Η Μαρία Κοζάκου είναι δημοσιογράφος και New Media Expert

Πάντα πίστευα ότι τα κόμπλεξ που κουβαλάμε είναι η άρνηση του ίδιου μας του εαυτού.

Πάντα πίστευα ότι γι’ αυτό φταίνε κάποιες “αρνήσεις” ή “απορρίψεις„ των πρώτων ετών της ζωής μας.

Το λένε και οι ειδικοί. Άλλοι ψάχνονται, άλλοι όχι. Άλλοι μπορούν άλλοι δεν μπορούν.

Πάντα ήμουν επιεικής με τα συμπλεγματικά άτομα.

Ή μάλλον με τα συμπλέγματα των ανθρώπων.

Και είδα ανθρώπους να προσπαθούν να υπερνικούν το δυσμενές περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκαν.

Και να ανθίζουν και να γίνονται γενναιόδωροι, χαλαροί, αγάπης πλάσματα.

Είδα, όμως, και τους καταδικασμένους να ζουν για πάντα στην κόλαση του συμπλεγματισμού τους, της ανεπάρκειάς τους, της ετερόφωτης προσωρινής “επιτυχίας”, της αέναης προσπάθειας να βλάπτουν, να χαμηλώνουν τους άλλους, να διαστρεβλώνουν, να γίνονται χειρότεροι κάθε μέρα.

Κρατάω για οδηγούς ίασης των δικών μου προβλημάτων τους πρώτους. Τους χρειάζομαι.

Για τους δεύτερους, δεν έχω πια κανένα έλεος.

Είναι πόλεμος.

Ενάντια σε όποιον βλάπτει επειδή απλώς δεν αντέχει τον εαυτό του.

Είναι το τέλος της κατανόησης…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr