Είδα τον Χάρο με τα μάτια μου (δε τι-βι σίριες) – Ο Χάρος και Κέρβερος (επισόουντ 7)

Μερικές φορές ο θείος Freud μου λέει ότι πρέπει να σταματήσω να χρησιμοποιώ το χιούμορ ως άμυνα. Ότι πρέπει να αφήνομαι που και που. Ως απάντηση του στέλνω τον παππού Χάος να του πετάει σώβρακα και προφυλακτικά με νερό, για να με αφήνει στην ησυχία μου. Η καθημερινότητα όμως βρίσκει πάντα τον τρόπο της να σου πηδάει τις άμυνες.

Έχω σαν συνήθεια να ονομάζω κάθε τρικέφαλο κουτάβι που αποκτώ και με συντροφεύει ανά τους αιώνες Κέρβερο. (Ναι, θείε Freud, στήσε πάρτι και με αυτή την λεπτομέρεια!) Ο συγκεκριμένος Κέρβερος κι εγώ είμαστε μαζί πολλά χρόνια. Αρχικά τον είχε πάρει ο Άδης, αλλά επειδή παντρεύτηκε με την Περσεφόνη κι εκείνη δεν άντεχε το τρικέφαλο κουτάβι, το πήρα εγώ. Πήδαγε το κρεβάτι του, πήδαγε τα παιχνίδια του, έφαγε όλες τις γωνίες από τα έπιπλα, τα καλώδια από συσκευές… Μέχρι να μάθει να κατουράει έξω από την καμπίνα, μου είχε βγάλει την Παναγία (sorry κοπελιά! Άμυνα alert.). Μετά τον πήγα στον Άρη για εκπαίδευση. Κομάντο μου τον έκανε τον τρικέφαλο. Παρόλη την εκπαίδευση όμως, κατουριόταν ακόμα πάνω του όταν τον φώναζα για να κάνουμε χαρές, λες και ήταν ακόμα εκείνο το κουτάβι που χωρούσε στην αγκαλιά μου όταν το είχα φέρει για πρώτη φορά στη βάρκα.

Όταν είχε όρεξη για παιχνίδι ήταν ξεκάθαρο. Έσκυβε τα κεφάλια στα μπροστινά πόδια κι είχε τον κώλο τουρλωμένο με την ουρά να μαστιγώνει το σύμπαν. Ένιωθε το άγχος μου κι ερχόταν κι ακουμπούσε τις μουσούδες του στα πόδια μου όταν καθόμουν σκεπτικός. Ήταν και μεγάλο καθίκι όμως. Μια φορά τον άφησα μόνο του στη βάρκα, έξω από την καμπίνα, για να πάω βόλτα με τον Διόνυσο. Όταν γύρισα τον βρήκα μέσα στην καμπίνα με την ουρά στα σκέλια και τα τρία κεφάλια του στο πάτωμα. Τότε μου ήρθε στη μύτη η μυρωδιά. Το κωλοπαίδι, είχε ανέβει και είχε κατουρήσει το κρεβάτι μου από το πάπλωμα μέχρι το στρώμα. Πλένε, μαλάκα, Χάρε! Μου δάγκωνε τον κώλο όταν έκανα κουπί για να παίξουμε. Άπειρες βουτιές στα αθάνατα ποτάμια έχω κάνει χειμώνα-καλοκαίρι. Γαύγιζε σπανίως, αλλά όταν το έκανε, πάθαινες εγκεφαλικά από το μπάσο εκείνο γαύγισμα.

Προσέξατε τον παρελθοντικό χρόνο; Καλά κάνατε. Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, ο Κέρβερος αποφάσισε να μπει στη βάρκα μου για να κάνει το τελευταίο του ταξίδι. Γεράκος πια, με πρόβλημα καρδιάς, λίγο κουρασμένος, όχι μόνος του όμως. Μεγάλο πράμα να μην είσαι μόνος σου όταν ξεκινάς το τελευταίο σου ταξίδι. Έτσι λοιπόν, μπήκαμε παρέα στη βάρκα. Το επάγγελμα μου εκτός από τα καλά του, έχει και τα άσχημα του. Το να είσαι ένας απέθαντος βαρκάρης, έπεται πολλές φορές ότι θα αποχαιρετίσεις και αγαπημένα σου πρόσωπα.

Ποτέ τα χρόνια δεν περνούν γρήγορα. Διότι η καθημερινότητα σε κάνει να συνειδητοποιείς το πόσο έχεις αργήσει και όχι το πόσο έχεις προλάβει να ζήσεις. Πάντα όσο περνούν τα χρόνια θεωρούμε πρόσωπα και καταστάσεις δεδομένα εξαιτίας της καθημερινότητας ή της συνήθειας. Βλέπουμε αγαπημένους να μεγαλώνουν, ακόμα και τον εαυτό μας, αλλά δεν μπορούμε να διανοηθούμε την έννοια του χρόνου και την θνησιμότητα του, επειδή συνέχεια τρέχουμε.
Το καλό με τον θάνατο είναι ότι μας βάζει στην διαδικασία να επαναπροσδιορίζουμε καταστάσεις και προτεραιότητες. Το κακό με την ζωή είναι ότι μας κάνει συνέχεια να ξεχνιόμαστε και να αλλάζουμε ξανά την σειρά τους, είτε είμαστε θνητοί είτε αθάνατοι.

Γι’ αυτό μην ξεχνάτε να ζείτε. Να παίζετε. Να γελάτε. Να αγαπάτε. Να βλέπετε που και που τι κάνουν οι αγαπημένοι σας. Επειδή μια ζωή την έχετε κι αν δεν την γλεντήσετε, τι θα καταλάβετε; Τι θα καζαντήσετε;

Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας