•Τα κατάφερε. Στο μπαλκόνι μου στην Άνδρο. Σε μια χαραμάδα της πλακόστρωσης σε ρανίδες χώματος. Το όνομα αυτής Πικροδάφνη. Ο ζωοδότης Θεός μπερδεύτηκε από την λίγη υγρασία που αναδύει η δεξαμενή που είναι από κάτω και της έδωσε περιθώριο ύπαρξης. Και κορδώνεται κάνει την έξυπνη, θρασύτατα, απέναντι στην τρανή βασίλισσα κυανοφύλλη που ξεπροβάλλει από κάτω και θέριεψε στο άνυδρο έδαφος. Και πέρασε φωτιά, πάλεψε με θυελλώδεις ανέμους και άντεξε. Κόβει λίγο τη θέα, αλλά εγώ δεν θέλω πεισματικά να την κλαδέψω. Όταν τη φύτεψα πριν 25 χρόνια ήταν ένα αδύναμο κλαράκι που ψώνισα από το φυτώριο. Έχουν μυστικό διάλογο. Ποια είσαι εσύ, από που ξεφύτρωσες στο δικό μου βασίλειο;

Στην Άνδρο τα ταπεινά φυτά της φύσης είναι επώνυμα, ξεχωρίζουν στο καφέ, το φωτεινό και το γαλάζιο. Τα λέω ανεμομορφές γιατί παίρνουν το σχήμα του ανέμου, πλέουν μέσα στο θυελλώδη καιρό και τα απαγορευτικά. Είναι αγκυροβολημένα φυτά καράβια. Καθένα με το σχήμα και την ιδιοπροσωπία του. Σκληροτράχηλες οντότητες.

•Δε μπορεί, όμως, να αντέξει εκεί. Δεν έχει περιθώριο. Το χώμα στερεύει. Η χαραμάδα της ύπαρξης θα γίνει χαραμάδα της ανυπαρξίας. Η κοινή μοίρα όλων των ζωντανών πλασμάτων.

•Φώναξα τον Μιλτιάδη που μου προσέχει το σπίτι. “Πώς θα γίνει να τη μεταφυτεύσουμε;” Τραχύς νησιώτης με κοίταξε με οίκτο. Θα σκέφτηκε πως είμαι λιγάκι παρανοϊκός. “Μα τι λεετε κυριεεε Παναγιιωωτη. Δεν γεενονται αυτά. Δεν βγαίνουνε οι ρίζες.” Πράγματι πώς να βγουν οι ρίζες από κει. Το ριζικό που λέμε. Δεν παλεύεται.