Νίκος Βασιλειάδης
(Συντονιστής “Κέντρων Δια Βίου Μάθησης”
Υπεύθυνος Επικοινωνίας – Δημοσιότητας)

«Θεέ μου» ακούγεται απ’ άκρη σε άκρη του γεμάτου λάσπες στρατοπέδου. Όμως σαν ο Θεός να μην έχει τίποτα να κάνει μ’ αυτά. Να έχει νίψει τας χείρας του.

Γνωρίζουν καλά πώς βρέθηκαν ως εδώ, αλλά δεν γνωρίζουν πώς να βγουν απ’ την απόγνωση. Μόνο μένουν για να δουν το απώτατο όριο μιας ζωής ρευστής όπου τη μια στιγμή είσαι στο σπίτι σου κι όλα είναι μέλι γάλα και την άλλη βρίσκεσαι στο χείλος της αβύσσου. Τους λείπει αυτό το τρυφερό χέρι βοήθειας, που το προσμένουν με το πρώτο φως της ημέρας. Όμως κάθε πρωί είναι σκληρό να συνειδητοποιούν πως αυτό το νέο φως δεν είναι καλύτερο απ’ το σκοτάδι τους…

Ξέρουν καλά τι υπήρξαν κάποτε και τι έχασαν. Οι περισσότεροι, άδειοι από λέξεις μένουν σε μια βρώμικη φωτιά από σκουπίδια να μοιράζονται μνήμες μιας πατρίδας που εγκατέλειψαν για πάντα, αναζητώντας την ζωή. Οι αναμνήσεις…ίσως οι καλύτερες αναμνήσεις τους είναι πια αυτές που λειτουργούν ως αντίβαρο στη απωλεσθείσα αξιοπρέπεια…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr