Ο Αλέξανδρος Μπέμπης θυμάται…

….τον, που όταν την είδε έπαθε.

Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί του.

….”απ’ τη κορφή μέχρι τα νύχια”…

Συστήθηκαν. Κάτι σαν ”Ψίνα” του ακούστηκε αλλά εκείνος ήταν ήδη αλλού.

Μαγνητισμένος από το βαθύ μπλε των ματιών της,και τα χρυσαφένια μαλλιά που έσβηναν χυτά στην κατάλευκη γούνα.

Αυστηρή. Απόμακρη. Αλλά το ένοιωθε. Το ένοιωσε. Ευάλωτη.

Επιστράτευσε όλο του το επιβάλλον.

Επίμονες ματιές, μικρές με μακρόσυρτη εκφορά οι λέξεις. Αργά βήματα που τους έφεραν στη μαρκίζα. Αδιαφορώντας.

Το ρίγος έγινε πόθος. Ο πόθος έρωτας.

Τρελός,παθιασμένος,άγριος,μανιασμένος.Τυλίχτηκαν,κυλίστηκαν…έχασαν-την χαμένη-ισορροπία και βρέθηκαν στο κενό.

Εκείνη πρόλαβε.Έπεσε με τα πόδια,σώθηκε.

Εκείνος,θολωμένος από οίστρο έπεσε με το κεφάλι.

….”και έμεινε στον τόπο”…

Ο Χαμίτ, ήταν ο γάτος Αγκύρας που είχε η μάνα μου όταν ήταν κορίτσι.

Με νανούριζε με τις ιστορίες του και όταν έφτανε σ’ αυτήν το βλέμμα της έπαιρνε μια ανεξήγητη, για τα παιδικά μου μάτια, έκφραση.

Και με χάιδευε στο κεφάλι…

Μετά μερικά χρόνια δόθηκε η εξήγηση.

Είχε έρθει η σειρά μου. Δεν ήταν σε μαρκίζα(ευτυχώς), αλλά στην εξωτική τότε Λαγόμανδρα της Χαλκιδικής.

Ένας έρωτας πρωτόγονος, παρθένος, από δύο κορμιά ζυμωμένα με αλμύρα και πασπαλισμένα με άμμο, σε μια ατμόσφαιρα που μύριζε και ηχούσε μαντρί.

Τότε.

Τώρα; Τώρα γαμιούνται οι πολιτισμένοι και η ατμόσφαιρα μυρίζει αντηλιακό, τσίκνα και best seller και ηχούν μπιτάκια.

Πηγαίνω μια φορά κάθε καλοκαίρι τιμής ένεκεν.

Κάθομαι στα απόμερα βραχάκια που τα σκιάζουν πεύκα,ξαναβαφτίζομαι στην αλμύρα της και φεύγω.

Φέτος με κοντοζύγωσε ένα γατάκι.

Του πρόσφερα τη τυρόπιτα που δεν είχα αποσώσει, την έφαγε μπροστά μου με κοίταξε στα μάτια και έφυγε.

Λίγο πιο πέρα ξεχείλιζαν οι κάδοι από σκουπιδαριό…

Υ.Γ. Ας μη σας ξενίσει η αλά Άρλεκιν αφήγηση του πρώτου μέρους.

Καθισμένος στον βράχο, αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί εκεί, στις βολικές ξαπλώστρες κάτω από τις ομπρέλες, θα ήταν διατεθειμένοι να απαρνηθούν τις ανέσεις του γυάλινου κόσμου τους για έναν πόθο και να ερωτευθούν στο χείλος του γκρεμού ή έστω χύμα στο κύμα.

* Ο Αλέξανδρος Μπέμπης είναι αναγνώστης. Αυτοβιογραφείται: “Εμφανίστηκα κάποτε στη Θεσσαλονίκη, όπου εξακολουθώ να υπάρχω. Οι συνήθειες που με ευχαριστούν, είναι να θυμάμαι, να γράφω, να γνωρίζω καινούργιους φίλους και να τους κάνω δώρα, κρατώντας το σημαντικότερο για τον τυχερό τελευταίο. Μετά θα εξαφανιστώ”