Κωστής Α. Μακρής

Είναι εύκολο κι ανέξοδο να λοιδορείς ή και να πετροβολείς τον ηττημένο ή και νεκρό αντίπαλο.

Το δύσκολο είναι να έχεις αρχές, ήθος και σαφή στόχο. Και να μπορείς να αγωνίζεσαι γι’ αυτά (με έργο και λόγο) χωρίς ευκαιριακούς συμβιβασμούς ή ιδιοτελείς σκοπιμότητες.

Ο Στυλιανός Πατακός ήταν «εχθρός»της Δημοκρατίας όταν είχε ισχύ, εξουσία και όπλα.

Χρειαζόντουσαν γερά «κότσια» τότε για να τον αντιμετωπίσεις· και εκείνον και όλον τον υπόλοιπο συρφετό της ηγεμονεύουσας χούντας.

Το να πετροβολούν τώρα μερικοί όψιμοι αντιστασιακοί ένα πτώμα είναι ―αν μη τι άλλο― «βαρβαρικό», φριχτά κακόγουστο και απάνθρωπο. Όσο για τα άθλια και υβριστικά που γράφονται εκτός «ψυχικού βρασμού» ―και πώς να βρεθεί ψυχικός βρασμός σε εχέφρονες μετά από τόσα χρόνια― δεν αντέχουν σε σχολιασμό. Κι όποιος πει ότι ο ευτελισμός και η ταπείνωση του «τεθνεώτος» έχει σαν στόχο την αποφυγή επανάληψης εγκλημάτων κατά της Δημοκρατίας ανάλογων με τα δικά του, αυτό που έχω να πω είναι ότι η Δημοκρατία κινδυνεύει περισσότερο από μερικούς ανόητους κι ανιστόρητους «εκ του ασφαλούς» υβριστές ενός νεκρού παρά από την ψύχραιμη μελέτη των ιστορικών γεγονότων. Οι υβριστικές κορώνες κάθε άλλο παρά συμβάλλουν σ’ αυτό.

Το ερώτημα περί ενοχής, τιμωρίας ή σεβασμού του τεθνεώτος, είναι αρχαίο όσο ―τουλάχιστον― και η Αντιγόνη του Σοφοκλή. Και η συζήτηση γύρω από αυτό το ζήτημα δεν είναι ελληνικό προνόμιο αλλά παγκόσμιο.

Κι ακόμα και αναπάντητο να μένει αποτελεί σημείο τρανό πολιτισμού και ανθρωπιάς.

(με αφορμή μια δημοσίευση της Sevasti Lionaraki-Christidou που ακολουθεί:

“Ο Νικήτας δεινοπάθησε στην ΕΣΑ. Λεπτομέρειες δεν χρειάζονται. Η στάση και η δράση του κατά της χούντας είναι γνωστή. Πριν από αρκετά χρόνια έλεγε ότι η δημοκρατία δεν πρέπει να ξεχνά αλλά πρέπει συγχρόνως να αποδεικνύει ότι είναι ένα καθεστώς ανθρώπινο, όχι συναισθηματικά ανθρώπινο αλλά ιδεολογικά. Είχε αναπτύξει σε κάποιο άρθρο του το σκεπτικό του καταλήγοντας ότι μια βαθιά δημοκρατική χώρα θα μπορούσε και να αποφασίσει νηφάλια τη μείωση της ποινής ακόμα και των υπεύθυνων της χούντας. Έπεσαν να τον φάνε. Το ίδιο περίπου είχε δηλώσει τότε στη βουλή και ο Αντρέας Λεντάκης. Την ίδια επίθεση δέχτηκε και αυτός.

Πριν από εννιά χρόνια η ενάτη Οκτωβρίου ήταν η τελευταία μέρα που ο Νικήτας μπορούσε να σκέπτεται, να μιλά, να συζητάει, να συγκρούεται, με τον δικό του έντονο τρόπο για αυτά που πίστευε, για τα θέσφατα που άφηνε πίσω του και για τους καινούριους προβληματισμούς του που συνεχώς γεννούσε το πνεύμα του που δεν απείχε ποτέ πολύ από την καρδιά του. Σήμερα από το πρωί τον ακούω. Τον ακούω να λέει τα δικά του, τα ωραία. Να λέει πόσο τον προσβάλλουν τον ίδιο και την αντιδικτατορική του δράση τα πικρά, χολωμένα λόγια, ξεθωριασμένα λόγια μίσους, που γράφονται και λέγονται δυο μέρες τώρα για τον θάνατο του Παττακού.)”

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

   The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr