Τζίνα Δαβιλά

Αν η τράπουλα έχει τέσσερις άσσους, τέσσερα σημαντικά χαρτιά, η Ρόδος κρύβει αρκετούς παραπάνω –διπλάσιος σίγουρα αριθμός- που κάθε ένας τους αντιπροσωπεύει και μια σημαντική προσωπικότητα στην φαρέτρα της ως προς την ανθρώπινη περιουσία της.

Η Τίτσα Πιπίνου είναι ένας άσσος της Ρόδου. Την κατατάσσω στο καλό χαρτί: για την συγγραφέα, την υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου Ακαδημία, για την ακριβή φίλη που δεν μασάει τα λόγια της, διατηρεί χαμηλό προφίλ, ασχολείται με τα βιβλία της και ό,τι την ευχαριστεί και προσφέρει χωρίς τυμπανοκρουσίες και κομπασμούς δημιουργώντας ένα θαυμάσιο μείγμα λέξεων και εικόνων όπου πρωταγωνιστούν ο ρεαλισμός, το συναίσθημα και ο λυρισμός. Πώς το καταφέρνει; Ίσως ο δικός της άσσος στο μανίκι να είναι η ισορροπία της. Το δυσκολότερο στοίχημα με τον εαυτό μας δηλαδή.

Γεννημένη στη Ρόδο με έρωτα για την Χάλκη, σεμνή, ευθύς και ευγενής, με μια ευγένεια απόμακρη, δεν θα την βρεις με πολύ κόσμο γύρω της, όταν πίνει τον καφέ ή το ποτό της. Αγαπά την ποιότητα και την ουσία. Τους πιο σημαντικούς ανθρώπους τους έχω συναντήσει στο εκτός, πλάι και πίσω από τα φώτα. Εκεί ακούς τους αληθινούς χτύπους της καρδιάς. Και διακρίνεις και το πολύτιμο της ψυχής τους.

Το τελευταίο της βιβλίο από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ «Το Παλιό Ξενοδοχείο» θα παρουσιαστεί το Σάββατο 19 Μαρτίου στο Νεστορίδειο Μέλαθρο στις 7:30μμ από τον συγγραφέα Άρη Σφακιανάκη, την Καθηγήτρια του πανεπιστημίου Αιγαίου Ελένη Σκούρτου και την εκπαιδευτικό θεάτρου Μυρσίνη Λενούδια.

«Οδός των Ξενοδοχείων των Ξένων. Έτσι λεγόταν ο δρόμος που βρίσκονταν στη Ρόδο τα ξενοδοχεία την περίοδο που ήμουν μικρή. Μετά όλα γκρεμίστηκαν. Καταπληκτικά κτήρια με αρχοντιά και αισθητική, με πολύ πράσινο, όμορφους κήπους.

Θυμάμαι τη Ρόδο με την εικόνα του παλιού ξενοδοχείου του πατέρα μου- που ήταν από τους πρώτους ξενοδόχους του νησιού- με μικρά δρομάκια, δέντρα, πλατάνια, πεσμένα πλατανόφυλλα παντού. Σ’ένα διώροφο κτίσμα με μεγάλο κήπο, πέτρινα τραπέζια και το μωσαϊκό που μου άρεσε να βοηθώ να καθαρισθεί από τα βρύα που φύτρωναν ανάμεσα από τις πέτρες. Μου άρεσε να πηδώ από το παράθυρο για να βγαίνω έξω και συχνά κατέβαινα στο υπόγειο, σκοτεινό και γεμάτο από παλιά αντικείμενα όλων των ειδών. Μου είχε κάνει εντύπωση ένα τραπέζι μπιλιάρδου. Δυστυχώς πετάχτηκαν όλα.

Έντονη ανάμνηση είναι η γιαγιά μου που έπλεκε σκυμμένη φορώντας τα γυαλιά πρεσβυωπίας της και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην τηλεόραση που ήταν πάντα ανοιχτή. Εκείνη κρατούσε πάντ ένα πλεκτό κι εγώ ένα βιβλίο.

Απεχθάνομαι τον φθόνο. Μου είναι κάτι τελείως ξένο ως κατάσταση.

Θαυμάζω τους αξιοπρεπείς ανθρώπους. Όλους αυτούς που είναι έντιμοι, περήφανοι, και προσπαθούν να διατηρήσουν τον χαρακτήρα τους. Είναι πραγματικά συγκινητικοί.

Σε κείνον που θα ήθελε να εκδοθεί, θα έλεγα να επιμείνει κυρίως και να μην είναι σίγουρος ότι το βιβλίο που στέλνει σε κάποιο εκδότη διαβάζεται πάντα.

Στους εκδότες θα συνιστούσα να έχουν πιο ποιοτικά κριτήρια στα βιβλία που εκδίδουν, να πάψουν να ασχολούνται μόνο με το σκληρό εμπόριο και να συνειδητοποιήσουν ότι το βιβλίο είναι πολιτιστικό αγαθό που παράγει τέχνη.

Δεν μπορεί κάποιος να λέει πως ξέρει από την Τέχνη της ανάγνωσης, αν δεν έχει διαβάσει Ντίκενς, Μαρκές, Ντοστογιέφσκι, Μυριβήλη. Είναι σημαντικό να ανατρέξει στους συγγραφείς του 1930 και γνωρίσει όλους περισσότερους μπορεί. Σήμερα έχουμε πένες καλές όπως της Ρέας Γαλανάκη, της Ιωάννας Καρυστιάνη, της Σώτης Τριανταφύλλου, του Κορτώ, αν και πολύ νέος.

Η Ρόδος βρίσκεται σε παρακμή. Με δυο λουλούδια στα παρτέρια που είναι κάτι πολύ απλό ή τον φωτισμό της πρόσοψης των δημόσιων κτηρίων, αυτά που δημιούργησαν οι Ιταλοί και έχουν αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, μπορεί να βελτιωθεί τάχιστα η εικόνα της πόλης. Δεν χρειάζονται χρήματα, αλλά όραμα και αισθητική. Με ενοχλεί που βλέπω τα κουτσουρεμένα δέντρα. Παρατήρησέ τα. Είναι σαν ένα σώμα χωρίς χέρια και κεφάλι. Αφαιρείται η πρασινάδα και μένουν μόνο τα κούτσουρα. Αυτό δε είναι κλάδεμα.

Η κουλτούρα δεν είναι μια εγκυκλοπαίδεια στα ράφια της βιβλιοθήκης και μια σειρά από κρυστάλλινα ποτήρια. Αν μείνει κάποιος μόνο σ’αυτά μιλάμε για την μικροαστική χωριατιά. Η κουλτούρα είναι Τέχνη και λείπει από την Ρόδο.

Όχι, δεν με ενδιαφέρει η Πολιτική, γιατί έτσι όπως είναι διαμορφωμένη είναι χαμένος χρόνος.

Το χρώμα που αγαπώ είναι το γαλανό του τζιν.

Μου αρέσουν πολύ οι μαργαρίτες, αυτό το απλό, ήσυχο λουλούδι που φυτρώνει χαμηλά και συμβολίζει τα ερωτηματικά του Έρωτα.

Εκτιμώ πολύ στην φιλία τους ειλικρινείς ανθρώπους. Αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κάποιος φίλος μου: την ειλικρίνεια και να μην βαριέται να πίνει καφέ.

Πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου είναι το φθινόπωρο γιατί οι θερμοκρασίες του καλοκαιριού είναι πολύ υψηλές για τα γούστα μου. Αν ζούσα σε κάποια χώρα που ο ήλιος θα ήταν ηπιότερος, θα μου άρεσε και το καλοκαίρι. Και ναι, θα μπορούσα να ζήσω παντού.

Μου αρέσει πολύ ο Μποτσέλι. Στον εργασιακό μου χώρο η μουσική που με συντροφεύει κινείται σε αυτά τα ακούσματα.