Τζούλυ Γιαννοπούλου

‘Έχετε ποτέ παρατηρήσει πόσο εύκολα, γρήγορα και με ένταση εκφράζουμε το θυμό ή τη στεναχώρια μας; Πόσο αντιδραστικοί γινόμαστε σε οτιδήποτε δε μας αρέσει, δεν μας ταιριάζει, δεν το θέλουμε ή αντιστεκόμαστε απέναντι του; Κι είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε αυτές τις τόσο ορμητικές και πολλές φορές εκπληκτικών διαστάσεων εκφράσεις ενός αρνητικού συναισθήματος, ώστε ακόμα και η βιαιοπραγία δε προκαλεί πλέον έκπληξη.

Αντίθετα, θα έλεγε κανείς πως ορισμένες φορές αποτελεί συνήθη και αποδεκτή κατάληξη.

Σίγουρα θα καταδικάσουμε τη βία μετά βδελυγμίας, θα σοκαριστούμε και θα αναφωνήσουμε επιφωνήματα έκπληξης. Αλλά κατά βάθος όλοι ξέρουμε πως οι αντιδράσεις θυμού, οργής και ανεξέλεγκτων νεύρων, είναι πιθανό να οδηγήσουν σε ακραίες πράξεις βίας.

Είμαστε δεκτικοί κι ανεκτικοί στην υπερβολή του αρνητικού συναισθήματος.

Αλλά κοιτάχτε τώρα κάτι παράξενο. Είμαστε επιφυλακτικοί, γεμάτοι αμφιβολίες και μισές κλεφτές ματιές στην έκφραση μιας απόλυτης αγάπης. Είμαστε φοβικοί απέναντι στην απεριόριστη καλοσύνη, στον ανοιχτόκαρδο, στον αλτρουϊστή, στο φιλάνθρωπο. Τείνουμε να κριτικάρουμε αγνές πράξεις που στοχεύουν στη διαιώνιση μιας ψυχικής ευμάρειας, μιας ατελείωτης αλυσίδας ευτυχίας, μιας άνευ όρων παράδοσης του εγωισμού στο πόλεμο των παθών μας. Το να εκφράζει κάποιος απόλυτη, άνευ όρων αγάπη απέναντι στον συνάνθρωπο, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς υπολογισμό είναι από μόνο του ύποπτο και καθιστά τον δότη υπόλογο προθέσεων.

Κι όμως. Η αγάπη είναι ίσως το μοναδικό συναίσθημα που όταν εκφράζεται, αποκαλύπτεται κιόλας. Δε μπορεί να ξεγελάσει κανέναν για πολύ. Γιατί είναι τόσο σαρωτική στην αποκάλυψη της που ξεγυμνώνεται και αφήνεται να βιωθεί όπως είναι πραγματικά. Κι αν σταθείς τυχερός και πέσει πάνω σου ορμητικό ποτάμι και σε κατακλύσει, παρασύρεσαι αλλά μαθαίνεις να κολυμπάς σε δύσκολο καιρό ώσπου να καταλήξεις στη νηνεμία της ψυχής σου.

Δε μάθαμε να αγαπάμε, γι’αυτό δε ξέρουμε και πώς ν’αγαπιόμαστε. Μας παραξενεύει και μας θέτει σε καθεστώς άμυνας, ώσπου να την αφήσουμε να μας αποδείξει τη δύναμη της.

Τότε αλλάζουμε, μεταμορφωνόμαστε σε αυτό που πραγματικά είμαστε αλλά βλακωδώς κι επιμελώς κρύβουμε μέσα μας από φόβο, από ανασφάλεια, από χαζομάρα.

Απλοί όμορφοι ‘Άνθρωποι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr