Του πρότεινα να βγούμε μια βόλτα, να τον κεράσω μια μπίρα. Καιρός ζεστός κι αυτός κλεισμένος στην θεοσκότεινη γκαρσονιέρα του. Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω τι τον απασχολεί, γιατί μου το αρνείται. Τον άφησα στην ησυχία του, στο καταφύγιο του.

Επανερχόμενος την άλλη εβδομάδα, μου είπαν ότι είναι στον καφενέ. Πήγα, τον βρήκα. Σκεπτικός και προβληματισμένος, ούτε καν μπήκα στη διαδικασία να τον απασχολήσω. Ακούμπησα μόνο το χέρι μου στον ώμο του, περπατήσαμε ως το παρκάκι της γειτονιάς. Αμίλητος και σκοτεινιασμένος. Του όρισα ραντεβού να βρεθούμε την παραπάνω εβδομάδα, μου έγνεψε μόνο με το κεφάλι ” Ναι “.

Στο καταμεσήμερο, ως μόνη ασχολία του έχει το κινητό, χαρισμένο κι αυτό από κάποιον παλιό κοινό μας φίλο. Κάθεται και ” τσεκάρει ” τις επαφές. Τι μου χρειάζονται τόσα ονόματα, αφού τα περισσότερα από αυτά ” έφυγαν “. ” Έφυγαν; “, τι πάει να πει αυτό; Πέθαναν είναι το σωστό, χάθηκαν μια για πάντα απ’ τη ζωή μου και γυρισμό δεν έχουν.

Να, η Κωστούλα Π. φίλη γκαρδιακή από τα νεανικά μας χρόνια, 41 χρόνων πέθανε από καρκίνο του μαστού, ο Γιώργης Λ. 56 χρόνων από ανακοπή καρδιάς όπως έγραφε η ιατρική βεβαίωση, ο γέρος θείος στο διπλανό χωριό 90 τόσο χρόνων, άντε, ας πούμε πλήρης ημερών κι αυτός, όπως έγραφε το κηδειόσημο, κι άλλοι, κι άλλοι πολύ αγαπημένοι και αλησμόνητοι άνθρωποι, δεν υπάρχει λόγος να κρατώ τα ονόματα τους με τα τηλέφωνα τους στις επαφές.

Αρχίζει λυπημένος το σβήσιμο, να μη τους βλέπει καθημερινά στην οθόνη του, ν’ απαλλαγεί να ξαλαφρώσει, να ηρεμήσει η ψυχή του.

Μεσάνυχτα και χτυπάει το κινητό. Βλέπει ένας ” Γιώργης Λ. ” να αναγράφεται σε αυτό.

Τρέμουλο στην αρχή και στη συνέχεια κρύος ιδρώτας τον τσακίζει και τον περιλούει σύγκορμο…

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr