Πώς ξεφτίζουν οι έννοιες! Το Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, αναβίωσαν κάποιοι προκειμένου να επιχειρηματολογήσουν κατά της φύλαξης των πανεπιστημίων. Λείπει η ελευθερία σε ένα χώρο όπου υπάρχει μόνο η ελευθερία των δυναμικών μειοψηφιών να εκφράζουν την άποψη που τους αρέσει…

Μόλις χθες η συνάδελφος Κάτια Μακρή αποκάλυψε στο STAR: Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός πρώην Υπουργού Παιδείας, ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, ήθελε πριν από λίγα χρόνια να έλθει στην Αθήνα και να μιλήσει στο Πολυτεχνείο, δωρεάν. Τότε, κομματικές νεολαίες διαμαρτυρήθηκαν  και μοίρασαν παντού φέιγ βολάν, τα οποία έγραφαν πως αν έλθει ο Μπιλ Γκέιτς, στο ΕΜΠ θα τον κάνουν κομματάκια!

Τι πιο λογικό; Ο Γκέιτς θα μπόλιαζε με καπιταλιστικά μικρόβια το πάναγνο δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο! 

Παρόλη την εγκυρότητα της συναδέλφου, ας πούμε για την οικονομία του λόγου, ότι δεν είναι έτσι μια και δεν ανεφέρθη το όνομα του πρώην υπουργού. Γιατί δεν θα μπορούσε να είναι έτσι;  Απειρα τα παραδείγματα, αλλά ας αρκεστούμε σε ελάχιστα, ενδεικτικά: Ποιος δεν θυμάται πριν λίγα χρόνια την ΚΝΕ να απαγορεύει εκδηλώσεις για την παρουσίαση του βιβλίου «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού»; Ποιος δεν θυμάται τα γρονθοκοπήματα στον καθηγητή και νυν βουλευτή Γιάννη Πανούση; Ποιος δεν θυμάται τα χτισίματα και τις ομηρείες των καθηγητών στα γραφεία τους;

Όλα αυτά,  ενταγμένα στον μανδύα της επανάστασης, πασπαλισμένα με σπονδές στην ελευθερία του λόγου,(του λεγόμενου «προοδευτικού» βεβαίως), ψιμυθιωμένα με ηρωικές αναφορές παλιών αγώνων, που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα, αναδείχτηκαν  και στα πρόσφατα γεγονότα, με τους τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που πήγαν αγωνιωδώς να υπερασπίσουν την ελευθερία του καθενός (και του κάθε άσχετου, προφανώς) να μπαίνει στους πανεπιστημιακούς χώρους. Ερμήνευσαν δε την ύπαρξη σεκιουριτάδων ως πρώτο σκαλί για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης!

Μια ερώτηση είναι απλή: Όταν ομνύουμε στον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου, γιατί δεν αναγνωρίζουμε τις αποφάσεις ενός πρύτανη;  Μια δεύτερη ερώτηση είναι ακόμη πιο απλή: Αν τόσο ζωτικό είναι το θέμα των σεκιουριτάδων, και άπτεται του μέγιστου αγαθού της ελευθερίας των φοιτητών και της κυκλοφορίας των ιδεών,  γιατί οι κομματικές παρατάξεις των πανεπιστημίων (…ακαπέλωτες και ακηδεμόνευτες φυσικά πάντα…), αποφασίζουν αυτές για την προάσπιση της ελευθερίας όλων, αν και τα ποσοστά των τελευταίων φοιτητικών εκλογών δεν τους ορίζουν ως πλειοψηφικούς εκφραστές και υπερασπιστές των φοιτητικών δικαιωμάτων;

Και αφού ως συνήθως οι αντιδρώντες παρουσιάζονται με «προοδευτικό πρόσημο», κατά τον νεολογισμό των τελευταίων καιρών, γιατί δεν εκφράζουν εμπράκτως την προοδευτικότητά τους, οργανώνοντας ένα εσωτερικό δημοψήφισμα, όπου το σύνολο των φοιτητών θα αποφασίσει για το συγκεκριμένο, αλλά και πλείστα όσα αφορούν οργανωτικά και οργανικά προβλήματα του πανεπιστημίου;

Μήπως γιατί θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία των διαμεσολαβήσεων με το καθηγητικό κατεστημένο, και φυσικά, να συμβάλουν στον προσπορισμό ψηφοφόρων για το κόμμα τους; Τι πιο δημοκρατική διαδικασία, από το να αποφασίσει το σύνολο των φοιτητών;

Φυσικά υπάρχουν οι Συνελεύσεις,  αλλά πάντα σκόπιμα ατέρμονες, ώστε κατά τη διάρκειά τους να διαρρέει το σώμα της συνέλευσης και παραμένουν οι «επαγγελματίες» συνδικαλιστές, να επιτύχουν κατ΄ όνομα πλειοψηφικές αποφάσεις.

Σαφώς ρητορικά τα ερωτήματα. Σημασία έχει να αποσοβηθεί η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων με την έλευση σεκιούριτι – που ο πρύτανης αποφάσισε! 

Γιάννης Σιδέρης