Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Ουφ, τελείωσε κι αυτό.  Εγώ ποδόσφαιρο δεν βλέπω. Δεν μου αρέσει γιατί το βαριέμαι αφόρητα. Το ομολογώ. Καλύτερο το’χω  να παρακολουθώ τον κάδο του πλυντηρίου από την προπλυση κιόλας, πάρα να περιμένω να  μπει γκολ. Δηλαδή πότε κάποιος θα “κατεβάσει” την μπάλα… Κι αντε την κατέβασε, να βρει να την δώσει σε κάποιον κι αυτός ο κάποιος να σουτάρει κι αντε και σούταρε, να μην την πιάσει ο τερματοφύλακας – ντουλάπα… για να πανηγυρίσουμε  ένα  και μοναδικό γκολ… κι άμα. Φέξε μου και γλύστρησα.

Κι άντε σου λέω γω το βάζει το γκολ ο σταρ της ομάδας και μετά εκεί που το πλήθος παραληρεί βγαίνει  οφ σαιντ (μην με ρωτήσετε τί είναι αυτό, δεν έχω ιδέα, είναι από τα ανεξήγητα και το πιο  ανεξήγητο είναι  πως όλοι οι άντρες γεννιούνται με αυτή την πληροφορία! Είναι στο χρωμόσωμα Υ προφανώς, γιατί το Χ μαύρα μεσάνυχτα) και ακυρώνεται το γκολ και μετά κλάματα, φωνές, βρισιές, πολιτισμός   όχι μπαρμπούτσαλα. Γι’ αυτό μου αρέσουν μόνο  τα  πέναλτι. Πέναλτις, πληθυντικός αριθμός. Κλατσ μπαμ, ζήτω, τέλος.

Πόσα ξέρω τελικά και δεν το ήξερα! Και να δείτε που το έλεγα κιόλας! Να πάνε στα πέναλτι από την αρχή… Τί χρειάζεται ο τελικός; Κάντε μετά κι ένα ωραίο πάρτυ… και του χρόνου σπίτια μας. Μα να μην ξέρω να παίζω στοίχημα… κάτι θα είχα βγάλει!Και το έλεγα, αλήθεια σας το λέω! Αν και ήμουν με την Γαλλία. Βασικά πιστεύω πως το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να μην έχει καθόλου αγώνα. Αυτά τα ατελείωτα 90 λεπτά που σε περίπτωση ισοπαλίας γίνονται και γω δεν ξέρω πόσα και δώστου οι παρατάσεις και άιντε να σταματάνε για ψύλλου πήδημα…  Πέφτει  ο άλλος τέζα κάτω χτυπημένος από πόδι φθονερό  και κακιασμένο, ότι τον κλαδέψανε λεει, (άκου παρομοίωση!) και σφαδάζει λες και τον πάτησε λεωφορείο, έρχονται γιατροί, ο φυσικό θεραπευτής τον τρίβει με μανία, οι συμπαίκτες συντετριμμένοι από πάνω του τονε κλαίνε, στο βάθος δύο πλακώνονται, ο λαός αγωνιά και κει που λες κρίμα το παλικάρι αυτός   σηκώνεται τινάζει τα γρασίδια και αρχίζει να τρέχει   σαν να τον κυνηγάει το κογιότ και είναι το μπιπ μπιπ.

