Γεννήθηκα πριν 50 χρόνια…με το μουσούδι, που μου χάρισε ο Θεός!

Με τα χρόνια απόκτησα το πρόσωπο που μου αξίζει!

Πόσο χαίρομαι που μεγαλωσα, και που ρυτίδες μαχαίρωσαν μάτια,παρειές και μέτωπο!

Καλύτερα ρυτιδιασμένο πρόσωπο, παρά μαχαιρωμένη ψυχή…

Κράταγα άμυνες όλα αυτά τα χρόνια, άμυνες με την αγάπη!

Γλυκομεγάλωνα,λοιπόν…στερνοπαίδι βλέπεις, χαϊδεμένο απ’όλους…

Κι έτσι έμαθα να ζω, με αγάπη!…

Και να παίζω με κάθε τι..και με τη ζωή! Ναι! και μ’αυτήν έπαιζα!

Και παντρεύτηκα…μα δεν μεγάλωσα!

Έγινα μανούλα, δις…το ίδιο!

Χαχα!

Έγινα και πεθερά… Εκεί δε μ’έπαιρν’άλλο! Έπρεπε να σοβαρευτώ!

Το προσπάθησα. Σοβαρή και… αυστηρή…

Μα, κοριτσόπουλο παρέμεινα (στην καρδιά, μη με περάστε και για ωραιοπαθή).

Μισός αιώνας στην πλάτη, βαρύς κι ασήκωτος…τα μαλλιά άσπρισαν, άλλο που οι βαφές με μαεστρία τα καλύπτουν…”

Έκατσα λοιπόν και ρώτησα τον εαυτό μου:

“Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;”

κι αυθόρμητα μια θεατρινίστικη φωνή σε ρόλο σοβαρού ηθοποιού, απάντησε:

“Θέλω να γίνω γιαγιά! “

Φιλαράκια μου, γλυκά και αγαπημένα, έζησα συγκλονιστικές στιγμές, γιατί επιτέλους ήρθε στην οικογένεια το πρώτο εγγόνι από τη λατρεμένη μου πρωτότοκη κορούλα και τον αξιαγάπητο γαμπρούλη μου!

Αγωνιάς, λαχταράς, φοβάσαι, τρέμεις…και μετά η απόλυτη χαρά, ευτυχία και συγκίνηση!

Το πρώτο κλάμα απ’του παιδιού σου το παιδί …μια νότα ανώτερη κι απ’ τις 7 της μουσικής!

Ήχος πρωτόγνωρος, ουράνιος, αγγελικός, θεόσταλτος!

Όπως είναι το θαύμα της ζωής!

Το μωρουδίστικο κλάμα, ο πιο ερωτύλος ήχος που έχω ακούσει!

Πιστέψτε το, αηδονοκελάηδητο!

Το κλάμα δίνει το ρυθμό και τ’αντικείμενα ακολουθούν…και ο απόηχός τους αφήνει πίσω μια αίσθηση λιακάδας…

Μυρίζει πρόωρη άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο!

Ο ουρανός γεμάτος καθαροδευτεριάτικους χαρταετούς!

Το συναίσθημα απροσδιόριστο!

Σα φλόγα που καίει χωρίς καύση!

Σαν τ’ όνειρο, που ονειρευόμαστε χωρίς ύπνο!

Το παραδέχομαι! Είμαι μια τρελογιαγιά…που σκαρφαλώνει στο δεντράκι του δωματίου του…να πιάσει σκίουρους τα όνειρα, που ραίνουν την καληνύχτα του!

Τι γαϊτανάκια συναισθήματα πλέκουν αυτά τα μικροσκοπικά χεράκια!

Και τι χειλάκια,ζουμερός γερμάς μεσ’στο χειμώνα!

Κι η γρήγορη ανάσα, ελπίδα στο βελούδινο στήθος!

Και η πνοή του, φύσημα να “ζω απ’την ανάποδη”, που λέει κι ο ποιητής! Κι έτσι να βλέπω τη στραβή ζωή μας, ίσα!

Αχ,αγάπη! Τι θαύματα γεννάς!

Έγινα κόρη, σύζυγος και μάνα…μα, τώρα που’γινα γιαγιά οσμίστηκα γερά τη γύρη σου!