Νοιώθω ματαίωση κι ένα συναίσθημα μειονεξίας να με οδηγεί σε μία μοναχική ενηλικίωση. Η καθημερινότητά μου αναλώνεται στην αναζήτηση θαυμασμού από τους άλλους ως μονόδρομο επιβεβαίωσης του εαυτού μου. Καλύπτω την ανασφάλειά μου με μια ψεύτικη παντοδυναμία.

Θεωρώ πως οι άλλοι αποτελούν απλά το μέσο ικανοποίησης των δικών μου επιθυμιών, γιατί ποτέ δεν «μπήκα» στη διαδικασία να τους νοιώσω. Μέσα στη σύγχυσή μου τη μία τους υποβιβάζω, την άλλη τους εξιδανικεύω, όμως πάντα τους απορρίπτω. Νοιώθω μία ανεπάρκεια να συνδεθώ ουσιαστικά μαζί τους.

Η εμμονή στον εαυτό μου με εγκλωβίζει σε ένα συνεχές κυνήγι προσωπικής και μόνο ευχαρίστησης και ζω φθονώντας. Φθονώ αυτόν που δεν φοβάται και δεν ντρέπεται γιατί εγώ και φοβάμαι και ντρέπομαι. Φοβάμαι την κατάρρευση της αυτοεκτίμησής μου και ντρέπομαι την αποκάλυψη του πραγματικού μου εαυτού.

Νοιώθω ευάλωτος, πληγώνομαι και ταπεινώνομαι εύκολα και αυτό με οργίζει. Διαλέγω την υπερβολή της μοναδικότητάς μου ως άμυνα. Αμύνομαι μέσα σ’ένα κόσμο που εκμεταλλεύεται τις ανασφάλειες μου και τρέφει την απληστία και την ματαιοδοξία μου. Φαντασιώνομαι επιτυχία, ομορφιά και αναγνώριση για να ξεχάσω την συναισθηματική μου «πείνα». Γιατί ναι, «πεινάω» για αγάπη και πραγματική επικοινωνία.

Θέλω να την δω ως τη συνέχεια της αγάπης που δέχθηκα παιδί. Θέλω αγαπώντας με να με κατανοήσω και να με αποδεχθώ. Θέλω η αγάπη για μένα και τους άλλους να με καθορίσει και να με θωρακίσει. Τέλος, θέλω να οδηγηθώ σε μία αρμονική συνύπαρξη με τον εαυτό μου και σε μία λειτουργική ισορροπία ανάμεσα στο ιδεατό και πραγματικό Εγώ μου.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.