•Αποσπώ μία αναφορά του Γιάννη Πρετεντέρη στο Βήμα. «Ποτέ δεν θα βρεις το σωστό δρόμο αν δεν ξέρεις πού θες να πας».Την αντλεί από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Ο συνειρμός με τον Κώστα Σημίτη μου ήρθε αυτόματα.

•Το μεγάλο του πλεονέκτημα ήταν ότι ήξερε πού ήθελε να πάει. Δεν πελαγοδρομούσε. Το πάλεψε με όλες του τις δυναμεις . Ηθελε να πάει σε μια σύγχρονη, ισχυρή, ευημερούσα Ελλάδα. Οσο κι αν αρκετοί αμφισβητούν αν έφτασε και μέχρι που στον προορισμό ,τους καρπούς της οκταετίας τους απολαμβάνουμε όλοι. Κι ας λένε ότι θέλουν. Την νομισματική ένωση που μας έσωσε από την ασύντακτη χρεωκοπία. Την θωράκιση της ελεύθερης Κύπρου με την ένταξη στην ΕΕ. Τα μεγάλα έργα που άλλαξαν πολλαπλώς το τρόπο ζωής μας. Και πολλά άλλα φαινομενικώς δευτερεύοντα αλλά ουσιώδη.

•Ήταν όμως ο σωστός δρόμος; Μήπως υπήρχε πιο σωστός; Δεν η ώρα να αποτιμηθεί αυτό. Φτασαμε πάντως σε ένα προορισμό από αυτό το δρόμο. Το πόσο σημαντικός ήταν το καταλαβαίνουμε εξ όσων συνέβησαν μετά την αποχώρηση του Σημίτη. Εκείνο το αρτζι μπούρτζι λουλάς  και που μας οδήγησε.

•Απολαμβάνουμε τους καρπούς του έργου του Σημίτη αλλά κουβαλούμε ακόμα τις πολλές πληγές της άκρως δύσβατης περίπλοκης διαδρομής. Πληγές εγγενείς αλλά και επίκτητες. Άλλες μπορούσαν να αποφευχθούν και άλλες όχι. Άλλες επουλώθηκαν και άλλες ακόμα χαίνουν. Διότι ουδέν καλόν αμιγές κακού – ας μου επιτραπεί η αντιστροφή.

•Η χώρα επιδαψιλεύει στον άνδρα τιμές και έπαινο. Δικαίως και ορθώς. Το αποτύπωμα του είναι φανερό και αδιαφιλονίκητο. Μακάρι οι επίγονοι στο ΠΑΣΟΚ να αποκτήσουν την συνείδηση όχι μόνο της επιστροφής στη διακυβέρνηση αλλά που θέλουν να πάνε. Φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι καθόλου σαφές.

•Διάβασα ένα ενδιαφέρον βιβλίο. Ο «Υπερσιβηρικός» του Γ.Πιτροπάκη. Μια ανατομία της μετασοβιετικής Ρωσίας με καμβά το ταξίδι του με τον υπερσιβηρικό από τη Μόσχα στις σιβηρικές εσχατιές. Αποσπώ τσιτάτο που αποδίδεται στον ολιγάρχη Αμπράμοβιτς. Τον ξέρετε. Οκ. Τσέλσι. Η τέως σύζυγος έχει παρτίδες με ένα περίοπτο μοναστήρι στην Άνδρο. Τι είπε ο ανήρ. «Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός αρουραίου κι ενός χάμστερ; Καμία. Απλώς το χάμστερ έχει καλύτερες δημόσιες σχέσεις». Ο ίδιος αισθάνεται φιλαλληλία με τα χάμστερ της μετασοβιετικής πρωτογενούς καπιταλιστικής συσσώρευσης.

•Ένας ακόμα συνειρμός για την περίοδο Σημίτη. Μεσα στον δημιουργικό οργασμό και την εκσυγχρονιστική πορεία που άλλαξαν το πρόσωπο της χώρας εφόρμησαν τα χάμστερ.

•Τους αρουραίους δεν τους φοβάμαι. Τους αναγνωρίζω και δεν κάνω μαζί τους παρέα. Τα χάμστερ τα τρέμω. Ειναι χαριτωμένα και τα συμπαθώ. Είναι και ευφυή. Δεν καταλαβαίνεις κίνδυνο αυτό είναι το πρόβλημα.