Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Τα κεριά της εκκλησίας ζουν για λίγο μαζί, στην αρχή σε σκούρα χάρτινα ρολά, στοιβαγμένα στις εκκλησίες, μετά στριμωγμένα σε μια θάλασσα από άμμο.  Ίδιες φλόγες, διαφορετικά χέρια. Ανάγκη κι ευχή, αγωνία και ευχαριστώ, προσευχή, όλα ζουν σε μια φλόγα που τρεμοπαίζει και αναπνέει με την ανάσα του ανθρώπου που το τοποθετεί προσεκτικά και με ευλάβεια κάτω από τα μάτια του Θεού. Για λίγες στιγμές μόνο, τόσες όσες κρίνει το χέρι του νεωκόρου που καραδοκεί. Άφησε το να κάψει λίγο ακόμη. Λίγο ακόμη.

Τα κεριά είναι αυτά που κουβαλάνε την πραγματική πίστη του κάθε ανθρώπου κι  ένα κομμάτι της ψυχής του στον ουρανό. Σαν παιδιά που βλέπουν  τα μπαλόνια τους να φεύγουν στα σύννεφα. Αγαπώ τα μικρά εκκλησάκια με τα μικρά μανουάλια, εκείνα τα γεμάτα λιωμένα κεριά και δάκρυα. Μου λείπουν τα παλιά μανουαλια, αυτά τα στρογγυλά που δεν είχαν ταβάνι. Μαύριζαν, λένε, τις αγιογραφίες του ναού. Μα εμένα η φρεσκοβαμμένη, η καινούργια εκκλησία μου φαίνεται σαν άψυχη. Πότε να προλάβει να ακουμπήσει η προσευχή; Να σταθεί ο πόνος κι η αγάπη; Θέλει χρόνο, μα πάντα βρίσκει τον δρόμο της μέσα από ένα κερί που φωτίζει το σκοτάδι.

Τα κεριά στο τέλος της ζωής τους καταλήγουν σε έναν μεγάλο κάδο, σαν  πανομοιότυπα κομπολόγια από κεχριμπάρι μαλακό, σπασμένα και μπερδεμένα. Όλες οι ευχές του κόσμου στην ανακύκλωση. Και μετά το ταξίδι ξεκινάει πάλι μέχρι να γεννηθεί μέσα από την αποδόμηση τους ένα νέο κερί που θα ακολουθήσει κι αυτό με την σειρά του το δικό του πνευματικό ταξίδι.