Η Μαρία Κοζάκου είναι δημοσιογράφος και New Media Expert

Έψαχνα στην Πλατεία Μερκούρη, την ώρα που σουρούπωνε, ένα ήσυχο μέρος για refill καφεΐνης. Πέρασα εξω από μια καφετερια. Έμοιαζε η μονη ”επιλογή”. Κοιτώντας απέξω πιο προσεκτικά παρατήρησα οτι δεν είχε πολύ κόσμο, ούτε κάπνα. Κυρίως πρόσεξα ένα πολύ χαριτωμένο σκυλάκι, ξαπλωμένο ακριβώς στη μέση του χώρου! Τηρούσε ίσες αποστάσεις από ολους. “Μια μικρόσωμη Αζούλ. ‘Εδώ, εδώ παιδιά”. ‘Οποτε βλέπω χώρους εστίασης που ”επιτρέπουν” τετράποδα, το ‘χω τάμα, μπαίνω. Το σκυλάκι μάς κοίταζε να μπαίνουμε και δεν κουνήθηκε ούτε χιλιοστό. Ηταν με το λουράκι του, σε όση απόσταση του επέτρεπε μακριά απο τον ”μπαμπά” του, σε στάση επιφυλακτική. Τον κοίταζε όμως, συνεχώς.

Γονάτισα και πήρα τη άδεια να την ακουμπήσω. ”Μπορώ;”.

”Ναι φυσικά, δεν δαγκώνει. Απλώς δεν ξέρω μήπως είναι βρώμικη γιατί τη μάζεψα μόλις χθες”.

Κάτι πεταλούδες άρχισαν να πετούν γύρω απο το κεφάλι του ήρωα της ημέρας, κάτι αλληλούια ακούγονταν στ’ αυτιά μου. Άσε που μου φάνηκε πολύ ομορφος. Τεράστια μελαγχολικά μάτια, μελαχρινός, χαμογελαστός, cool.

– Μα… σοβαρά; Δηλαδή είναι καινούρια στη ζωή σου;

– Ναι. Παραλίγο να την πατήσω χθες με τη μηχανή. Αντί να καταλήξει στα επείγοντα κατέληξε στην αγκαλιά μου.

(Έτοιμη ήμουν και εγώ να διάλεξω ένα από τα δυο).

– Γιατί δεν σηκώνεται όρθια, ρώτησα κάποια στιγμή;

– Το μόνο που κάνει είναι να σηκώνεται, να καμπουριάζει και να βάζει την ουρά ανάμεσα στα πόδια της. Είναι πολύ φοβισμένη. Κάνουμε λίγα βήματα τη φορά.

Πέραν του ότι άρχισα πλέον να σκέφτομαι σοβαρά το γάμο, διαπίστωσα πως η μικρή σκυλίτσα, αισθανόταν καλά στα χέρια μου και ανταποκρίθηκε σχεδόν αμέσως μόλις της είπα ”σήκω”.

-Έχει κάποιο πρόσφατο χειρουργείο, του λέω.

– Ναι! Στειρώθηκε από το Δήμο Αθηναίων. Είναι τσιπαρισμένη και θα μάθω και το ιστορικό εμβολιασμού. Επικοινώνησα μαζί τους, έμαθα τα βασικά και τους ενημέρωσα ότι δεν είναι πλέον αδέσποτη, βρήκε σπίτι.

(Πλέον σκεφτόμουν και τα ονόματα των παιδιών μας).

– Αχ, τέλεια. (Και συνεχίζω η ηλίθια, λες και με ρώτησε). Χρήσιμη θα ήταν και μια εξέταση αίματος. Έτσι για να ξέρετε πού βρίσκεστε.

– Ναι, ναι. Απλώς όχι τώρα. Κάποια άλλη στιγμή.Τώρα δεν έχω χρήματα. Για την ακρίβεια ο υ τ ε    έ ν α    ε υ ρ ώ.

Μου φάνηκε ότι το είπε σε ”αργή κινηση”. Και έριξε και ένα τεράστιο χαμόγελο προς το φίλο του.

Δεν θυμάμαι τι είπα αμέσως μετά, θυμάμαι μόνο πόσο μαλάκας ένιωσα. Και πως χρειαζόμουν επειγόντως αντιλυσσικό εμβόλιο στη σκέψη εκείνων που έκλεψαν τη ζωή του νεαρού.

‘Ή μήπως το πρόβλημα είναι όλο δικό μου. Μήπως εκείνος ήταν τελείως cool με αυτό επειδή έτσι είναι. Αυτό ξέρει. Έτσι είναι πάντα. Ούτε ένα ευρώ. Κυριολεκτούσε.

Δεν ήταν σχήμα λογου. Φαντάστηκα την κάθε τσέπη του μπουφάν του να μην έχει μέσα ούτε ένα ευρώ.

Είχε όμως ένα καινούριο κόκκινο λουράκι για τη μικρή Σασάχα, που σε λίγες μέρες θα τρέχει δίπλα στο φίλο μας και απόψε, μάλλον θα κοιμηθεί στην αγκαλιά του. Γιατί αυτός έχει χώρο για όνειρα. Δεν άφησε κανέναν να του τα κλέψει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr