«Γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή».

Πότε πρωτάκουσα αυτό τον στίχο του Διονύση Σαββόπουλου; Δεν θυμάμαι. Κοντά στο 1970 θα ήταν.

Από τότε όμως, και καθώς περνούσαν τα χρόνια, συνέχεια στριφογυρνάει στο κεφάλι μου.

Δεν έχω πάει στη Σαντορίνη ούτε στη Μύκονο. Ακόμα…

Αλλά πάντα γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή.

Ίσως γι’ αυτό. Εννοώ γι’ αυτό δεν έχω πάει στη Σαντορίνη και στη Μύκονο. Ακόμα…

Γιατί η ελευθερία και ο πλούτος που αναζητώ βρίσκονται πολύ πιο κοντά μου.

Βρίσκονται κοντά στους ανθρώπους που αγαπάω. Στις γειτονιές που αγαπάω. Στα αδέσποτα που αγαπάω και μου ανταποδίδουν την αγάπη τους μ’ έναν τρόπο που μου δίνει και ελευθερία και πλούτο. Όπως εκείνο το ασπρόγκριζο γατί που χάιδεψα προχθές πάνω στον κάδο των σκουπιδιών με τη μάνα του να με κοιτάζει με ανεκτικό γλαρό βλέμμα, σκαλωμένη στη διχάλα της κοντινής ελιάς. Σε ξεγελάει αυτό το βλέμμα της γάτας. Νομίζεις ότι είναι αδιαφορία. Ότι δεν έχει νύχια έτοιμα να σε ξεσκίσουν έτσι και…

Αλλά την έβλεπα να με φορτώνει ευθύνη, με τον τρόπο της, καθώς με εμπιστευόταν και το ένιωθα ότι δεν φοβόταν μην τυχόν και σπάσω το κεφάλι του παιδιού της με μια καρέκλα. Και με τα φύλλα της ελιάς να με βοηθάνε στο παιχνίδι με το γατάκι καθώς έγειρα ένα χλωρό κλαδί πάνω από τον κάδο με τα σκουπίδια και κείνο έπαιζε μαζί του. Πόση ώρα; Ε, δεν μέτρησα. Το πήρα στα χέρια μου, το ακούμπησα στη διχάλα της ελιάς, άνοιξα τον κάδο, έριξα τα σκουπίδια και έφυγα. Ούτε και ήθελα να το πάρω μαζί μου στο σπίτι. Μου αρκούσε που το είχα γνωρίσει, που μου άφησε την αίσθηση της άσπρης του κοιλίτσας στις άκρες των δαχτύλων μου και στα βάθη της σκέψης μου. Μου έφτανε που είδα την ανεκτικότητα της μάνας του απέναντι στον ξένο, μέσα από το ―τάχα- μου-δήθεν― αδιάφορο μάτι της, που όσην ώρα ήμουν εκεί ούτε που κούνησε από τη θέση της. Για κάθε ενδεχόμενο…

Μια φέτα παραδείσου μέσα στο καλοκαίρι ήταν αυτή η συνάντηση, με τα σκουπίδια να σκορπάνε μια καρπουζίλα φιλική. Με ελευθερία και πλούτο. Και ζέστη.
Θα πεις ή θα σκεφτείς ― ίσως―, αναγνώστρια κι αναγνώστη: «Αυτό έχεις να πεις σήμερα; Που βρυχώνται τα λιοντάρια της ερήμου, που ξερνάνε φωτιά και θάνατο τα εργαλεία του πολέμου και του θανάτου και σπάζουν μικρά παιδάκια σαν να ‘ταν κούκλες για πέταμα; Που χιλιάδες συμπολίτες μας δεν μπορούν να ξεκλέψουν μια δυο μέρες να πάνε σε μια παραλία; Όχι γιατί δεν έχουν χρόνο αλλά γιατί δεν έχουν μία στην τσέπη τους;»

Έχω πολλά να πω…

Πριν από 32 χρόνια είχα γράψει αυτό:

«Λυπάμαι, Παλαιστίνη. Έχω ραντεβού το απόγευμα. Ίσως και να ‘μαι ερωτευμένος. Όμως το δειλινό, την ώρα που τα γεράνια αιμορραγούν, σε ντρέπομαι Παλαιστίνη. Ντρέπομαι να ‘μαι στα γεράνια δίπλα εγώ και συ στο αίμα».

Μπορεί να το ξανάγραφα και τώρα.

Θα μου πεις: «Και γιατί γράφεις για γατιά;»

Γιατί;

Γιατί γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή.

Από τότε… Και είδα ελευθερία και πλούτο σε κείνη τη μάνα γάτα και στο παιδάκι της που με εμπιστεύτηκαν.

Τι πιο ελεύθερο και πλούσιο και εύψυχο απ’ την εμπιστοσύνη στον άλλον;

Τι πιο ονειρικό από μια φέτα παραδείσιας ειρήνης μέσα σε μια οικουμενική κόλαση μισαλλοδοξίας και φονικών;

Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να θυμίζω στον εαυτό μου και σε μερικούς φίλους και φίλες ότι και η ελευθερία μου και ο πλούτος μου είναι κοντά μου. Κοντά στους ανθρώπους που αγαπάω, στα ζώα που αγαπάω, στα δέντρα που αγαπάω, στις γειτονιές που μακιγιάρω για να τις βλέπω πιο όμορφες απ’ όσο τις βλέπουν άλλοι και να τις αγαπάω.

Γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή.

Ελεύθερη από εκδικητικούς θεούς που προτρέπουν τους πιστούς τους να σπάνε μικρά παιδιά όπως ένα παιδί σπάει μια κούκλα που τη βαρέθηκε.

Ελεύθερη κι από θρησκείες, δόκανα σκέψης και απύθμενης έχθρας προς κάθε τι αλλότριο.

Ελεύθερη κι από ιδεολογίες γύψινες, κηδεμόνες και στραμπουληχτές του στοχασμού.

Ελεύθερη από πατρίδες που προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι πιο σημαντικές από τον Κόσμο.

Ελεύθερη από (συμ)πατριώτες που θεωρούν την εθνική, θρησκευτική, πολιτισμική, οικονομική, ιστορική ταυτότητά τους πιο σημαντική από την ανθρωπιά τους.

Ελεύθερη από ανθρώπους (;) που έχουν το θράσος να ονομάζουν δικαίωμά τους την εξουσία ζωής και θανάτου απέναντι σε ζώα και φυτά.

Και δεν μπορώ να θυμώνω συνέχεια με τη βλακεία των άλλων ανθρώπων.

Αυτό μου στερεί τον πλούτο και την ελευθερία που έχω να ελέγχω τη δικιά μου βλακεία.

Τον πλούτο και την ελευθερία να αγαπάω αυτά που αξίζουν και να ανέχομαι μερικά από κείνα που με διαολίζουν χωρίς να καβαλάω δρεπανηφόρα άρματα σκέψης, λόγου και πράξεων τρόμου.

Τον πλούτο να στηρίζω και να υπηρετώ αυτά που εγώ νομίζω ότι αξίζουν να στηριχτούν και να υπηρετηθούν.

Κι αφήνω στους άλλους να (μου) δείχνουν τι θα ‘πρεπε να λέω και να πράττω και πώς να θυμώνω και πώς να βρίζω όσες και όσους δεν βρίζουν και δεν θυμώνουν συμφωνώντας μαζί μου.

Τους αφήνω αυτή την ελευθερία που τους κάνει πιο πλούσιους ―κατά την κρίση τους― και κρατάω εγώ τη δικιά μου ελευθερία και τον δικό μου πλούτο.

Που έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να είναι μεγαλύτερα, ελευθερία και πλούτος, από μια αγκαλιά, δυο πόδια που μπορούν να περπατούν, δύο αυτιά ανοιχτά, μια μύτη που ευφραίνεται με το καλοκαίρι του καρπουζιού, ένα στόμα που μπορεί να τραγουδάει και να καλημερίζει κι ένα βλέμμα όσο γίνεται πιο ανοιχτό και πιο μακρινό. Και προς τα εμπρός αλλά και προς τα πίσω.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω κοφτερά νύχια κι εγώ, σαν τη γειτόνισσά μου τη γάτα.

Ελπίζω να μη στριμωχτώ τόσο που να τα βγάλω…

Γιατί τότε… Α! Τότε…

Τότε, θα γίνω εγώ η πύλη για να περάσουν οι στρατιές των εκδικητών.

(25 Ιουλίου 2014)

* Σημ. Κ.Α.Μ.: Η εικόνα δική μου: Ο άνθρωπος πύλη.

Κωστής Α. Μακρής