Ο Αλέξανδρος Μπέμπης (Κανταρτζής) είναι συνταξιούχος, πρώην επιχειρηματίας που ασχολήθηκε με την ανακύκλωση. Έχει υπό έκδοσιν έξι παιδικά βιβλία.

Είμαι με τους εργαζόμενους. Με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους.

Δεν είμαι με τους εργαζόμενους που λένε ”σαμποτάρισε τον εργοδότη σου”.
Είμαι με τους εργοδότες.
Δεν είμαι με τους εργοδότες που όταν τους λες ”ρεντικότα”, καταλαβαίνουν ”ρε την κότα”.
Είμαι με το κράτος. Δεν είμαι με το κράτος που δεν είναι για όλους.

Είμαι με τα κόμματα.

Δεν είμαι με τα κόμματα που βασίζουν την ύπαρξή τους στα ρουσφέτια και όχι στις ιδέες.

Είμαι με τις διαφωνίες. Υποστηρίζω μέχρι θανάτου τον διάλογο.

Δεν είμαι με τις αυθεντίες, τους ξερόλες, τους άκαμπτους και τους περιχαρακωμένους. Τους κοκκινογραμμάτους.

Είμαι με τη νεολαία. Αυτή της Νομικής που νίκησε το Χάρβάρντ και του Πολυτεχνείου που κατασκευάζει αυτοκίνητα ”φόρμουλα”. Αυτή που με την ορμή της παίρνει τη ζωή της στα χέρια της.

Δεν είμαι με τη νεολαία που περιμένει από τον μπαμπάκα να φιλήσει κατουρημένες ποδιές

για να βολευτεί σε καμιά θεσούλα στο δημόσιο, βρίζει όμως χυδαία στο διαδίκτυο όσους κατέχουν θεσούλα.

Είμαι με τις μηχανές και τους μηχανόβιους.

Δεν είμαι με αυτούς που περνούν τη μαύρη νύχτα κάτω από το σπίτι με τσίτα τα γκάζια και πειραγμένη εξάτμιση.

Είμαι με τις Γυναίκες.

Δεν είμαι με τις γυναίκες που νομίζουν ότι ισότητα είναι να αντιγράφουν τους άντρες (”Στέλιο κρατάω μαχαίρι”)

Παρένθεση. Η κορυφαία σκηνή της ταινίας ΣΤΕΛΛΑ δεν ήταν αυτή αλλά εκείνη που βγαίνουν από τη θάλασσα, ξαπλώνει η Μελίνα στην πετσέτα, έρχεται από πάνω της ο Φούντας και του λέει ”κάνε με ό,τι θέλεις, μόνο να είναι πολύ”. Κλείνει η παρένθεση.

Είμαι με τη γειτόνισσα που παίζουμε κλεφτές ματιές με νόημα από τα μπαλκόνια μας. Παιχνίδι είναι η ζωή.

Αν δεν παίξεις, την σκοτώνεις.

Δεν είμαι με την γειτόνισσα που πετάει από το μπαλκόνι τη σκουπιδοσακούλα της αστοχώντας τον κάδο.

Είμαι με τους Άντρες που βάζουν στοιχήματα για τη ζωή και τα κερδίζουν.

Δεν είμαι με τους άντρες που παρατάνε το αυτοκίνητο διπλή σειρά σε φανάρι για να παίξουν ΣΤΟΙΧΗΜΑ στο προποτζήδικο.

Είμαι με τους παπάδες. Αυτούς της θρησκείας.

Δεν είμαι με τους παπάδες της εκκλησίας.

Είμαι με τη φτώχεια και την αξιοπρέπεια.

Δεν είμαι με τη μεμψιμοιρία.

Είμαι με τον πλούτο.

Δεν είμαι με τα φετίχ.

Είμαι με τις πόρνες και τους πόρνους.

Δεν είμαι με την εκπόρνευση.

Είμαι με εσένα.

Δεν είμαι με εσένα, όταν είσαι μόνο για τον εαυτό σου.
Είμαι με εμένα.
Δεν είμαι με εμένα όταν αδρανής, δεν κάνω κάτι για να αλλάξω αυτά που κάνουν οι άλλοι με τους οποίους δεν είμαι.

Είμαι. Για να μην είμαι.

Είμαι με τους πρώτους που ανέφερα όποιο κόμμα και αν ψηφίζουν. Πιθανόν το ίδιο με εμένα.

Δεν είμαι με τους δεύτερους όποιο κόμμα και αν ψηφίζουν. Πιθανόν το ίδιο με εμένα.

Υποθέτω, αξιότιμε Πρωθυπουργέ, κ. Μητσοτάκη, ότι δεν διαφωνείτε ότι η τοξικότητα διατρέχει οριζόντια

όλη την ελληνική κοινωνία και θα περιμέναμε να υψώσετε εσείς το λάβαρο για να απαλλαγούμε.

Το σχόλιο σας όμως για την παραίτηση Τσίπρα ήταν ο ορισμός της τοξικότητας και της μικροπρέπειας

που δεν αρμόζει σε νικητή και στον θεσμικό σας ρόλο ως Πρωθυπουργού όλων των Ελλήνων.

Θεωρώ, σε μια ένδειξη καλής θελήσεως, ότι βρίσκεστε ακόμη στην κεκτημένη ταχύτητα

της προεκλογικής επικοινωνιακής τακτικής του ”λέγε λέγε κάτι μένει”.

Απλά να σας θυμίσω ότι αυτή η τακτική εφαρμόστηκε στην περίοδο του μεσοπολέμου του περασμένου

αιώνα από αυτούς που ευθύνονται για τα ολέθρια για την Ευρώπη και όλο τον κόσμο αποτελέσματα.

Έχετε διδαχθεί ιστορία και υποθέτω ότι καταλάβατε σε ποιόν πρώτο διδάξαντα αναφέρομαι.

…«Από εκεί και πέρα επιτρέψτε μου μία μόνο ευρύτερη τοποθέτηση. Θεωρώ ότι με την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα κλείνει ένας κύκλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που τα τελευταία χρόνια και στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση, ταυτίστηκε με την τοξικότητα, με τον διχαστικό λόγο”…Κυριάκος Μητσοτάκης.