να αποστρέφετε το βλέμμα σας. Στα γεμάτα πληγές σώματα, να αποστρέφετε το βλέμμα. Την νεκρή αποστεωμένη και με κενό βλέμμα κοινωνία να μην την κοιτάτε. Τα γεμάτα θλίψη πρόσωπα, τα κρανία με το άδειο βλέμμα, τους ανθρώπους με τα πρησμένα μάτια να τα αποφεύγετε να μην τα κοιτάτε. Τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού, τα αφυδατωμένα από ελπίδα και νερό σώματα…

Δεν είναι κάποια έμφυτη απαρέσκεια προς το βίαιο, προς αυτό που έχει υποστεί την κακουχία που σας αποτρέπει. Είναι η ενοχή που σας κλείνει τα μάτια. Η ενοχή σας προκαλεί την οργανωμένη αποστροφή του βλέμματος. Προτιμάτε να αγνοείτε την αλήθεια παρά να την υποφέρετε. Και ενοχή είναι η γνώση ότι οι τόνοι συσσωρευμένης δυστυχίας σχετίζονται με τη δική σας, έστω και εφήμερη ευημερία. Ότι η δική σας ευημερία συνδέεται και συντηρεί τους κοινωνικοπολιτικούς μηχανισμούς που παράγουν -σχεδόν με εργοστασιακή ακρίβεια- την ανέχεια, την πείνα, την εξαθλίωση. Γιατί είναι κανόνας, καθετί μαζί με τον εαυτό του γεννάει και τη σκιά του. Η ευημερία γεννά τη φτώχεια, η πλουτοκρατία την εκμετάλλευση, η επιθυμία για πλούτο και ιδιοκτησία την αιματοχυσία, ο πολιτισμός τον αναλφαβητισμό, οι ατομικοί παράδεισoι την συλλογική καταπάτηση δικαιωμάτων κ.ο.κ.

Προσπαθείτε να κρύψετε την δυστυχία μέσα σ’ άλλα ρούχα κι άλλα ρούχα. Να την εξαφανίσετε εκεί. Να την εξαφανίσετε κάνοντας την αδιόρατη. Αδιόρατη όμως μόνο για σας, όχι και για το σύμπαν. Αρνείστε την εξαθλίωση, τον ξεπεσμό και την παρακμή. Τις σκιές που πέφτουν πάνω στο πρόσωπο της φαινομενικής σας ευτυχίας τις αντιμετωπίζετε με μίσος. Και τις καταδικάζετε στην περιπλάνηση μιας αέναης δυστυχίας. Πολιτικοί σωτήρες, πλουτοκράτορες, ιερείς οικονομικών παραδείσων, ιδεολόγοι αυτονομιστές, μάγοι σύντροφοι μας έχετε πει τόσα πολλά και μας έχετε μιλήσει τόσο πολύ για έννοιες όπως η ευτυχία και η λύτρωση. Μας έχετε μιλήσει πολύ για αυτές από παντού, τόσο που το κενό τους τείνει να αποκτήσει υπόσταση. Έχουν μπει τόσο βαθειά μέσα στις νοητικές μας διεργασίες ώστε να αρχίσουν να επιδρούν σημαντικά στους συμπεριφορικούς μας χάρτες φουσκώνοντας υπέρχειλα το μπαλόνι με ανθρωπιστικές υποσχέσεις, αποσκοπώντας όμως στην ανήλεη κερδοσκοπία, εκμεταλλευόμενοι αυτή την έμφυτη τάση της ανθρώπινης φύσης για ξελόγιασμα- κάτι που καθιστά τους χαρακτήρες μας πιο τρωτούς, πιο ευάλωτους. Ιδανικούς για εμπαιγμό. Βέβαια αυτές οι περίεργες “περίοδοι” πρέπει να ξέρετε πως καταλήγουν πάντα σε τραγωδία. Αφού εν τέλει, όταν πια φτάνουν στο τέλος τους, η νέα τάξη πραγμάτων –λιγότερο αλλιώτικη απ’ ότι αναμενόταν- διαψεύδει πατόκορφα τις προσδοκίες και φανερώνει τελικά απόλυτα την αυταπάτη της ανθρώπινης φύσης: την ανάγκη για επένδυση σε εξωτερικούς παράγοντες σωτηρίας, και την διαρκή αυτοδημιουργία πολιτικών σχημάτων που προσφέρονται για ανακίνηση στόχων και ονείρων. Κουρκούτι δηλαδή…

Νεοφυείς σωτήρες οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι με ένταση την ατομική τους ανεπάρκεια, επιζητούν την τελείωση και την αυτολύτρωση μέσα από τον θαυμασμό των άλλων και την εξαγορά της κοινής γνώμης. Και για αυτό τον σκοπό «πουλάνε», ιδανικά, και τάζουν (ή δίνουν) την ευτυχία σε δισκία πίστης. Μέσα από ένα σύνολο πράξεων που φαινομενικά μπορεί να μοιάζουν αλτρουιστικές αλλά στον πυρήνα τους διακατέχονται από έντονη ατομικιστική δίψα, στοχεύοντας στην μετατροπή ενός λαού σε ουσιομανείς σε μια μόνιμη νιρβάνα ή σε ποίμνιο σε διάφορες οργανώσεις όπου η εξουσία θρησκειοποιείται. Και παρ’ ότι μέσα στα δέκα χρόνια κοροϊδίας οι “αφελείς” έχουν λιώσει για τα καλά από την καραμέλα της εποχής, ενδίδοντας στην ψευδαίσθηση και υπερχειλίζοντας με προσήλωση τα όρια της ατομικής αυταπάτης, εν τέλει το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο : δεν πάνε πουθενά.

Κι αυτή είναι η απόλυτη εκδοχή ειλικρίνειας: η λήθη. Δε θυμούνται από πού έρχονται. Δε θυμούνται προς τα πού κατευθύνονται, ούτε γιατί κατευθύνονται προς τα εκεί. Θα έλεγες, ότι όπως όλα τα άλογα όντα, είναι εγκλωβισμένοι μες την ψεύτικη αλήθεια τους. Και στο τέλος σαν μια απολογία προς όλους αυτούς το μόνο που μπορεί να απομείνει είναι μια κυνική διαπίστωση από τα γεμάτα και μπουκωμένα από τον πλούτο χείλη σας. Δεν έχει κανένα νόημα αν τα πράγματα πήγαν στραβά, όμορφα, κακά, άσχημα. Κάπως έπρεπε να πάνε. Και δεν υπάρχει καμία διαφορά… Δυστυχώς.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr