Γιάννης Σιδέρης

Νέο συντριπτικό πλήγμα του πολύπαθου λαού, του πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου. Ο αρχηγέτης Αρτέμης, κρυπτόμενος ως… γενναίος, με μήνυμά του καλεί τους «πολεμιστές» οπαδούς του, να πληρώσουν τα χρέη τους, γιατί τα δισεκατομμύρια των ομολόγων του, όνειρο ήταν και πέταξαν.

Ήταν το δεύτερο χτύπημα που υπέστη τμήμα του ανυπότακτου λαού, αφότου μήδισε ο αντιμνημονιακός πολεμιστής Αλέξης, κι έγινε ο αγαπημένος των τοκογλύφων κατακτητών.

Ευτράπελα τα ανωτέρω, αλλά είναι οι σηματωροί του κοινωνικού μας επιπέδου. Πλέον χωρίς οράματα που να συσπειρώνουν, αν όχι να συνεγείρουν, η κοινή γνώμη μένει ανάερη, ακροβατεί στο μεταίχμιο μεταξύ απλής απογοήτευσης και βαθιάς απελπισίας. Ναι δεν είναι όλος ο λαός έτσι, αλλά αυτός ήταν ο λαός που έδινε τον τόνο, το βάρος των αποφάσεών του έγειρε τη ζυγαριά, έφερε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην κυβέρνηση και δι’ αυτού έγραψε ιστορία!

Τώρα χωρίς κάτι να τον συναρπάζει, οργισμένος, απογοητευμένος και φοβισμένος, κουρασμένος από το οχταετές μνημονιακό ψυχαναγκαστικό θρίλερ, προσπαθεί να αρπαχτεί από την πλέον αμυδρή ελπίδα επιστροφής στην κανονικότητα.

Τα γλίσχρα κοινωνικά επιδόματα ελεημοσύνης, οι part time θέσεις εργασίας, η δόση που θα έρθει με το κλείσιμο της αξιολόγησης, το 1,7 δις από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων (πακέτο Juncker), η ψευδής ρητορική της κυβέρνησης για καθαρή ή αυτοδύναμη έξοδο από το μνημόνιο, ο υποσχέσεις Αχτσιόγλου για – ψίχουλα – μελλοντικής αύξησης του κατώτατου μισθού (ενώ ο ανώτατος στα 586 ευρώ, θα μείνει παγωμένος έως ότου η ανεργία πέσει κάτω από 10%), το αυτοδοξαστικό θέατρο Τσακαλώτου στη βουλή για τους κρουνούς των επενδύσεων (εντάξει το νόημα αποδίδουμε, δεν σημαίνει ότι ξέρει τη λέξη «κρουνοί»), οι δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, που θέλουν να ξεμπερδεύουν με το πρόβλημα Ελλάδα, συμβάλουν σε αυτό.

Δεν είναι τυχαίο που στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Κάπα Research για το Έθνος (ναι του Σαββίδη, αλλά δεν έχει σημασία), η αισιοδοξία ξεπερνά για πρώτη φορά, κατ ελάχιστον έστω, τον δείκτη απαισιοδοξίας, ενώ υποχωρεί και η διαίρεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο, όπως επίσης και το αίτημα για ρήξη με τους πιστωτές (στην ίδια δημοσκόπηση βέβαια το 85% απαντά ότι θα ψήφιζε ξανά το ίδιο που ψήφισε στο δημοψήφισμα. Μάλλον ακόμη δεν έχουν κατανοήσει τι διακυβεύτηκε για το ψωμί τους και το ψωμί των παιδιών τους. Αν έχουν, αυτό ξεπερνάει τη δυνατότητα ερμηνείας από μια ηλεκτρονική επιφυλλίδα, και εμπίπτει στην αρμοδιότητα των κοινωνικών επιστημών).

Συνηθίσαμε στην καθίζηση του βάλτου, που λειτουργεί υπνωτιστικά και μετατρέπει κοινωνικά σύνολα σε υπνοβάτες. Αρκεί ένα αμυδρά φωτεινό σινιάλο, για να ελπίσουμε πάλι, επειδή έχουμε ανάγκη να ελπίσουμε.

Σε αυτό βασίζεται η κυβέρνηση και παρουσιάζει τα ελάχιστα ως μέγιστα – π.χ. την κάτω του αναμενόμενου ανάπτυξη ως επίτευγμα, ενώ είναι δεδομένο αν βρεθείς στον πάτο, ελέω Γιάνη, κάποια ανακλαστική άνοδος θα υπάρξει. Πολύ περισσότερο που η Ευρώπη τρέχει – για πόσο άραγε; – και αυτό επιδρά και στη δική μας οικονομία.

Ελάχιστο χρέος της αντιπολίτευσης είναι να αφυπνίσει. Να δείξει στον λαό τι είχε (από αυτούς που κατά τη ρητορική ΣΥΡΙΖΑ «κατέστρεψαν τη χώρα), τι έχασε και τι θα μπορούσε να έχει αν δεν είχε παρεισφρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Να κάνει σκληρή, αδυσώπητη αντιπολίτευση.

Δεν μπορεί να υποσχεθεί, όπως υποσχόταν η απύλωτη νυν κυβέρνηση. Μπορεί όμως να είναι πιο μαχητική, πιο σκληρή. Και δεν εννοούμε μόνο τη ΝΔ αλλά και το «Κίνημα Αλλαγής». Για παράδειγμα, δεν νοείται να ανέχονται επιθέσεις για την θέση τους στο Σκοπιανό, επειδή δήθεν δεν παρουσιάζουν τις θέσεις τους, όταν η κυβέρνηση αποκρύβει τις δικές της. Δεν νοείται να παρουσιάζει ανάπτυξη, και να μην ζητούν το λόγο γιατί η ανάπτυξη δεν ανήλθε στο ποσοστό που προέβλεπε ο προϋπολογισμός. Να κληθεί με επιθετικό τρόπο, να απολογηθεί γι αυτό ο κ. Τσακαλώτος, αντί να επαίρεται.

Ακόμη η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει το ΣΥΡΙΖΑ με όρους κανονικού κόμματος της αστικής δημοκρατίας, που διέπεται από δημοκρατικό σαβουάρ βιβρ, και δεν της έγινε βίωμα το χουνέρι που υπέστη, στηρίζοντας με την ψήφο της το τρίτο μνημόνιο.

Δεν ταυτιζόμαστε με αυτά που γράφονται, ότι οι Συριζαίοι είναι… μπολσεβίκοι, κομμουνιστές (πέρασαν και δεν ακούμπησαν). Οι κομμουνιστές είναι σκληροί ιδεολόγοι, παλαιοημερολογίτες, αναντίστοιχοι με την εποχή μας, αλλά έχουν αρχές. Είναι αυτό που λείπει από την κυβέρνηση, η οποία με το συνεχές ψέμα δεν επιτρέπει στην πραγματικότητα να της χαλάσει μια όμορφη ιστορία ανάκαμψης. Εναπόκειται στην αντιπολίτευση να το κάνει.