Η Στέλλα Κουτρή είναι Ιδρύτρια και ιδιοκτήτρια του Κέντρου Ολιστικής Κίνησης Holistic Moves [*πλήρες βιογραφικό στο τέλος του άρθρου]

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο ανατρέχω στο παρελθόν, πίσω, στις μέρες των Πανελλαδικών. Είναι κάτι που γίνεται αυθόρμητα, σαν ένας ανεξέλεγκτος μηχανισμός του νου, που επαναφέρει εικόνες που έχουν ήδη υπάρξει, γεγονότα που έχουν ήδη ξετυλιχτεί, συναισθήματα που έχουν πλήρως βιωθεί, αισθήσεις που έχουν (αμετάκλητα;) αποτυπωθεί.

Κάθε χρόνο.

Φέτος όμως περισσότερο.

Άραγε γιατί;

Φαίνεται πως ο χρόνος που περνά μας βοηθά να μπορούμε όλο και περισσότερο να αποστασιοποιούμαστε από τετελεσμένα γεγονότα, να βλέπουμε πιο καθαρά και,  πιθανώς, να δίνουμε πια τις ερμηνείες που μέχρι σήμερα αιωρούνταν σαν αφηρημένοι σχηματισμοί.

Γυρίζοντας πίσω μπορώ να δω μια γνώριμη νεαρή ύπαρξη: 

⋅ να μη ζει, παρά μόνο να επιβιώνει

⋅ να μην αντλεί ευχαρίστηση, παρά μόνο ανησυχία

⋅ να μην έχει παρόν, παρά μόνο μία αίσθηση του μέλλοντος (αυτού, του σχηματισμένου από άλλους)

⋅ να αποζητά να γίνει κάτι – λες και ήταν ένα τίποτα, λες και η φλόγα, η ορμή, η λάμψη, το μεγαλείο της 18χρονης εκδοχής σου δεν είναι ήδη ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Μέρες μηχανικής ζωής: έτσι ήταν οι μέρες των Πανελλαδικών.

Μέρες παθητικής, καταθλιπτικής προσμονής για τα αποτελέσματα: έτσι ήταν οι μέρες του καλοκαιριού – εκείνου του καλοκαιριού που θα έπρεπε να φλέγεται από ξεγνοιασιά, μουσική, χορό, θάλασσα, άμμο, γέλια, γιορτή.

Μέρες ήπιας ικανοποίησης: έτσι ήταν οι μέρες που ακολούθησαν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.

Και μετά μετακόμιση. Αλλαγές. Προσδοκίες. Και πάλι ζωή για το «μετά», όχι το «τώρα».  Για τις επόμενες μέρες, όχι για την κάθε μοναδική, ανεπανάληπτη μέρα.

«Κάθε μέρα είναι μια μικρή ζωή. Κάθε ξύπνημα μια μικρή γέννηση, κάθε καθάριο πρωινό μια μικρή νεότητα.»

Arthur Schopenhauer

Αυτές τις μέρες, που χιλιάδες νέοι αγωνίζονται για να πετύχουν στόχους, να κάνουν νέα ξεκινήματα, να βάλουν ίσως θεμέλια δημιουργίας/καινοτομίας/προόδου, ας θυμόμαστε κι ας επιστρέφουμε στα θεμελιώδη: 

να (εκ)τιμούμε την κάθε μοναδική στιγμή,

να οραματιζόμαστε το μέλλον βιώνοντας πλήρως το παρόν,

να αναζητούμε τη γνώση που έχει ουσία, που μας θρέφει και μας διευρύνει,

να τολμούμε να κάνουμε τα αφηρημένα όνειρα σχηματισμένους στόχους,

να καλλιεργούμε σχέσεις, συνδέσεις, αλληλεπιδράσεις,

ΝΑ ΖΟΥΜΕ!

«Αν ήξεραν οι νέοι πόσο πολύτιμα είναι τα νιάτα τους, δεν θα τα σπαταλούσαν όπως τα σπαταλούν.»

Johann Heinrich Pestalozzi