Μιλάμε για θαύμα όχι αστεία. Ρεζερεκτιο με τα ούλα του! Μετά σταματάνε για αλλαγές, μπες εσύ βγες εσύ, μετά σταματάνε για το ημίχρονο, μετά σταματάνε για να τους τα ψάλλει ο προπονητής, μετά γιατί στραβοκοιτάχτηκε ο αμυντικός με τον αντίπαλο επιθετικό, μετά για να πάνε τουαλέτα… Ε, δεν είναι βιολί αυτό… Θέλω να ξέρω καλέ μου  κύριε πόση ώρα θα πάρει ο αγώνας… Έχουμε και δουλειές, έχουμε υποχρεώσεις, έχουμε να ψήσουμε μελομακάρονα… Είμαι παράλογη; Πείτε μου ειλικρινά. Γι’αυτό και κατέληξα πως το ποδόσφαιρο αξίζει μόνο τις στιγμές που μπαίνει  γκολ και τις στιγμές που χτυπάνε πέναλτι. Πεναλτιςςς ςς. Νταξει πληθυντικός. Οχου καημός. Δεν θέλω να βλέπω αυτό το ατελείωτο πέρα δώθε…μέχρι η μπάλα να βρει τα δίχτυα του ανήμπορου Κερβέρογλου.  Μα τί βλακεία! Και δεν αντέχω μετά τις αναλύσεις της… “φάσης”. Αμ που ιδρώσαμε να ακούσουμε το σφύριγμα της λήξης τώρα καθίστε να το ξαναδούμε σε αργή κίνηση κομμάτι κομμάτι και σε επανάληψη της επανάληψης… Δηλαδή σκοτώστε με τώρα! Και τόσα λεφτά βρε παιδιά! Τόσο ακριβοί πια οι  τετρακέφαλοι και τα τατουάζ;! Και τόσες υπερβολές! Ο Θεός, το χέρι του Θεού, το πόδι του Θεού, ο βασιλιάς, η ρόμπα του βασιλιά… Τί ήταν κι αυτό στο τέλος καλέ που τον κάνανε ρόμπα τον άνθρωπο πάνω στην συνταξιοδότηση! Κι ήταν σιθρού κιόλας… Αυτό τώρα που εμένα   μου θύμισε το παραμύθι “Τα ρούχα του βασιλιά” είναι σοβαρό γιατρέ μου; Αυτό που ο βασιλιάς ήταν τελικά γυμνός; Γιατί ο Χαρυ Ποτερ δεν ήταν… οκ; Αν και βέβαια, για να μην είμαι  άδικη αυτός ο τελικός είχε μια ταχύτητα που δεν την είχα συνηθίσει. Γίνονταν πράγματα, που θα έλεγε και η αγαπητή η Βάνα η Μπάρμπα μας. Μπήκανε γκολ, παράπονο δεν έχω…Κάνεις δεν είχε. Αυτο δεν είναι το ζητούμενο άλλωστε… Να βλέπω σημαίες, να μπαίνουνε γκολ, αχ, πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του …

Μακάρι  μόνο την μετάδοση να έκανε ο Διακογιαννης, καλή του ώρα, για να γλιτώναμε κι από κάτι καφενιακού τύπου μπούρδες που ακούσαμε και πέρασαν στο ντούκου… Καθότι το ποδόσφαιρο είναι για  πολύ άντρες ναούμ’… Να, σαν τον τερματοφύλακα της Αργεντινής που του δώσανε το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα στον κόσμο και με μια κίνηση, σε μια στιγμή και σε παγκόσμια μετάδοση έγινε ρόμπα ο ίδιος… Τί να τα κάνεις τα έπαθλα και τα βραβεία αγαπητέ δίμετρε θρύλε των δοκαριών άμα στο κεφάλι σου έχεις άχυρα; Γιατί  το να σκεφτείς να βάλεις το βραβείο στα γεννητικά σου όργανα και να μας το μοστράρεις πρώτο πλάνο σε παγκόσμια μετάδοση αυτό δείχνει… Πολιτισμός σου λέει το ποδόσφαιρο! Κι αυτός ο τύπος είναι πρότυπο για τα νέα παιδιά και αφίσα στα δωμάτια τους… Ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο, σου λέει,  καημένε κόσμε τί   φταις και συ; Τον είδα τον αγώνα, μην νομίζετε. Και τον είδα και τον άκουσα. Κι ας κάνω την άσχετη. Τον είδα έως το θρυλικό τέλος. Ειδικά εκεί που το στάδιο όλο   προσκυνούσε  εκσταστιασμενο το  χρυσό έπαθλο. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα  πως  ο κόσμος είναι χωρισμένος σε τρεις κατηγορίες και τις έβλεπα  και τις τρεις ξεκάθαρα μέσα μπροστά μου, μέσα στο χλιδατο γήπεδο που έμοιαζε, τί ειρωνεία, με κιβωτό. Είδα τους πρωταγωνιστές, νικητές ή ηττημένους για μένα είναι το ίδιο. Είδα τους οπαδούς να τους δοξάζουν και να υποκλίνονται στα πόδια τους.

Και τέλος είδα την αληθινή εξουσία πίσω και από τους δύο. Τους βασιλιάδες, τους προέδρους, τους παράγοντες… Αυτό είναι ο κόσμος μας, μας με αρέσει ή όχι. Ένα σύστημα που για να λειτουργήσει χρειάζεται  αλληλεπίδραση . Μπορεί να μην μάθω πότε τί είναι το οφ σαιντ, και μεταξύ μας, σιγά την πληροφορία, αλλά αυτό μπορώ να σας το πω. Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Είναι το παιχνίδι που παίζεται πίσω από όλα τα παιχνίδια. Το παιχνίδι της εξουσίας και της υποταγής σ’ αυτήν. Είναι η μικρογραφία του κόσμου.