Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Βραχείες Ιστορίες Αισιοδοξίας

Του μακαρίτη του θείου μου του Gianni, που όταν ήταν μπόμπιρας, ήταν υπεραισιόδοξος!

Μικρή εισαγωγή:

Ο δεύτερος σύζυγος της μητέρας μου καταγόταν από μία κωμόπολη κοντά στην Bologna, το San Giovanni in Persiceto και ήταν ο μεγαλύτερος από τα 9, συνολικά, παιδιά μιάς φτωχής οικογένειας, που παρά την ανέχεια, ζούσαν καλά, χάρη στην ευψυχία όλων των μελών της και στο απίστευτο χιούμορ τους.
Η καλύτερή μου ήταν, όταν βρισκόμασταν όλοι μαζί, πίνοντας κρασί Lambrusco και τρώγοντας prosciutto και τυρί parmigiano, να διασκεδάζω με τις σπαρταριστές διηγήσεις τους σχετικά με τα κατορθώματα και τα παθήματά τους.

Πριν αναφερθώ στις ιστορίες από τα παιδικά χρόνια του ενός από τα αδέλφια του πατριού μου, του συγχωρεμένου του Gianni, με κύριο χαρακτηριστικό την υπέρμετρη αισιοδοξία του, θα σας περιγράψω μια σκηνή που δεν έχει, μεν, σχέση με παιδιά, αλλά εντάσσεται καλά στο περιγραφόμενο περιβάλλον του Persiceto και “δένει” κάπως και με την έννοια της αισιοδοξίας :

Στην περίοδο του πολέμου, κατά τις συζητήσεις των γερόντων στο καφενείο τού, (τότε), χωριού, κατεγράφη στην μνήμη των κατοίκων η εξής κουβέντα : “…άσε τους Εγγλέζους να έχουν την μπριζόλα. Εμείς έχουμε το λεμόνι! ”

Τουτέστιν, εμείς, ευρισκόμενοι σε μειονεκτική θέση σε σχέση με σάς, επικεντρωνόμαστε σ’ εκείνο, το, έστω ευτελές, στοιχείο που θα μάς στηρίξει, ακόμη κι ελάχιστα, ενισχύοντας την ψυχολογία μας, κι ας μην επηρεάζει, παρά αμελητέα, την όποια, εις βάρος μας, υφιστάμενη ανισότητα.
Ποσοτικά, η μπριζόλα είναι μπριζόλα, (μεγάλη και θρεπτική), αλλά το λεμόνι τής προσθέτει άρωμα, βιταμίνες και νοστιμιά, χαρακτηριστικά που συνιστούν το ποιοτικό μας πλεονέκτημα, πάνω στο οποίο «πατάμε» για να πούμε στον ισχυρότερό μας, χωρίς να του δείξουμε ότι μας τρέχουν τα σάλια : «πάρ’την την μπριζόλα σου και βάλ’την εκεί που ξέρεις, διότι χωρίς λεμόνι είναι άχρηστη. Χα!».

Το επιχείρημα στηρίζεται κατά βάση στο γεγονός ότι οι, στρογγυλοκαθισμένοι στην προνομιούχο θέση τους, ισχυροί, με βάση την νοοτροπία τους, (αντίθετα μ’ εμάς που έχουμε το λεμόνι!), δεν συγκαταλέγουν το λεμόνι στα απαραίτητα και στα σπουδαία!

Σοφία, ή πονηρία ;

Πιο πολύ σαν σοφία το βλέπω…

Επιστρέφω, πριν πλατειάσω κι άλλο, στους μπόμπιρές μας:

Η αισιοδοξία του Gianni, νούμερο ένα:

Μιλώντας για μπριζόλες και αισιοδοξία, ακούστε και μια διαφορετική προσέγγιση στα συγκεκριμένα αντικείμενα:

Παρά την φτώχεια της οικογένειας, κάθε, μα κάθε, πρωί, η μητέρα των παιδιών ρωτούσε τον Gianni τι φαγητό θα ήθελε να του ετοιμάσει το μεσημέρι, κι εκείνος, κάθε, μα κάθε, μέρα, απαντούσε: ” Μα, τι να σου πώ, δεν ξέρω, ίσως καμιά μπριζόλα, ναι, πράγματι, ίσως μια μπριζόλα !”

Και κάθε, μα κάθε, μεσημέρι, τον περίμενε στο τραπέζι ένα πιάτο με λίγα φασόλια και ένα ξερό κομμάτι ψωμί…!

Η αισιοδοξία του Gianni, νούμερο δύο:

Μια μέρα, ο Gianni επέστρεψε από το σχολείο, κραδαίνοντας ένα ρολόι χεριού και ουρλιάζοντας κατενθουσιασμένος: ” Μαμά, μαμά, κοίτα ! Αγόρασα ένα ρολόι, ΣΧΕΔΟΝ ΧΡΥΣΟ!”

Η αισιοδοξία του Gianni, νούμερο τρία:

Λέει ο Gianni αποβραδίς στην μάννα του:

” Μαμά, αύριο το πρωί ξύπνα με σε παρακαλώ στις 07:30, διότι πρέπει να πάω να ψάξω να βρω ένα βιβλίο και να διαβάσω, διότι στις 08:00 έχουμε διαγώνισμα στ’ Αγγλικά!”

Συνειδητοποιήσατε τι είπε ο αθεόφοβος;

Έκρινε ότι ήταν πρακτικώς εφικτό, μέσα σε μισή ώρα,

1ον) να ΞΥΠΝΗΣΕΙ!

2ον) να ΕΤΟΙΜΑΣΘΕΙ!

3ον) να ΨΑΞΕΙ να βρει βιβλίο!

4ον) να ΒΡΕΙ το βιβλίο!

5ον) να ΔΙΑΒΑΣΕΙ, και μάλιστα όχι ένα απλό διάβασμα στην μητρική του γλώσσα, αλλά μελέτη για διαγώνισμα ΑΓΓΛΙΚΩΝ!

6ον) να ΜΑΘΕΙ Αγγλικά,

7ον) να ΠΑΕΙ στο σχολείο και, τέλος,

8 ον) να ΔΩΣΕΙ και το ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ με αξιώσεις, παρακαλώ!

Συγγνώμη αγαπημένε μου Gianni, (θεός σ’χωρέσ’την ψυχούλα σου), τώρα αυτό το λες αισιοδοξία ή θράσος;

Το ισχυρότατο ελαφρυντικό σου ήταν, βέβαια, η παιδική σου αθωότητα!

Να ‘μαστε καλά, να σε θυμόμαστε και να μας κάνεις να γελάμε, κι ας μελαγχολούμε λίγο…