Χρόνια τώρα. Στα μάτια μου σύννεφα. Όταν μου το επισημαίνουν, αυτόματα χαμογελώ πλατιά και τους λέω «όχι, όχι έτυχε η στιγμή». Στο μέσα μου ένα βάρος. Στο μυαλό μου ένα χάος, μια σύγχυση. Από αυτές που με πνίγουν, που δε με αφήνουν να χαρώ, που σκοτεινιάζουν τη σκέψη, που προκαλούνν ασφυξία. Βροντερό κοκταίηλ καταστροφής. Να κλαίω και να μην είναι αρκετό, να μη λυτρώνομαι ποτέ. Να ζητώ βοήθεια. Nα καλλώ τον άλλον κοντά μου αλλά και σε απόσταση. Να φοβάμαι το πολύ κοντά. Να φοβάμαι την αγάπη. Νιώθω ότι δεν την αξίζω άλλωστε. Οι φιλοφρονήσεις μου φαίνονται ψεύτικες γιατί νιώθω ότι τις έχω κερδίσει κατόπιν παραπλάνησης. Ότι το χαμόγελό μου και ο γλυκός μου τρόπος, η βιτρίνα μου, ξεγελούν. Ποιός θα αντέξει το σκοτάδι μου; Ανάξια να γίνω καλή φίλη κι ακόμα πιο ανάξια να γίνω καλή σύντροφος. Γι αυτό άλλωστε αφήνομαι σε χέρια αδειανά καμιά φορά, για να μου επιβεβαιώσουν το δύσκολο και ανυπόφορο χαρακτήρα μου. Και να επαναφέρουν στη σκέψη μου το φάντασμα που πάει κι έρχεται στη ζωή μου τόσα χρόνια. Τη σκέψη μιας γυναίκας πιο δυνατής, πιο χαρούμενης από εμένα που μου παίρνει το σύντροφο ή το φίλο μου από εμένα κι εγώ μένω μόνη και ανύμπορη με την απώλεια να γίνεται βίωμα, σημαία μου και κατάληξη όποιουδήποτε συμβάντος στη ζωή μου. Καταδικασμένη να βιώνω το θάνατο. Το τρέμω το τέλος. Αυτός ο τρόμος με καταστρέφει.

Σκέψεις ετών αυτές. Μαζί με μια προσπάθεια σύνδεσης όλων αυτών με παιδικά βιώματα για εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με το πως και το πότε δημιουργήθηκαν τα φίλτρα αυτά μέσα από τα οποία αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα. «Επειδή είσαι έξυπνη τα έχεις όλα αυτά. Οι έξυπνοι άνθρωποι βασανίζονται», είναι η κουβέντα που ακούω χρόνια τώρα. Δηλαδή οι ξέγνοιαστοι, ήρεμοι, ισορροπημένοι άνθρωποι είναι βλάκες; Η γαλήνη ταυτίζεται με την πνευματική στέρηση; Για τις εμμονές, τα ξεσπάσματα, τις κρίσεις πανικού, την αίσθηση να μη χωράς σε τίποτα ευθύνεται η εξυπνάδα μου;

Δεν μπόρεσε ποτέ της αυτή η αλήθεια να με χωρέσει μέσα της. Το χω ανάγκη να το ψάξω περαιτέρω. Ένιωθα ότι δεν ήταν ο εύκολος δρόμος, μα κατέληξε να ναι μονόδρομος. Έτσι βρέθηκα στην «κυριούλα μου». Έτσι την αποκαλλώ. Κάθε Τετάρτη στις 8. Αμέσως μετά τη δουλειά. Παίρνω το λεωφορείο και πηγαίνω να τη συναντήσω. Είναι η ώρα της εβδομάδας που επενδύω στον εαυτό μου. Τότε που φωτίζω τα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου. Άλλοτε τρέμω που τα αντικρύζω, σοκάρομαι, μου φαίνονται βουνό. Άλλοτε βρίσκω δύναμη και τα πλησιάζω με λιγότερο φόβο. Με ελπίδα. Ότι θα νικήσω το τέρας του φόβου και θα μπορέσω κάποια στιγμή να περιπλανηθώ σ αυτά χωρίς να με κυριεύει πανικός και χωρίς να βλέπω παντού μαυρίλα. Κι ότι σ αυτές τις γωνιές θα δω μια ηλιαχτίδα, κάτι να γυαλίζει..

Αυτό το κείμενο γράφτηκε για να ξορκίσει το κακό. Αυτό το κείμενο γράφτηκε από ένα μυαλό χαμένο στον εγωκεντρισμό του που προσπαθεί να βρει μια ελπίδα για να βγει από το χάος και που νιώθει ενοχή αυτή τη στιγμή που το δικό του πρόβλημα του φαίνεται τεράστιο, όταν υπάρχουν τόσα σοβαρότερα. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για να βοηθήσει κι άλλα χαμένα μυαλά να δούνε με θάρρος την πραγματικότητά τους που καμιά φορά απωθούμε. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για να το διαβάσω μια μέρα και να μπορώ να χαμογελάσω μ’ αυτά που γράφω, να αυτοσαρκαστώ.