Βαγγέλης Παυλίδης

Επιστρέφοντας στην Ρωσία απο τα ταξείδια του στην Ευρώπη, ο Τσάρος Πέτρος 1ος, ο Μέγας, βάλθηκε να εξευρωπαϊσει την χώρα του. Πρώτη του ενέργεια προς την κατεύθυνση αυτήν ήταν να επιβάλει το νόμο “της Γενειάδας”. Την επόμενη κιόλας της επιστροφής του κάλεσε τους ευγενείς και τους αυλικούς κι αφού τους ασπάστηκε έναν-έναν έβγαλε ένα τεράστιο ψαλίδι και άρχισε να τους κόβει τα γένια, έτσι, για να γίνουν Ευρωπαίοι. Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 5 Απριλίου 1698. Σύμφωνα με τον νόμο, όλοι εκτός απο τους ιερείς έπρεπε να πλήρώσουν μέχρι και 100 ρούβλια τον χρόνο -μια μικρή περιουσία- αν ήθελαν να κρατήσουν τις τρίχες τους.

Μια όμως και το έφερε η κουβέντα επιτρέψτε μου να διηγηθώ μια προσωπική περί τριχών εμπειρία.

Ήταν 274 χρόνια αργότερα, το 1972… ξέρετε… η καρδιά της χούντας, η οποία χούντα εκτος των άλλων είχε βάλει στο σημάδι όχι μόνο τα μίνι μα και τις τρίχες κεφαλής και προσώπου των ανδρών, αφού κατά την γνώμη τους δεν άρμοζαν στον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Καραβανάδες όντες θα μας προτιμούσαν όλους εν χρω κεκαρμένους, που λέει και ο Ν. Κάσδαγλης, κι έκαναν ό,τι μπορούσαν προς την κατεύθυνση αυτήν. Όσο τώρα κι αν σας φαίνεται δύσκολο να το πιστέψετε, ο υπογράφων ήμουν μέλος της ομάδας μπάσκετ μπωλ του Δωριέα που την εποχή εκείνη έπαιζε στην 2η Εθνική Κατηγορία. Ταυτόχρονα ήμουν και μουσάτος και μακρυμάλλης.

Κάποιος τώρα μεγαλοπαράγοντας του ΣΕΓΑΣ που ήταν και διαιτητής ενήργησε ώστε να βγεί ένας κανονισμός που απαγόρευε στους παίκτες να έχουν γένια. Ήταν ένας κανονισμός που μάλλον είχε ατονίσει, δεν εφαρμοζόταν αυστηρά, μέχρι που μια μέρα στην Ρόδο ο Δωριέας αντιμετώπιζε τον Ιωνικό, αν θυμάμαι καλά. Διαιτητής ο εμπνευστής του κανονισμού! Σε μια μικρή σύσκεψη αποφασίστηκε λοιπόν πως δεν θα έπαιζα εκείνη την ήμέρα. Κάθισα στον πάγκο μέχρι που καθώς πλησίαζε το τέλος κι ενώ ο Δωριέας είχε φορτωθεί με φάουλ έγινε φανερό πως θα έπρεπε να μπω στο παιχνίδι. Κάποιος μ’ έβαλε στ’ αυτοκίνητο και με πέταξε στο σπίτι ενώ ο αγώνας ήταν σε εξέλιξη. Τράβηξα στα γρήγορα δυο ξυραφιές στα γένια και τα καθάρισα δεξιά κι αριστερά, όχι όμως και στο πηγούνι. Εκεί κόλλησα μερικές λωρίδες λευκοπλάστ έτσι που να μην φαίνεται το μούσι. Ύστερα απο λίγο γινόταν αλλαγή και έμπαινα στο παιχνίδι.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Ο κόσμος που είχαν ψυλλιαστεί το τι γινόταν ξέσπασαν σε γέλια, κραυγές και ιαχές. Με τόση φασαρία φαίνεται πως ο κύριος διαιτητής φοβήθηκε να με βγάλει έξω ή να διακόψει τον αγώνα που συνεχίστηκε και έληξε κανονικά. Για την ιστορία, ο Δωριέας έχασε εκείνο το παιχνίδι και τα γένια μου ξαναφύτρωσαν. Τα έχω, με άλλο χρώμα, μέχρι σήμερα.

Στην “πειραγμένη” φωτό προσπάθησα να δώσω μια ιδέα των όσων περιγράφω.
Περί τριχών το ανάγνωσμα ΤΕΛΟΣ