Μου αρέσουν τα πρόσωπα που τα μάτια τους πετούν φωτιές. Δεν μπορώ τα αγελαδινά βλέμματα. Ενισχύουν την πεποίθηση πως ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο για να βοσκήσουν ό,τι τους έλαχε σε τούτη τη ζωή (άλλοι χρήματα, άλλοι θέσεις, άλλοι ντουβάρια, άλλοι οικογενειακά τζάκια, άλλοι το κουτόχορτο που θα τους σερβιριστεί από τους σωτήρες τους, που κάποιες φορές έχουν την ιδιότητα του γονιού) και… that’s all.
Δεν πάει παρακάτω. Πόσο ευφυές είναι να ανακοινώνεις ως πρωθυπουργός -αφού έχεις πετσοκόψει ψυχολογικά, οικονομικά τον πολίτη της χώρας σου- ότι παίρνεις μια δύσκολη απόφαση, όταν ξεχνάς πως με το θέμα αυτό ξεμπερδεύεις μια κι έξω, αν φέρεις τον ΦΠΑ σε μονοψήφιο αριθμό και ενιαίο για όλη τη χώρα; Ή κάνεις κάτι άλλο, ακόμα πιο αποδοτικό: ορίζεις ένα ποσό που θα καταβάλλει ο επιχειρηματίας στο κράτος, ανάλογα με την κατηγορία όπου θα καταταχθεί η επιχείρησή του. Αναλόγως του προσωπικού και των χώρων που χρησιμοποιεί, θα μπορούσε να γίνει σε πρώτο επίπεδο ένας τέτοιος διαχωρισμός. Και η φοροδιαφυγή θα είχε παταχθεί (την προφταίνεις, για την ακρίβεια) και ο ιδιώτης θα ξέρεις ότι θα δουλέψει για τον εαυτό του αποδίδοντας συγκεκριμένα χρήματα στο κράτος.
.jpg)
Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author iPorta.gr
Βιβλίο: ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
